Toen ik vier jaar geleden die zondagavond 15 maart om even voor zeven uur het Centraal Station verliet op weg naar huis, was ik een tel verbaasd. Voor de coffeeshop op de Prins Hendrikkade stond een rij van wel tien meter lang. Het duurde even voordat tot me doordrong dat dit natuurlijk te maken had met de om half zes aangekondigde sluiting van de horeca waar vanzelfsprekend ook de coffeeshops onder vielen. Eigenlijk realiseerde ik me, waren ze hier waarschijnlijk al te laat en dus in overtreding.
Toen ik verder liep langs de Oudezijds Kolk en de Zeedijk richting huis werd ik geconfronteerd met doodse stilte. Alle cafés en eetgelegenheden waren dicht; bij sommigen brandde zelfs al geen licht meer. Ook de FEBO had de rolluiken neergelaten en achter de ramen was geen dame meer te bekennen. Even verderop zag ik een paar dealers die afdropen. De klandizie was verdwenen, dus wat hadden ze hier nog te zoeken? De braafheid waarmee alle sekstenten, kroegen, coffeeshops en restaurants die pas anderhalf uur geleden te horen hadden gekregen dat ze moesten sluiten om zes uur ook daadwerkelijk de deuren hadden dichtgegooid, vervulde me met verbazing. Kennelijk was er niemand die weigerde. En dat in een buurt die altijd ruzie leek te hebben met de overheid.
Illusie
Iedereen dacht toen nog dat de lockdown hooguit een paar weken zou duren, maar een jaar later waren de Wallen nog steeds dicht. Geen toerist te zien. Er heerste een vreemde stilte en ik schreef: ‘Wat aanbrak was een periode van ongekende rust op de Wallen. De buurt werd weer eigendom van de buurtbewoners. Kinderen speelden op het Oudekerksplein. Ik hoorde eenden kwaken en het gras groeide tussen de stenen. Mensen spreidden hun kleedje uit om te picknicken. Amsterdammers kwamen weer eens een kijkje nemen in de buurt die ze altijd hadden gemeden. De Wallen waren van de één op de andere dag de rustigste buurt van de hele stad geworden.’
In de zomer van 2020 werd de lockdown even versoepeld en onmiddellijk was alles weer als vanouds. De Wallen gingen weer open, beperkt open en toch weer dicht. We hoopten dat de gemeente als een razende Roeland plannen zou maken voor een “nieuwe” binnenstad. We hoopten op kwaliteitsbezoekers.
In 2022 schreef ik: ‘Wie de illusie heeft gekoesterd dat er na twee jaar coronabeperkingen in deze buurt iets fundamenteels zou zijn veranderd, is afgelopen weekend weer keihard met de neus op de feiten gedrukt. Het is net eind maart en het toeristenseizoen is nog niet eens van start gegaan. Traditioneel gebeurt dat pas met Pasen en dat valt dit jaar in het weekend van 16 en 17 april. Toegegeven, het was prachtig weer, maar als dit de voorbode is van wat ons de komende zomer te wachten staat, kunnen we onze borst natmaken.’
Nu is het inmiddels vier jaar geleden dat de Wallen werden gesloten vanwege de coronacrisis. Het lijkt alweer eeuwen terug. Wie weet nog hoe stil het was? Te stil? Zeker. Maar nu is alles weer als vanouds. Alsof er niks is gebeurd. Helemaal niks. Corona was slechts een kleine rimpeling in de pretfabriek die de Wallen heet.
Willem Oosterbeek, Wallenbewoner, doet in vijfhonderd woorden regelmatig verslag van het dagelijks leven vanuit de beroemdste buurt van Nederland.
