Ga ik er wat over zeggen? Als ik dat doe zal ik hoe dan ook mijn woorden op een goudschaaltje moeten wegen. Op dit moment kan namelijk zo ongeveer elk woord verkeerd worden opgevat. Er is veel emotie. En in deze toch ultrakorte Uitkijkpostjes kun je maar weinig nuance kwijt. Maar ik ben niet bang, dus ja, ik ga er wat over schrijven. Niet over de eisen die de betogers stellen, maar wel over het conflict zelf. Laat ik om te beginnen zeggen dat ik zo onderhand snak ik naar een pro-Israël demo. Zal ik daarin meelopen? Ik denk er niet aan want dat zou ongetwijfeld worden uitgelegd als steun aan de regering Netanyahu. Laat volstrekt duidelijk zijn dat ik het beleid van deze regering ten opzichte van de Palestijnen verafschuw. Laat ik er ook maar direct aan toevoegen dat ik de terroristische actie van Hamas van 7 oktober 2023 evenzeer verafschuw. Als bevrijdingsbeweging, als je dat tenminste wilt zijn, val je militaire doelen aan, nooit burgers. Daarom loop ik niet mee in een pro-Hamas demo, hoe treurig ik het lot van de Gazanen ook vind.
Alweer een aantal jaar geleden bezocht ik Israël, Gaza en de Westelijke Jordaanoever. Binnen een uur na aankomst was me duidelijk hoe de verhoudingen daar liggen toen ik in Jeruzalem zag hoe een vrouwelijke Israëlische militair een Palestijnse jongen tegen de muur zette en nogal hardhandig fouilleerde.
Nooit gedacht dat zo’n simpele gebeurtenis zoveel invloed kon hebben, Maar alle dagen daarna die ik in Israël, de Gazastrook en op de Westelijke Jordaanoever doorbracht, bevestigden dat beeld alleen maar: er is hier maar één partij die het voor het zeggen heeft en je hebt maar te gehoorzamen en te buigen, wat die partij ook doet.
Schuldcomplex
En wat deed die partij? Na de Zesdaagse Oorlog van 1967 startte Israël met de nederzettingenpolitiek op de Westelijke Jordaanoever. Daar werd en wordt het krankzinnige argument van de torah bij gebruikt: dit land is altijd joods geweest en moet dat nu ook weer worden. Jaar in, jaar uit verrezen er nieuwe nederzettingen in bezet gebied, werd er land gestolen, werden er mensen gedood.
Inmiddels leven er meer dan een half miljoen Israëli’s op de Westelijke Jordaanoever. Dat mocht van het Westen, Amerika voorop keurig gevolgd door Europa. Alle pogingen een einde te maken aan deze repressieve bezettingspolitiek liep jaar in, jaar uit stuk op veto’s en politieke onwil van het Westen. Hetzelfde Westen dat zat opgezadeld met een giga schuldcomplex omdat het niet heeft kunnen en willen verhoeden dat er zes miljoen Joden op fabrieksmatige wijze om het leven werden gebracht. En daarvoor betalen de Palestijnen nu de prijs. Voor het altijd maar weer Israël de hand boven het hoofd houden, jaar in, jaar uit. Dus als we dan toch een schuldige zoeken in dit conflict laten we dan eerst eens beginnen de hand in eigen boezem te steken.
Willem Oosterbeek, Wallenbewoner, doet in vijfhonderd woorden regelmatig verslag van het dagelijks leven vanuit de beroemdste buurt van Nederland.
