Na een hike door de bergen van de Noorse Senja eilanden staat Valerie Cook (26) een vegetarische lasagne te koken voor acht man. Haar vriend Tim Boffe (38) bouwt met de kleine Fenna een kampvuur naast de 12 meter lange bus. Die staat geparkeerd in de baai van Unstad met uitzicht op de bergen en de surfers in de golven. Een van de gasten helpt Valerie met koken, de anderen pakken nog een golf, tokkelen wat op een gitaar of vergezellen Tim en Fenna bij het kampvuur.
Voor Unstad parkeerden Tim en Valerie hun Nomads Bus in Asgard, Sogndal, Bergen en Trondheim. De volgende stop is Tromsø. “Er zijn zoveel geweldige plekken op de wereld dat het zonde is om je hostel op één plek te vestigen. Met ons hostel op wielen ontdekken we elke week iets nieuws”, vertelt Valerie. Sinds mei 2016 rijdt het Nederlands-Vlaamse gezin met hun omgebouwde schoolbus door Europa. Van de groene bergen en blauwe meren van Spanje en Frankrijk tot aan de besneeuwde pistes van Oostenrijk, Zwitserland en Noorwegen. Ze leiden een simpel leven met elkaar en de natuur, dat vooral bestaat uit hiken, surfen, zwemmen, mountainbiken, kajakken, skiën en snowboarden.
Hoe het begon
“Tim en ik ontmoetten elkaar in 2011 in het Franse Risoul”, vertelt de Nederlandse Valerie, die al sinds haar 18e de wereld over reist. “Ik werkte daar als barvrouw in een après skihut, Tim was area manager van een touroperator. Ik wist meteen: met deze man wil ik kinderen. Ik was 21, hij 33. Samen hebben we een hostel gerund in Frankrijk, skiles gegeven in Zwitserland en de Pelgrimsroute naar Santiago de Compostella gelopen. Hond Lewis liep met ons mee met een eigen rugzak op zijn rug.”
Valerie: “Tim en ik zijn allebei gek op sneeuw, we zagen onszelf al reizen van skigebied naar skigebied met onze gasten”
“Toen we met Lewis door Centraal-Amerika reisden zagen we overal kleurrijke chicken buses rijden, gepimpte Amerikaanse schoolbussen die daar als openbaar vervoer dienden. Het leek ons geweldig om in zo’n bus te wonen, een idee dat ik op Pinterest had gezien. Pas later ontstond het plan om er niet alleen een woning maar ook een hostel van te maken. Tim en ik zijn allebei gek op sneeuw dus we zagen onszelf al reizen van skigebied naar skigebied met onze gasten. We kochten deze bus in Amerika en lieten hem verschepen naar België, waar we hem ombouwden tot hostel.”
Little nomad
“Toen we terug reisden naar Europa om de bus te verbouwen, was ik zwanger. Spannend, maar Tim en ik hebben altijd tegen elkaar gezegd: als we een kindje krijgen, kunnen we prima blijven reizen. Tuurlijk, het vergt wat aanpassingsvermogen, maar we reisden al jaren met Lewis dus we waren wat gewend. Toen ik zes maanden zwanger was, zijn we in de bus getrokken. In januari 2015 werd Fenna geboren in het ziekenhuis in Antwerpen, de volgende dag zaten we met z’n drieën op de bus.”
Valerie: “Als alles volgens plan was gelopen, waren we met een drie weken oude baby vertrokken.”
“Als alles volgens plan was verlopen zouden we met een drie weken oude baby zijn vertrokken. Het bleek echter een heel gedoe om alle vergunningen rond te krijgen dus uiteindelijk hebben we nog anderhalf jaar stilgestaan in Antwerpen. Stiekem was het wel fijn dat we rustig aan ons leventje met Fenna in de bus konden wennen. In mei 2016 vertrokken we naar Val Thorens in Frankijk, om de laatste sneeuw van het seizoen mee te pakken.”
Op elkaars lip
“Vanaf dag één zat de bus volgeboekt. Het was wel even slikken om ons huisje na anderhalf jaar met anderen te delen. Ineens liepen er zes mensen rond die alles op de verkeerde plek terugzetten. Maar na een paar dagen was het goed en nu geniet ik er iedere dag van. Het is een intens leven maar ik heb graag mensen om me heen en ik vind het heerlijk om voor ze te koken en met ze op pad te gaan.”
“Midden in de bus bouwden we twee driedubbele stapelbedden voor onze gasten. Met een keukentje, een douche, een wc en een eethoek zijn we van alle gemakken voorzien. Achterin de bus hebben we ons eigen holletje, waar Fenna in een bedje boven ons voeteneinde slaapt.”
“Een groot deel van de dag leven we buiten: op het strand, in de bergen of op de piste. Daardoor zitten we niet zoveel op elkaars lip als je misschien zou denken. Als we niet op pad zijn liggen we buiten in een hangmat, dineren we op het dakterras van de bus, spelen we gitaar bij de barbecue of smelten we kaas op het kampvuur. In de winter zijn we wel meer binnen, dat maakt het leven in de bus een stuk intenser. Maar ook dan gaan onze gasten veel skiën, snowboarden, après skiën of naar de sauna.”
Valerie: “Het voelt alsof we met onze gasten samenleven als één grote familie.”
“Natuurlijk heb ik ook wel eens behoefte aan rust, dan ga ik een uurtje alleen op het strand liggen, maak ik een wandeling met Tim of plof ik met een boek op bed. Op de bus doet iedereen zijn eigen ding, het voelt een beetje alsof we met onze gasten samenleven als één grote familie. Zij helpen ook met afwassen, hout hakken of het dakterras opbouwen. Het zijn vaak mensen met dezelfde mindset als wij, dus met de meeste gasten hebben we meteen een klik. Sommigen worden zelfs goede vrienden van ons die geregeld terugkomen.”
Nooit pauze
“Natuurlijk heeft deze levensstijl ook heftige kanten, hoe intens we er ook van genieten. In ons eerste seizoen hebben Tim en ik helemaal geen pauze gehad, tijdens ons tweede seizoen waren het drie dagen. We zijn constant bezig met het bedenken en uitvoeren van nieuwe plannen en het beheren van boekingen. Het vinden van een parkeerplek en een supermarkt is al een activiteit op zich, naast het koken en regelen voor onze gasten. Wij houden niet van half werk, we gaan liever met de gasten mee hiken dan dat we ze vertellen waar ze mooi kunnen hiken. Dat betekent wel dat we van ’s ochtends tot ’s avonds aan het werk zijn. Fantastisch werk, maar slopend.”
Valerie: “Afgelopen zomer stonden we twee weken lang stil met autopech”
“Vooral als er wat mis gaat. Tijdens onze eerste winter in Oostenrijk bevroor het watersysteem van de bus. Het kostte ons zoveel tijd en energie om dat te repareren, dat we de eerste helft van die winter bijna niet op onze ski’s hebben gestaan. Afgelopen zomer stonden we lange tijd stil met autopech. Dagenlang hadden we geen idee wat er aan de hand was, telkens als we dachten dat we het probleem gefixt hadden, hield de motor er na een paar uur toch weer mee op. Het waren twee frustrerende weken.”
“Op zulke momenten is het wel fijn dat we ons huisje altijd bij ons hebben. Pech hoort erbij, we proberen ons er niet te druk over te maken want we hebben het toch niet in de hand. Je kan er alleen maar het beste van proberen te maken. Gelukkig zijn onze gasten heel begripvol en flexibel, ook omdat ze zo nauw met ons samenleven. Toen we twee weken stil stonden, konden we onze volgende gasten niet ophalen. Het voordeel daarvan was dat Tim en ik voor het eerst sinds lange tijd weer even alleen waren met ons gezinnetje. En we hebben in één klap de hele winterplanning kunnen maken. Die tijd voor onszelf willen we nu wel meer gaan creëren, we hebben gemerkt hoe belangrijk dat is.”
De wereld als leerschool
“Fenna is net zo dol op sneeuw als wij. Toen ze 12 maanden oud was stond ze voor het eerst op de ski’s, tijdens een vakantie in Oostenrijk. Ze begroette haar latten elke ochtend met kusjes, zo geweldig vond ze het. Ze staat ook graag op een skateboard, we maken lange hikes met haar, ze kan al op haar hurken op een surfplank zitten en racet graag rond op haar loopfiets. Het is verbazingwekkend wat een kind van 2 allemaal kan als je haar de ruimte geeft. En ik vind het natuurlijk fantastisch dat ik mijn grote passies met haar kan delen.”
Valerie: “Ik reis zelf al sinds mijn 18e. Ik ben ervan overtuigd dat de wereld de beste leerschool is voor een kind”
“Ik heb heus wel eens mijn twijfelmomenten: zou een vaste woonplek niet beter zijn voor Fenna? Zodat ze bijvoorbeeld naar een peuterspeelzaal kan? Toch ben ik er van overtuigd dat de wereld de beste leerschool is voor een kind. Ik reis zelf al sinds mijn 18e, de wereld is mijn universiteit. Fenna is altijd bij ons, ze ontmoet elke dag nieuwe mensen en speelt met kinderen uit alle landen – kinderen van onze gasten of kinderen die ze ontmoet op een camperplaats. Ze is allesbehalve eenkennig. Ik weet nog dat ik haar een keer kwijt was toen ik geconcentreerd in de bus had staan koken. Ze bleek doodleuk bij de buren aan tafel te zitten – een camper die naast ons op het terrein stond.”
“Onze gasten kijken daar wel eens van op, ze vinden het leuk om te zien wat er wél mogelijk is met een kind. Dat vind ik ook het toffe aan ons rijdende hostel, dat we onze gasten kunnen inspireren met onze lifestyle. Mensen zeggen vaak tegen ons: ‘Ik wou dat ik ook zoveel kon reizen, maar ik zit vast aan mijn leven thuis.’ Als je iets écht wilt, moet je stoppen met excuses maken en het gewoon doen. Het is zeker niet gemakkelijk, maar het kan wel. Door mensen met ons mee te nemen, wil ik ze laten voelen hoe het is om je droom te leven. Misschien zetten ze dan zelf ook sneller de stap om te doen wat ze graag willen doen in hun leven.”
Niet voor altijd
“Hoe onze toekomst er uit ziet weet ik niet. Het is geweldig om aan de lopende band nieuwe mensen te ontmoeten waar we vaak in korte tijd heel close mee worden, maar we moeten ook elke keer weer afscheid nemen. Dat is best moeilijk, ook voor Fenna. Misschien krijgen we wel een keer behoefte aan een vaste kring vrienden en familie om ons heen. Hoe we dat dan gaan vormgeven weet ik niet. Dat probeer ik los te laten. Het is zo ongelofelijk mooi wat we op dit moment meemaken: we zien de mooiste plekken van de wereld en hebben ons huis en gezin elke dag bij ons. Ik zie wel wat de toekomst brengt. Ik heb altijd gedroomd van een hostel in Canada, maar het kan ook zijn dat er een keer een bus bij komt of dat we de bus op één plek zetten en daar wat omheen bouwen. We barsten van de ideeën en we kunnen absoluut niet stil zitten, dus het is sowieso nog lang niet afgelopen met de gekkigheid.”
Wil je meer verhalen lezen van mensen die bijzondere levenskeuzes maken? Volg Trant Magazine op Facebook of Twitter of schrijf je in voor de nieuwsbrief.
