De jaren ’60 en ’70 waren een verademing op dat gebied. Protestanten en katholieken verenigden zich in het CDA, partijen als PPR, PSP en CPN gingen steeds meer samenwerken (daar zou uiteindelijk Groen Links uit voortkomen), D66 werd opgericht voor de sociaal-liberalen en zo verschoof het nog een tijdje door.
De kinderen uit de gezinnen van de kerkelijke zuilen, hingen hun geloof vrolijk aan de wilgen en werden veelal links ‘angehaucht’. De boomer-generatie ging het allemaal vrediger, socialer en vooral beter doen. Eenmaal op het pluche viel dat toch wel tegen. De verleidingen van de Mammon, het konkelfoezen om een politieke coalitie of eigen carrière overeind te houden en de snelle veranderingen in de maatschappij vanaf de jaren ’80, deden de nodigen sneuvelen. Het ging goed met Nederland. Zo goed dat er gastarbeiders nodig waren om onze economie draaiende te houden. Vanwege islamisering in het Midden Oosten, stammenoorlogen in Afrika en andere narigheid op aarde, kwamen er steeds meer mensen van elders hier wonen. Ons land werd steeds aantrekkelijker.
Veel van de in verzuilde gezinnen, maar naar linkse partijen overgestoken lieden, ontfermden zich over nieuwe Nederlanders. Mooi, maar blijkbaar is een in de jeugd geplant zaadje van religie nooit helemaal uit te roeien. De hippies gingen eerst massaal achter oranje goeroes uit India aanlopen en naarmate er steeds meer moslims in ons land bijkwamen, werden de mensen met het relizaadje steeds vaker getriggerd door die exotische godsdienst.
En daar geschiedde een omwenteling waar ik nog steeds niet helemaal de vinger achter kan krijgen. Het christendom was afgezworen, vrouwen waren meer dan huismoeders, het dominante heteroseksuele denken moest maar eens doorbroken worden: kortom lang-leve-de-vrijheid. Een vrijheid die zover reikt totdat die van de ander in het geding komt. Een gouden stelregel voor democratie, lijkt mij zo.
Zo’n jaar of 20 geleden kwamen de eerste scheurtjes in mijn vertrouwen. Mijn feministische zusters gingen plots zendelingengedrag vertonen. En dan niet met vrijheid als boodschap, maar met het bevoogdend omarmen van de islamitische medemens. Ik weet dat het een verfoeid woord is, maar de term ‘oikofobie’ dekt toch wel de lading. Plots was het volgens deze linkse vrouwen (en andere personen) helemaal niet erg dat vrouwen een sluier op hun hoofd moesten en het was ook niet erg dat homo’s en andere queerpersonen gevaar liepen in moslimkringen. Mijn vullingen sprongen bijkans uit de kiezen. Ik begreep er geen klont meer van.
De hypocrisie vloog me om de oren. Ik ben niet zo’n demonstrantentiepje, maar ik was eens bij een protestmars tegen het gebruik van bont in de mode-industrie, toen ik met een aantal medelopers nog even snel boodschappen deed voor sluitingstijd. Tot mijn verbijstering zag ik dat deze antibonters het eerste de beste bio-industriegehakt in hun mandje kiepten. Ik zag het als vegetariër met open mond aan. Toen ik er wat van zei, werd me pinnig de mond gesnoerd. Zo niet, dan moest ik maar opzouten. Cancelcultuur avant la lettre.
In 2002 werd de Partij voor de Dieren opgericht en ook nog met veel vrouwen in actieve rollen. Voortaan wist ik welk vakje ik rood moest kleuren op verkiezingsdag. Ondertussen zag ik links kreunen en zuchten. Uiteraard in de eerste plaats door tig kabinetten Rutte, zodat het neoliberalisme velen (incluis mezelf) de neusgaten uitstroomde. Maar in plaats van positieve energie en inspirerend gedrag, schoten de mensen van ‘groen’ en van ‘rood’ veelal in een superieure, moraliserende rol. Er werd neergekeken op mensen die soms onaardige ervaringen deelden over moslims, er werd weggekeken van islamitische mannen die in onze hoofdstad homo’s in elkaar tikten en het goed-fout-denken (wat deze mensen zo verafschuwden van hun ouders) werd salonfähig.
Een kwaal van mensen uit linkse kringen is het zogenaamde ‘maten naaien’. Mensen van binnen de eigen partij die betrapt worden op onheus gedrag, worden openlijk aan de hoogste boom geknoopt. Frans Timmermans, mijns inziens een wijze en ervaren politicus, werd nergens harder afgezeken dan in de eigen gelederen. Met zulke ‘vrienden’ heb je geen vijanden meer nodig.
In 2023 werd dit halfslachtige en badinerende gedrag hard afgestraft. De partij van Geert Wilders bleek voor de zich ongehoord voelende landgenoten een alternatief. Het label ‘Dom Rechts’ werd door linksgeoriënteerde columnisten op deze mensen geplakt. Gevolg: Venlose Mozart mocht 36 van zijn discipelen het Tweede Kamer-gebouw inloodsen. Uiteraard slaan deze ‘dom rechtsen’ terug met het roepen van ‘Zuur-Links’. Niet dat het nu een feestje wordt in Den Haag met Omtzigt, vanderPlas en Wilders, maar veel slechter dan nu kan het voor hen niet worden. Zeggen zij.
Ondertussen ontplofte de 80-jarige oorlog in Israel volop. Ik dacht in eerste instantie nog dat de vele islamknuffelaars in ons land de schellen wel van de ogen zouden vallen. Een jihad is immers niet alleen een politieke of geografische oorlog, maar ook een religieuze. Het begrip voor Israeli’s kantelde echter weldra, toen hardliner Netanyahu besloot om terug te slaan op Gaza. Vreselijk. Maar een aanslag op Israel is een aanslag op westerse vrijheden. Helaas willen mijn zich links noemende broeders & zusters daar niets van horen.
Ik heb in mijn leven nog nimmer zoveel gescheld op Joden gehoord. Palestijnen zijn OK, Israel driewerf NEE. Alles wat ook maar riekt naar het heilige land (volgens de drie monotheïstische geloven) moet ge BDS’t worden. Of het nu dadels, kandelaars of avocado’s zijn. Behalve de chemotherapie: die mag blijven hangen. En ook de smartphones blijven in gebruik. Afijn. Opnieuw ontwaar ik exotisme. Een vreemde aberratie voor een ander geloof dan het eigen geloof uit de jeugd. En nu koesteren ze een doodscultuur en zijn daar nog trots op ook.
Evangelisten van de heilige steen noem ik ze inmiddels. Ze vertonen exact het fanatisme van zieltjeswinners. Van de protestantse zendelingen en de katholieke missionarissen. En we weten inmiddels hoeveel kaf daar onder het koren zat. Het maakt me niet uit of je jezelf als ‘links’ of als ‘rechts’ afficheert. Ik vind het motto ‘Zacht op de Persoon, Hard op de Inhoud’ veel vredelievender. Het gerichte gescheld op medemensen, het afzeiken van christenen, het denigrerend plakken van de labeltjes ‘dom’, ‘debiel’ en ‘fascist’, vind ik minderwaardig. Ik word zelf ruimschoots op deze ‘complimenten’ ‘getrakteerd’. Jawel. Mensen die roepen voor vrede te zijn, richten momenteel vele oorlogjes aan. Op internet, op universiteiten en zelfs bij winkelcentra. Zouden ze nou zelf niet in de gaten hebben dat hun fanatisme antiproduktief werkt? De ene religie is ingeleverd om een andere religie met hand en tand te verdedigen. Yak!
Ik hoop dat de Partij voor de Dieren zich op haar core-business blijft richten. Dat zij niet de fout begaan die Extinction Rebellion maakte onder invloed van het doorgeschoten arrogante woke-denken. Namelijk door zich achter het Palestina- c.q. jihad-gedachtengoed te scharen. Want behalve vrouw- en queer-onvriendelijk is het islamisme ook zeer dieronvriendelijk. Een soort van BBB eigenlijk.
Illustratie: commons.wikimedia.org
