Toch is dat allemaal niks vergeleken bij de zuiderburen. België houdt het wereldrecord formeren met 541 dagen onbedreigd in handen en de meeste andere formaties waren ook niet snel voorbij. Of de huidige kabinetsvorming het record gaat breken is nog niet duidelijk, maar het gaat de verkeerde kant op. Op 9 juni vorig jaar vonden er in het land nationale verkiezingen plaats en die hebben nog steeds niet geleid tot een kabinet. Integendeel zelfs: het ziet er vrij hopeloos uit.
Het belangrijkste probleem is natuurlijk dat België helemaal niet bestaat. Het zijn in feite twee landen: Wallonië en Vlaanderen. Of zoals de socialist Jules Destrée meer dan 100 jaar geleden al schreef in een open brief aan de (toenmalige) Belgische koning Albert I: ‘Er zijn geen Belgen, Sire. België is een politieke staat, vrucht van de diplomatie. Het werd kunstmatig samengesteld, het heeft géén nationaliteit. Welk een tegenstelling tussen Vlaanderen en Wallonië!’
Destrée schreef de vorst in het Frans, een taal die Albert tenminste kon begrijpen. Vlaams beheerste hij nauwelijks. De huidige koning Filip spreekt nog steeds Frans, al zal hij niet durven toegeven dat hij in het Nederlands al vrij snel de weg kwijt is. Vlaanderen is namelijk groter dan Wallonië, of het heeft in elk geval meer inwoners. Politiek gezien is het dan ook machtiger.
De Belgische formateur is dan ook, zoals meestal, een rasechte Vlaming, namelijk Bart De Wever, in het dagelijks leven burgemeester van Antwerpen. De Wever is niet alleen een geboren en getogen Vlaming, hij is ook leider van de conservatieve Nieuw-Vlaamse Alliantie, de N-VA. Die partij is weliswaar wat minder extreem dan het Vlaams Belang, maar veel scheelt het niet. Ze werd bij de laatste verkiezingen nipt de grootste partij.
De N-VA is in beginsel voor een splitsing van België in Vlaanderen en Wallonië. Daarmee zullen de Walen nooit akkoord gaan en ze hebben een sterke troef in handen, Brussel. De Belgische hoofdstad ligt formeel in Vlaanderen, maar ze is zo goed als geheel verfranst. Vrijwel de hele bevolking is er Franstalig.
Confederalisme
De Wever en zijn maatjes durven Brussel niet los te laten en kiezen daarom voor het ‘confederalisme’. Dat houdt in dat de beide landsdelen volledig hun eigen broek ophouden, met eigen financiën, sociale zekerheid etc. In feite zelfstandig worden, met andere woorden.
Wallonië, dat qua geld afhankelijk is van Vlaanderen, zal dat ten koste van alles proberen tegen te houden. Ook Vlaamse partijen voelen er niet voor.
Intussen is De Wever al bijna vanaf de verkiezingen (sinds vorig jaar juni!) formateur van de nieuwe Belgische regering. Met frisse tegenzin, mogen we aannemen. Want hij staat voor een onmogelijke opdracht (die hij volgens de VRT gedreigd heeft terug te geven). Aan de belangrijkste eis van zijn eigen partij, het confederalisme (‘het eerste en meest essentiële doel van onze politieke actie’), kan hij niet voldoen. Absoluut niet zelfs. Als hij er al in slaagt een kabinet in elkaar te sleutelen zal dat er een zijn waarin ook de Walen en de niet op een splitsing van België uit zijnde Vlaamse partijen vertegenwoordigd zijn. Het is alsof je in Nederland een regering kunt vormen waarvan zowel de PVV als pak hem beet CDA en GroenLinks-PvdA deel uit maken.
