‘Zullen we nog een wijntje nemen?’
‘Ja laten we dat doen. We hebben tenslotte de tijd aan onszelf.’
Het is dinsdagmiddag 1 uur. In de enige strandtent die Vlieland telt, bestellen de 65-plussers aan het tafeltje naast me nog een wijntje. Ik twijfel tussen mosterdsoep met cranberry’s of een broodje geitenkaas met cranberry’s. Heel even vraag ik me af of ik er een wijntje bij zal bestellen. Nee, ik moet straks nog een eind fietsen. En wandelen.
Voor het eerst in jaren heb ik, net als de 65-plussers om me heen, de tijd aan mezelf. Drie volle dagen hoef ik niks, maar ik sta geprogrammeerd op heel veel moeten. Want zo is het elke dag van de week, op elk tijdstip van de dag. Een deadline halen. Eten koken. Een kind ophalen. Boodschappen doen. Interviewkandidaten zoeken. Rekeningen betalen. Rekeningen sturen. Voorlezen. Boterhammen smeren. Emails beantwoorden. Cadeautjes kopen. Wasmachines draaien. Droogtrommels uitpakken. Afwasmachines inladen. Billen afvegen. Twitteren. Ideeën bedenken. Overblijven. Bonnetjes inboeken. Leesmoeder zijn. Een oppas regelen. Linkedinnen. Sporten. Appels schillen. Tranen afvegen. Appjes beantwoorden. Interviewen. Consequent zijn. Treinen halen.
Valdispert in 43 soorten
Het schema van een parttime baan, een freelancepraktijk, twee kinderen en een bijna fulltime werkende man zit elke week helemaal dichtgetimmerd. Dat lukt, mits er niks misgaat. Dat gaat er natuurlijk wel, want zo is het leven. Een reeks heftige gebeurtenissen bracht me zo uit balans, dat mijn lichaam protesteerde. Wat ik raar vond, want mijn lichaam doet altijd wat ik wil. Ik slikte paracetamol. En toen dat niet hielp aspirine, ibuprofen of een cocktail van dat alles. Niks gaf verlichting. Sterker nog, ik kreeg meer klachten. Hartkloppingen. Duizelig. Misselijk. Gelukkig blijkt Valdispert in 43 soorten en sterktes te koop bij de drogist, dus ook die voegde ik toe aan mijn dagelijkse pillenmix.
Misschien moet je even vrij nemen, opperde een vriendin. Ik lachte. Vrij nemen van het moederschap? Van het freelancer zijn? Er was geen arbo-arts die tegen me zei: doe jij maar even rustig aan. Er stond geen reservemoeder in de coulissen. Bovendien wilde ik vooral niet toelaten wat er onderhuids sluimerde. Ik wilde gewoon doorgaan, het zorgvuldig opgebouwde kaartenhuis niet in laten storten. Tot de ochtend dat ik bijna hysterisch werd toen ik ontdekt dat de fiets van mijn zoon op school stond in plaats van thuis. Ik twee uur in de supermarkt doorbracht omdat ik geen idee had wat ik ook alweer moest kopen. Badend in het zweet wakker werd na de zoveelste droom over een neerstortend vliegtuig. Met lood in mijn schoenen belde ik de huisarts die voorzichtig sprak over een ‘overspannen systeem’ en me op het hart drukte gas terug te nemen.
Paardenstaart
Ik gehoorzaamde en boekte een paar dagen Vlieland. Voor vertrek maakte ik lange lijsten waarop mijn man kon lezen wie wanneer waar heen moest, wanneer de oppas kwam, hoe hij een paardenstaart moest maken en wat er voor wanneer te eten in de koelkast te vinden was. Tot slot beschreef ik zeer gedetailleerd wat er in broodtrommels en bekers moest. Vanaf een verlaten strand appte ik over biebboeken die terug moesten. Uitte mijn zorgen over treinvertragingen waardoor hij misschien niet op tijd bij school kon zijn. Mijn man appte terug dat alles was geregeld. En ik vroeg me beschaamd af waarom ik hem als een kleuter behandelde. Wanneer was ik zo’n controlfreak geworden die alles beter wist? Onlangs deden we samen een oefening. Hij moest met zijn rug tegen de muur zitten, ik met mijn rug tegen hem aan. Zo leunde ik. Letterlijk. Ik probeerde mijn ogen dicht te doen, maar schoot elke paar minuten verschrikt overeind: er moest toch wel iets worden geregeld? Overgave. Loslaten. Ik had geen idee meer hoe het moest. Ik stond altijd ‘aan.’
Ik weet het, ik ben niet de enige moeder die naast haar baan alle zorgen van het gezin op zich neemt. Die alle ballen hoog houdt, maar niet meer weet wie ze zelf is. Geen idee heeft hoe en wanneer ze goed voor zichzelf moet zorgen. Ik zag er velen in mijn omgeving omvallen de afgelopen jaren. En begreep het volkomen. Maar het zou mij niet overkomen. Een 24-uur per dag huilende baby, een eindeloze hoeveelheid crèchevirussen, een dochter de anderhalf jaar lang elke nacht wakker was, ik ben altijd doorgegaan. En nu mijn jongste bijna naar school gaat en alles makkelijker wordt, zou ik het zelf niet meer trekken? Ik weigerde.
Het is dinsdagmiddag 2 uur. De 65-plussers hebben hun wijn en de strandtent verlaten. Ik kijk naar de zee, hoor de stilte, pak mijn boek, bestel een cranberrymojito. En leun achterover.
