Met name de christelijk kerken kregen volop kritiek. Op TV kon je gerust over ‘christenhonden’ spreken of de paus (Popie Jopie) belachelijk maken. Want de kerk was nog steeds een rem op de vooruitgang. Satire moet kunnen, dat houdt ons scherp. Tot op zeker hoogte, want schelden is acreatief.
De nieuwe eeuw
Twintig jaar geleden was er een snel opkomende, populaire politicus wiens naam Pim Fortuyn was. Hij waarschuwde voor de zich snel uitbreidende islam in Nederland. De vooruitstrevenden van links zouden daar nog een hele kluif aan krijgen. Omdat de islam staat & religie niet scheidt, zou dit weleens een bedreiging voor de grondwet kunnen zijn. Zo was zijn betoog. Afijn. Deze charismatische persoon werd eerst figuurlijk vermoord door zijn voormalige politieke broeders en daarna ook letterlijk. Zijn partij won daarop de verkiezingen, er kwamen amateurs in de Tweede Kamer en in de regering, er kwamen grote brokken van en de partijen die zich nog steeds links achtten, lachten in hun vuistje.
Het feminisme als thermometer
En er kwam ondertussen een extra grote asielinstroom op gang en de reeds Nederlands geworden moslims, vermenigvuldigden zich zo rap, dat iedere rechtgeaarde pastoor of zware domnee er jaloers op werd. Zieltjes winnen noemden we dat ooit. Rond diezelfde tijd gingen ook andere coulissen schuiven. Steeds merkbaarder. Mijn feministische zusters toonden geen respect meer voor de hard bevochten vrouwenrechten en vrijheden. Zij omarmden plots de islam. Die mohammedaanse waarden staan haaks op het oude links. Een stroming die zowel orthodox religieus als politiek is. Iet waar we nou juist vanaf wilden!
In plaats van moslima’s mee te nemen in de verworvenheden van de vrouwen hier, schoten vrouwen (die veel hun christelijke achtergrond van zich af hadden geschud) in een krampachtige betutteling. En werden plots anti-feministische zaken verdedigd. Linkse vrouwen werden conservatief. Onder het nieuwe credo: diversiteit & inclusie. Terug naar de sahara en veel klamme lappen om het lichaam en het hoofd. Maar het is hier helemaal geen woestijn, het is hier polder!
Na de val van ‘De Muur’ zocht links een nieuwe zaak
Naar de buitenkant werd de progressieve kiezer nog immer een worst voorgehouden. Linkse politieke partijen bleven volhouden dat zij stonden voor sociaal zijn en solidariteit. Maar negeerden keihard hun voormalige achterban: die van de hardwerkende gewone Nederlanders. Want zij hadden het immers zo goed in hun vinexwijkjes. De nieuwe doelgroep werd de migrant met hun snel uitdijende gezinnen. Om wat preciezer te zijn: de islamitische migrant.
Het werd het effect van een auto-immuunziekte. Let op: dit is een metafoor en géén ziekverklaring naar medemensen toe. Dat laat ik aan anderen over. Zo’n auto-immuunziekte gaat heel verneukeratief te werk. Hij doet ergen zijn intrede in het lichaam, doet alsof hij vriendjes wordt met alle cellen waardoor het immuunsysteem niet reageert. Eenmaal goed binnen, begint de verwoestende werking en is de opgeroepen weerstand te laat. Op zijn plek aangekomen neemt hij de boel compleet over. Het gevolg: de persoon in kwestie wordt ziek, gaat achteruit en heeft er maar mee te dealen.
Agressief regressief
Inmiddels zijn politiek, media en bestuursorganen vergeven van mensen die door voormalig links omarmd worden, samen met hun geldschietende beschermheren en -vrouwen. En zo worden Nederlanders (maar andere Europese landen vertonen hetzelfde beeld) meegenomen in conservatieve waarden. Een neerwaartse spiraal. Niks vooruitgang, niet eens stilstand, maar achteruitgang. Van conservatief is het inmiddels zelfs regressief geworden. Teruggang.
En de mensen die de vrijheiden bevochten, zitten erbij en kijken ernaar. Velen houden hun mond, afgeschrikt door reacties dat zij ‘dom rechts’ zouden zijn of ‘fascistisch’. Maar een aantal van die oude hippies en strijders voor natuur, milieu & dieren en tevens voor de seksuele & relationele vrijheden voor alle burgers, bleven hun vooruitstrevende stemmen laten horen in de debatten waar steeds vaker de linkse dominees hun conservatieve uitingen deden.
Racismebestrijders als megafoons van antsemitisme
In De Telegraaf van donderdag komen een aantal van deze consequente stemmen aan bod. Want bij hun oude media, zoals De Volkskrant, NRC, Vrij Nederland (let op die merknamen) en tevens bij de meeste NPO-omroepgerechtigden komen zij niet meer aan de bak. Lees: niet aan het woord, lees: niet in beeld. “Voor iemand die zijn leven lang sympathiseerde met links is dit een treurigmakend besef. Ik heb het gevoel dat mij iets is ontnomen”, aldus AI-kunstenaar Rein Bijlsma in het artikel. “Alsof ik buiten de maatschappij word geplaatst. En ik ken heel wat leeftijdgenoten die precies dezelfde ervaring hebben.”
Na jaren van groeiende ergernis werd 7 oktober het kantelpunt. De ‘racismebestrijders’ werden de megafoons van het antsemitisme. “Het onvoorstelbaar hypocriete wegkijken, het gedweep met de islam: het is onverdraaglijk” vervolgt Bijlsma. “Zodra je welke media dan ook opent word je aangevallen: je bent een ’boomer’, ’wit’, ’racist’, ’islamofoob’, en ze hebben nooit een argument.”
Toxische masculiniteit
Er zijn veel van deze 50’ers en ouder. Het gaat vaak om (groot-) ouders, die treurig worden van de samenleving van nu. Die mooie idealen hadden voor hun kinderen en inmiddels vaak ook kleinkinderen. Zij moeten aanzien hoe de door hen bevochten vrijheden worden aangetast. Straatintimidatie van meisjes en vrouwen, geweld tegen homo’s, kinderen die plots naar schoolzwemmen gaan, waar de geiten en de bokken van elkaar gescheiden zijn. Het omarmen van een totalitaire, masculiene ideologie in een land waar inmiddels een miljoen moslims wonen en waar mannen van de Islamitische Broederschap in de volksvertegenwoordiging zitten, onder de veelzeggende naam van partij DENK.
De nieuwe dominees (of moet ik zeggen imams?) hebben in hun linkse kerk (of moet ik zeggen: moskee?) een strakke streep getrokken tussen ‘goed’ en ‘fout’. Exact zoals hun voorgangers (de dominees en de pastoors) dat tot en met de jaren ’60 van de vorige eeuw deden. “Gij zult….” Niet zelf denken, niets zelf bepalen, niks gelijkheid. En ik zie nog nauwelijks mensen lachen op straat. Humor is namelijk gevaarlijk. Je staat altijd wel iemand op de teentjes. En dan zwaait er wat!
De definitieve ommekeer
Een groot deel van de tot zwijgen gemaakte groep hippies van weleer, liet vorig jaar in het stemhokje pijnlijk hard weten hoe zij erover dachten. De PVV werd de grootste partij van Nederland. En links deed datgene waar ze al jaren op getraind hebben: slachtofferschap. Geen empowerment, geen voortgang in de vaart der volkeren, maar op de rem trappen. Zelfs de altijd vooruitstrevende, feminiene, dieren liefhebbdende PvdD sloot zich aan bij het nieuwe conservatieve bolwerk der islamridders. Die een stroming verdedigen met pedofiele kindhuwelijken, homomeppen, toxische masculiene, vrouwonderdrukkende en -verminkende praktijken. En dan heb ik het nog niet eens over dieren en milieu gehad. Alle waarden die de vooruitstrevende mensen van weleer hoog in het vaandel hadden.
Een vriendin van mij werd laatst gemeld dat het zo “jammerlijk” was dat zij ‘links’ verlaten had. Waarop zij antwoordde: “Ik heb links niet verlaten. Links heeft mij verlaten!” Daar sluit ik me bij aan. Ik heb nog dezelfde idealen als toen en zal me dus tegen deze nieuwe conservatieven blijven keren. Ook al is het een vreemde gewaarwording.
Illustratie: Stocksnap.io
