‘De muziek wordt nooit iets voor erbij. Laat staan dat ik dat vak zal opgeven. Daarvoor is het me te dierbaar. Zelfs al zou ik er alleen in de weekenden en avonduren mee bezig kunnen zijn, dan nog zie ik het als twee poten onder mijn werkzame leven. Dat het nodig is, omdat van de muziek alleen steeds moeilijker valt te leven, is nu eenmaal een feit. Ik ben vooral blij dat er een einde lijkt te komen aan het financiële getob.
Want ik heb de stap gezet die ik op het moment van het vorige interview al aan het overwegen was. Eind oktober heb ik mijn opleiding tot fullstack softwaredeveloper afgerond. Een brede studie, gericht op zowel front als backend, dus wat je op het scherm ziet en wat er daarachter gebeurt. Ondertussen ben ik via LinkedIn deze maand al een keer of vijf benaderd door recruiters. Hopelijk leidt dat binnenkort een keer tot een gesprek. Dat wordt dan mijn eerste sollicitatiegesprek ooit, op mijn drieënveertigste, ha ha.
Vooral die twee verloren kerstperiodes hakten erin
De studie duurde een jaar en was volledig online. Ik vond het heel erg leuk, al waren er ook momenten van twijfel: kan ik dit wel? Je komt jezelf wel tegen. Tegelijkertijd gaf het me structuur en een doel. En toch ook het geruststellende idee van meer financiële zekerheid op termijn. Tijd had ik meer dan genoeg, zeker toen thuis alle klussen wel zo’n beetje waren gedaan. Eigenlijk waren de lessen die ik in Duitsland geef het enige dat online doorging. Een koor repeteerde ook online door maar verder lag alles stil, al betaalde een ander koor wel door.
Het was al geen vetpot en dat is door corona verder versterkt. Wat er vooral inhakte waren de verloren kerstperiodes. Normaal is december goed voor twintig procent van mijn inkomen en dat viel voor het tweede jaar weg. Voor steun ben ik al die tijd niet in aanmerking gekomen en het spaargeld is ook een keer op. Gelukkig springen mijn ouders een beetje bij, anders was het met die studie ook niet gelukt.
Vaardigheden uit muziekvak komen ook van pas in ict
Ik sta nu met een been in een andere wereld. Tegelijkertijd is er ook veel hetzelfde. Je bent op beide fronten bezig iets te creëren. Natuurlijk, coderen is vrij droog, maar websites bouwen gaat óók over vormgeving, kleur, beeld. Dat gaat echt wel over maken. Bovendien komen andere vaardigheden uit het muziekvak ook van pas: ik kan goed luisteren, omgaan met deadlines en zowel zelfstandig opereren als samenwerken.
In de ideale situatie werk ik straks vier dagen in de week als developer en een dag in de muziek. Met een of twee koren, en daarnaast nog projecten. Vooral in die wat grotere producties was de spoeling ook voor corona al dunner geworden, het is gewoon heel duur om zoiets op poten te zetten. Terwijl ik zulke dingen juist het liefste doe omdat ze de meeste uitdaging bieden.
Zoals nu de schoolvoorstelling De Middenstip, die Humus muziektheater maakt onder de vlag van het community art project Gelijkspel. Een verhaal over anders zijn en ergens bijhoren, gebaseerd op De Kleine Prins van De Saint-Exupéry. Met muziek uit de film Amélie, en ook in het Nederlands vertaalde Franse chansons. Bij Music All bereiden we ons voor op de productie Big Fish; gelukkig hebben we voor de lockdown de audities nog kunnen doen.
Het lesgeven heb ik twintig jaar gedaan, met veel plezier, maar daar sluipt dan toch wel een beetje de herhaling in. Wat ik wel graag wil blijven doen zijn kleinere projecten in eigen beheer, zoals eind vorig jaar Wintersongs. Een programma van ongeveer een uur, met zangeres Shaya van den Berg en fluitiste Margo Deterd Oude Weme. Voor dertig bezoekers, we hebben net quitte gespeeld, maar toch: je treedt weer op. Echt een oppepper.
Beetje high na eerste optreden sinds ruim een jaar
Dat gold helemaal voor Muziek in de Tuin in Hellendoorn, afgelopen zomer. Het eerste optreden na ruim een jaar, ook met sopraan Shaya van den Berg. Een interactieve voorstelling ook, met verhalen en een spel-element, dus dat maakte het extra spannend. Het spelen op zich trouwens ook na zo’n lange tijd. Normaal heb ik weinig last van zenuwen, maar nu wel. Het publiek was heel enthousiast. Soms zijn reacties na afloop een beetje obligaat, daar prik je dan snel doorheen. Nu voelde je dat het allemaal echt gemeend was. We waren er een beetje high van.
De cultuur is echt uitgemolken en het houdt maar niet op. Eerst denk je: iedereen moet zijn steentje bijdragen, maar inmiddels lijkt de willekeur te regeren. Ik mis de onderbouwing in het beleid. Het is de vraag of het publiek straks meteen terugkomt. We hebben al eerder gemerkt dat sommigen het nog niet aandurven. Bij anderen is het een beetje uit het systeem geraakt. Toch blijf ik geloven dat er straks een omslag komt. Dat mensen weer hetzelfde gaan voelen als wij: ‘We gaan weer!’
Teruglezen hoe Tasco Silva er in juni 2020 voorstond? Dat kan hier.
Deze serie is mede mogelijk gemaakt door het Matchingfonds Freelance Journalisten.
