Dat soort stemmen roert zich wanneer De Nationale Opera zijn jaarprogramma presenteert, of wanneer Lotte de Beer wordt ontslagen bij een beroemd operahuis. Ze stelde vraagtekens bij het racisme en de misogynie van Mozarts klassieker Die Zauberflöte.
Alle media deden er iets mee. Zo ook Dagblad Trouw, dat op 29 april een stuk plaatste waarin Nicolas Mansfield, artistiek brein van de Nederlandse Reisopera, de degens kruiste met ene Anton Bakx, volgens Trouw ‘musicus en tekstdichter’. Laatstgenoemde was het niet eens met het bewerken van klassieken: ‘Ik geef graag goede raad en die is in dit trieste geval: verlaag uzelf niet tot het schrijven van modieuze teksten voor een meesterwerk dat geen verbetering behoeft. Men tekent ook geen snor op de Mona Lisa omdat vrouwen met snorren in de mode zijn.’
Onbekend
Tot zover natuurlijk een fijn debat tussen oude en nieuwe waarden. Op Facebook echter werden wat vragen gesteld bij dit debat, waarop de redactie van Trouw even niet zo snel een antwoord had. Erwin Roebroeks, een bekend en veelgeciteerd publicist en adviseur in de klassiekemuziekwereld, vroeg zich namelijk af waarom hij, met zijn netwerk, nog nooit van musicus en tekstdichter Anton Bakx had gehoord.
Online was niets over de man te vinden, en ook offline was er weinig. Toch vreemd, wanneer een landelijk dagblad iemand als gezaghebbende stem opvoert, terwijl niemand van de man gehoord heeft. Dat zou, in het beste geval, ter redactie toch enige argwaan hebben moeten opleveren. Maar nee. De hoofdredactie van Trouw heeft op verzoek van Erwin Roebroeks wel laten weten de zaak te onderzoeken. Momenteel, zo blijkt, is op de kunstredactie iedereen die contact heeft gehad met Anton Bakx op vakantie.
Sinds 21 april
Inmiddels gaat op internet de zoektocht van Erwin Roebroeks verder. Zo ontdekte hij dat er op 21 april, een week voor het bewuste artikel verscheen, een twitteraccount is aangemaakt onder de naam Anton Bakx, en ook een youtubekanaal is gestart onder dezelfde naam. Op beiden vooral melding van het zelfgeschreven muziekwerk van de tekstdichter.
Wie is deze man? Er zijn diverse mogelijkheden, maar het verhaal dat lijkt te worden verteld is dat een tot nu toe van sociale media en internet afgebleven musicus en tekstdichter is, die zijn coming out met zijn muziek heeft gecombineerd met het inleveren van een opiniestuk in Dagblad Trouw. Dat dan ook nog eens direct gepubliceerd werd in een gesprek met en beroemd operaregisseur. Een prachtige buitenkans natuurlijk. Fijn dat Dagblad Trouw ook de kleine krabbelaar op deze manier vooruit helpt in de wereld.
Pseudoniem
Het kan natuurlijk ook zijn dat iemand, welbekend bij een of meer redacteuren, een pseudoniem heeft geconterfeit en dat, zonder al teveel kennis van hoe dat gaat op sociale media, pas op 21 april online heeft gezet. Dat zou kunnen verklaren waarom zo’n volslagen onbekende opeens doordringt tot de eredivisie van de opiniejournalistiek. Dat blijft echter speculeren. Vooral over de vraag waarom in vredesnaam iemand dit debat niet open vizier aangaat, maar zich verschuilt achter een pseudoniem.
Tot het moment dat de kunstredactie van Trouw terug is van vakantie blijft de vraag boven de markt hangen: Who the fuck is Anton Bakx?!
