De afgelopen weken werd Facebook overspoeld met berichten over een achtjarig meisje uit Seattle dat wilde kraaien voert in de achtertuin van haar ouders. Uit dankbaarheid brengen de vogels haar cadeautjes. Geen dure dingen, maar typische kraaienpresentjes: kralen, verloren oorbellen, stukjes gekleurd glas, afgevallen knopen, legoblokjes, paperclips… Gabi bewaart al deze cadeautjes in plastic vakkendozen.
Haar bijzondere band met de buurtkraaien begon toen Gabi Mann pas vier jaar oud was en per ongeluk een kipnugget liet vallen toen ze uit de auto stapte. Een kraai zag het en snaaide gauw het stukje kip van de stoep. Gabi vond dat zo leuk dat ze daarna steevast voedsel ging ‘morsen’ op straat. Zo won ze in vier jaar tijd het vertrouwen van alle kraaien in de buurt, die nu al jarenlang zeer regelmatig cadeautjes voor haar neerleggen bij het vogelbadje in de achtertuin of op de veranda.
Gabi’s moeder Lisa vindt het vertederend dat haar dochtertje zo veel van kraaien houdt en is zich daardoor zelf ook meer gaan interesseren voor deze vogels, terwijl die haar vroeger niet eens opvielen. Ze maakt regelmatig foto’s van kraaien, uiteraard ook met Gabi erbij. Op een dag had Lisa ergens in een park in de buurt de lensdop van haar camera laten vallen. Ze kwam daar pas thuis achter en dacht al dat ze het ding voorgoed kwijt was. Maar de volgende ochtend lag de dop keurig naast het vogelbadje in de achtertuin. Op de webcam kon Lisa zien hoe een kraai hem had teruggebracht en zelfs eerst nog even netjes had afgewassen in het vogelbadje!
Fenomenale probleemoplossers
Verbazingwekkend. Maar wetenschappers ontdekken regelmatig nog veel gekkere dingen over de intelligentie van kraaien en hun naaste familieleden (raven, eksters, kauwen, gaaien). Voor mensen is het vrijwel ondoenlijk om de ene kraai van de andere te onderscheiden, maar omgekeerd weten zij exact wie wie is in de mensenwereld: die rotzak met die luchtbuks, dat joch dat z’n lunchboterhammen altijd in de bosjes gooit omdat hij liever een patatje haalt, de ober die steevast vergeet om de klep van de vuilcontainer weer te sluiten, de bioloog die hun nesten verstoort omdat hij zo nodig jonge vogeltjes moet ringen, de vrouw die dagelijks nieuwe vetbollen in haar tuin hangt en niet snapt waar die meesjes het allemaal laten…
De mensenwereld kent maar weinig geheimen voor oplettende kraaien en dat is logisch, want eigenlijk lijken ze ook best op ons: ze zijn opportunistisch, lawaaiig, slim en sociaal en ze houden er levenslange huwelijken op na. In gevangenschap kunnen ze wel zestig jaar oud worden. Jonge kraaien die jarenlang de hort op zijn geweest, worden bij thuiskomst onmiddellijk herkend en uitbundig begroet. Ze schieten elkaar meteen te hulp als dat nodig is en het zijn fenomenale probleemoplossers: bij intelligentietests scoren kraaien dan ook net zo goed als chimpansees.
Stel je nu eens voor dat jij jezelf ook tot doel stelt om een persoonlijke band op te bouwen met deze supervogels. Niet omdat het moet, maar gewoon omdat het kan. Een beter antidepressivum (pardon, betere hobby) is er eigenlijk niet, want vriendjes worden met wilde dieren is enorm kicken. Wezenlijk contact met de natuur is om meerdere redenen heel gezond. Het geeft een goed gevoel over jezelf en daarmee meer zelfvertrouwen en plezier in je leven. Vriendschap met wilde kraaien sluit je niet van de ene dag op de andere, maar als je er genoeg tijd in steekt en de volgende tips opvolgt, dan kom je een heel eind!
Voer ze, maar niet te veel
De liefde van kraaien gaat absoluut door hun maag. Ze lusten eigenlijk alles, maar dat wil nog niet zeggen dat alles gezond voor ze is. Houd het daarom bij ongezouten pelpinda’s, die blijven heel lang goed en kun je makkelijk meenemen in je broekzak. Ze zijn ook dol op blikvoer voor honden of katten. Of een gekookt eitje. Of alleen lege eierschalen, vooral in het vroege voorjaar. Houd vaste voedertijden aan, zodat ze weten wanneer ze je kunnen verwachten. Een zeker ritme is echt nodig om een band te smeden.
Gooi je pinda’s nooit naar de kraaien, want dat vinden ze bedreigend. Werp ze gewoon op de grond, en vooral niet te veel: een of twee handjes per voederbeurt is beslist genoeg. Het is niet de bedoeling dat je ratten gaat lokken of de kraaien zo afhankelijk van je maakt, dat ze stoppen met zelf voedsel zoeken. Het moeten wel wilde dieren blijven.
Zorg ervoor dat je de kraaien niet in gevaar brengt als je eten uitdeelt. Voer ze dus nooit op plekken waar ze bijvoorbeeld onder een auto kunnen komen. Je eigen tuin is misschien ook geen goed idee, omdat de buren dan kunnen gaan zeuren en klagen.
Zo hebben de ouders van kleine Gabi Mann inmiddels ook een rechtszaak aan hun broek. Het echtpaar dat in het huis naast hen woont, eist maar liefst 200.000 dollar van de familie Mann wegens overlast, kraaien en vieze zwarte veertjes in de tuin. ‘We hebben het gevoel dat we non-stop in The Birds van Hitchcock zitten’, klaagt het stel, dat tevens alle deuren langsging met een petitie die 51 keer werd getekend. De zaak komt waarschijnlijk deze maand nog voor de rechter.
Om dit soort toestanden en boze buren met luchtbuksen te vermijden, is een park of recreatiegebied bij jou in de buurt waarschijnlijk een betere plek om een warme band met kraaien op te bouwen.
Laat kraaien nooit schrikken
Als je begint met voeren, doe dat dan zo nonchalant mogelijk. Kijk ze vooral niet aan, want loeren, dat vinden kraaien roofdierengedrag. Check alleen even of ze überhaupt in de buurt zijn en jou in de gaten hebben, gooi dan je pinda’s op de grond en loop weer verder. Je zult merken dat kraaien ontzettend wantrouwig zijn tegenover mensen. Met goede reden, want ze kunnen meestal weinig goeds van ons verwachten. Misschien laten ze je pinda’s in het begin zelfs gewoon liggen!
Maar na een aantal weken voeren op een min of meer vaste tijd en plek zullen ze zich gaandeweg wat meer op hun gemak gaan voelen met jou. Als je merkt dat ze pinda’s van je gaan verwachten, kun je gaan bouwen aan echt wederzijds vertrouwen. Dan mag je toekijken terwijl ze eten en durven ze steeds dichter bij je in de buurt te komen.
Het is heel slim om voortdurend zachtjes tegen ze te praten wanneer je ze voert. Liefst op bewonderende toon. Dat vinden ze fijn. En heeel misschien… gaan ze zelfs zachtjes tegen je terugmompelen. Dat betekent dat ze ook vrienden met jou willen zijn.
Verwacht geen huisdierengedrag
Maar hoe aardig ze je ook vinden, wilde kraaien gaan nooit gezellig op je schouder zitten, eten niet uit je hand en laten zich al helemaal niet aaien. Dat moet je ook niet willen. De charme van vriendschap met deze vogels is nu juist dat ze hun oplettende, afstandelijke zelf blijven. Als je eenmaal hun vriend bent, dan zullen ze je uit duizenden herkennen en nooit meer vergeten, zo lang als ze leven. Ze herkennen dan ook je auto. Het is zeker niet ondenkbaar dat ze –net als de straaljagers bij Air Force One- je auto op ooghoogte escorteren terwijl je het parkeerterrein van het recreatiegebied oprijdt. Dat is hun manier om je te laten merken dat ze je voor een mens bovengemiddeld sympathiek vinden en een band met je hebben.
Wees niet teleurgesteld als ze jou en je pinda’s in de paartijd ineens volledig links laten liggen; ze hebben dan echt even belangrijker dingen te doen dan aanpappen met mensen. Ga er ook niet zomaar vanuit dat ze je kraaiencadeautjes zullen geven, zoals bij de kleine Gabi uit Seattle. De meeste kraaien doen dit maar heel incidenteel en sommige doen het helemaal nooit. Toch schijnen ze elkaar wel regelmatig te verrassen met een presentje. Kijk ook niet raar op als je een keer een dood vogeltje van ze krijgt. Zelf zouden ze daar namelijk erg blij mee zijn.
Sommige van hun cadeautjes zijn regelrechte tearjerkers, zoals de Amerikaanse Alison Jacoba ondervond. Ook zij voerde de kraaien in haar eigen -zeer royale- achtertuin. Haar zwarte kater Bart vond de kraaien ook leuk en speelde vaak met ze. Op een ochtend werd arme Bart in alle vroegte door een coyote vermoord en opgegeten. De kraaien attendeerden Alison met hun alarmgekrijs op de restjes van Bart, die verspreid in de achtertuin lagen. Een week later maakten maar liefst veertig kraaien opnieuw een hels kabaal. Toen Alison ging kijken wat er aan de hand was, vond ze op de grond het halsbandje dat Bart altijd droeg, compleet met naamplaatje. De coyote had het ergens achtergelaten en de kraaien hadden het gevonden en teruggebracht.
