Zij hebben er geen invloed op en hopen maar gewoon dat het hun zoon of dochter goed zal gaan op het ‘werk’. En misschien bidden ze ook wel, hoor. Die moeders. Maar de Statenleden zelf bidden ook voorafgaand aan de vergadering! Ik vraag dan af wat er omgaat in die koppies. Hoe ze bidden. ‘Lieve heer, helpt u mij dat ik vandaag niemand een klap voor zijn kanis geef!’ Of misschien zeggen ze wel gewoon het ambtenarengebed op? ‘Lieve heer, dat het maar snel vijf uur moge zijn, als het kan vóór de middag!’
Geloof het of niet, maar ook ik ben katholiek. Ik ben gedoopt, heb mijn communie gedaan, ben gevormd was zelfs nog een jaartje misdienaar. Serieus! En cool dat ik het vond, jongen! Zo’n lange jurk aan. Lekker op het podium zitten waar het gepeupel in de banken zat. Super. En dan met een belletje iedereen op kunnen laten staan hè, bij het evangelie. Dat was pas vet. Spannend was dat wel, want je moest goed timen. Als je dat niet deed, kreeg je een meewarige blik van de pastoor te verwerken en stil hoongelach van de collega-misdienaars. Je wist dan één ding zeker: het volgend weekend mocht jij niet bij de bel zitten!
Tringeling en hup, daar stond iedereen op. Zodra de pastoor uitgelezen was, moest je weer bellen. Tringeling en hup, iedereen ging weer zitten. Even later was het spannender. Moest je een paar keer bellen tijdens de zogenaamde Epiklese. Ik heb het even opgezocht op google, want ik wist het niet meer: de epiklese is het deel van het Eucharistisch gebed tijdens de consecratie waarbij de priester de Heilige Geest aanroept. Dan moest je wel precies op tijd bellen, want anders ging je af als een gieter! Het heet trouwens officieel een altaarschel, zo las ik.
Ook leuk: in de sacristie hosties vreten. Zoveel je op kon vóórdat de pastoor kwam binnenlopen. De hosties spoelden we dan weg met de wijn. Het bloed van Christus. Niet heel lekker, maar och, het had wel iets. Na een jaar stopte ik ermee. Mijn opvolger van de pastoor kreeg te horen: ‘ik hoop dat je net zo’n goede misdienaar wordt als Jeroen, want hij heeft het altijd geweldig gedaan!’ Ik ga er sindsdien maar vanuit dat ik wel wat krediet heb bij God.
Ik heb ook heel lang een kruisje geslagen als ik moest voetballen. Niet uit overtuiging, maar omdat het wel stoer stond. Mijn grote idool Diego Maradona deed het immers ook. En ik deed alles wat Diego deed, behalve snuiven dan. Dat ging me iets te ver.
Dat het zou helpen, zo’n kruisteken, daar geloofde ik niet in. Als we tegen Marokkanen moesten spelen riepen zij met z’n allen tegelijk Allah aan. Dan helpt een kruisteken van één speler ook niet natuurlijk. Tegen zo’n overmacht leg je het altijd af. Later vroeg ik me altijd af als ik spelers van verschillende teams voor de wedstrijd zag bidden: wat moet God daar nou toch mee? Voor wie moet hij kiezen? Tenzij hij van tevoren een weddenschap heeft afgesloten op een van beide teams natuurlijk, dan is het wat anders.
Ha, weet je wat ik me nu ineens bedenk? Misschien werd er voor de Statenvergadering helemaal niet gebeden voor een rustige vergadering! Maar gewoon zo: Lieve Heer, als ik me vandaag niet kan beheersen, helpt u me dan zó hard te slaan dat het slachtoffer in één keer knock-out is?’
Ah, misschien moeten ze ook met een belletje gaan werken in de Staten.
