Ik had contact gezocht met alle Nederlandstalige scholen, maar geen van de scholen nam de moeite om mijn e-mail te beantwoorden. Ook diverse herinneringen en nieuwe pogingen leverden niks op. Ik stuurde een vriend langs bij de Albert Schweitzer – hij was er nota bene docent – en een vriendin die tevens in het onderwijs werkzaam was. Zij werden botweg afgewimpeld. Ja, de Schroederschool was een optie. Die is altijd een optie. Maar ook een heel dure optie. We besloten om, eenmaal op Curaçao, alle scholen langs te gaan mét onze zoon. Tegen zijn schattige smoeltje zegt immers niemand nee. En mocht men zelfs dáár niet gevoelig voor zijn, tja dan zou Schroederschool in beeld komen. Kijk, wij kwamen niet als expats. Voor hen wordt alles betaald, wij moesten alles zelf betalen. Dat deden we graag, maar dan moet je wel de tering naar de nering zetten.
Drie dagen voor we zouden vliegen kregen we vanuit het niets een mailtje van Klein College. Onze zoon was daar van harte welkom. We dachten er niet lang over na. Weliswaar was ook dat een dure, want particuliere school, maar het scheelde toch een paar honderd gulden (per maand) met de Schroederschool. ‘We zetten hem op die school en kijken dan verder’, dachten we. Misschien zou hij een jaar later wél in kunnen stromen op een reguliere school. Maar… onze zoon had het zo goed naar zijn zin en was zo gek op zijn juf Anneloes van groep 3, die óók nog eens mee zou gaan naar groep 4, dat we het hem eenvoudigweg niet aan konden doen om hem daar weg te halen. We bleven dus elke maand een rib uit ons lijf trekken om de school te kunnen betalen. Elke keer weer deed het vreselijk veel pijn, maar we beten op onze tanden. Dan maar niet op vakantie, geen nieuwe broek, geen ‘fancy’ verjaardagsfeestjes. We schraapten de inkomsten bij elkaar en onze zoon genoot op Klein College. Dat maakte voor ons alles goed.
Dat was allemaal anders toen we vorig jaar besloten terug te gaan naar Nederland. Mailtje eruit naar de school van keuze, een uur later een mailtje terug, wat formulieren ingevuld, weer teruggestuurd en meneer was ingeschreven. Het was binnen een dag rond. En… we betalen een paar tientjes per jaar. De school is prima, maar dat was Klein College ook.
Zo professioneel, gemakkelijk en snel gaat het evenwel niet altijd en overal in Nederland. Vooral in het bedrijfsleven wordt er heel slecht of gewoon niet gecommuniceerd. Elk bedrijf heeft tegenwoordig wel een hele communicatieafdeling van een paar fte’s (fulltime equivalent, de collega is verworden tot een rekeneenheid) tot zijn beschikking, maar communiceren ho maar! Ik ben als freelancer natuurlijk continu op zoek naar nieuwe opdrachten, parttime dan wel fulltime banen en die gebrekkige communicatie frustreert me enorm. Als ik al antwoord krijg, dan duurt het in elk geval heel lang en als het procedures betreft dan duren die weken, zo niet maanden. Bizar. Nederland vertheoretiseert, is mijn stellige indruk. Of eigenlijk de gehele Westerse wereld, maar Nederland loopt in veel van allerlei nieuwigheden altijd graag voorop. En men is te druk. Waarmee, dat weet geen man. En als ik die conclusies trek, dan word ik weemoedig en denk ik: tijd om te schakelen, Jeroen!
