Tussen die proefabonnementen door heb ik dagen dat er ’s ochtends geen krant op de mat ligt. Dan begin ik de dag met sociale media. Ik scroll door Instagram tijdens het uitlaten van de hond, Twitter scan ik vluchtig tijdens het ontbijt en vervolgens kijk ik wat Facebook te bieden heeft.
Dezer dagen is mijn tijdlijn bijzonder interessant, want Facebook laat prachtige herinneringen voorbij komen, zoals mijn voorbespiegelingen op het WK van 2014 en de trip naar Cuba met de Curaçaose nationale ploeg. Vandaag werd ik daarnaast overspoeld met filmpjes uit Canada van mijn goede vriend David Heycoop die namens de Curaçaose voetbalbond de nationale ploeg volgt met zijn camera. De selectie van Remko Bicentini begon de voorbereiding op de Caribbean Cup en de Gold Cup op het complex van de KNVB in Zeist en is nu in Canada voor een vriendschappelijke wedstrijd. David is erbij en brengt alles in beeld.
Ik leerde David een jaar of vijf geleden kennen bij een persconferentie van Gemstones United, een voetbalclub uit de arme wijk Stenen Koraal (Kura Piedra) die nieuw leven ingeblazen werd. Ik werd direct geraakt door zijn enthousiasme. Heycoop ging als vrijwilliger aan de slag met de jeugd in zijn wijk en meldde zich ongeveer tegelijkertijd als fotograaf aan bij de voetbalbond. Zo investeerde hij niet alleen in de kansarme jeugd van Stenen Koraal, maar ook in het Curaçaose voetbal in zijn algemeenheid. Heycoop deed dat niet met geld, maar met een ongebreidelde passie en een rotsvast geloof in een mooie toekomst voor het Curaçaose voetbal.
“Mijn droom Jeroen? Dat is om ooit te winnen van Hulanda. En geloof me, dat gaat gebeuren!” Ik knikte, glimlachte en gaf hem een ferme klap op de schouder. Ik geloofde niet zo zeer in zijn droom, maar wél in de weg daar naar toe. Ik kende David inmiddels goed genoeg om te weten dat hij niet op weg was naar een goedkoop succesje, maar dat hij een eventuele overwinning op Oranje puur zag als een beloning voor jaren hard werken. Voor het neerzetten van een goede structuur, voor het werken met jonge voetballertjes, voor het van de straat halen van kansarme jochies, voor een beter Curaçao.
Tot op de dag van vandaag traint en coacht David de jochies van Stenen Koraal. Om ze beter van dienst te kunnen zijn volgde hij zelfs trainerscursussen. Op wedstrijddagen is hij coach van drie tot vier teams in verschillende leeftijdscategorieën. Bij een overwinning juichen ze samen, na een nederlaag spreken ze elkaar moed in. Sportiviteit staat voorop bij Gemstones United. Na een dag jeugdvoetbal spoedt Heycoop zich naar het SDK of Stadion Antoine Maduro om de wedstrijden in de Liga MCB in beeld te brengen. “Ik hoop dat we ooit met Gemstones United op dit niveau spelen”, zei hij me eens.
Vandaag zag ik hem lopen door het stadion in Canada en het ontroerde me. Vaak liepen we zo samen. Nu de Curaçaose ploeg kan oogsten na enkele jaren hard werken ben ik er niet bij. David wél en het is hem zó gegund. Stapje voor stapje komt hij dichter bij zijn droom, al beseft David dat het nog lang zal duren voordat die droom uitkomt, áls hij ooit uitkomt. Eigenlijk, zo beseft David zelf maar al te goed, is het een metafoor, die overwinning op Oranje. Eigenlijk gaat het hem om een beter Curaçao. Een mooie toekomst voor de kinderen waarin ze kansen zien en durven te pakken.
David zelf geeft daarin het goede voorbeeld. Hij is geen dromer, hij is een harde werker met een droom. David Heycoop is een voorbeeld voor elk Curaçaos jochie.
