Zo was mijn schoonvader ooit Statenlid op Curaçao. Hij is er na enkele jaren gedesillusioneerd uitgestapt. Een vriend van me sloot zich een paar jaar geleden ook aan bij een politieke partij. Zo’n nieuwe partij weet u wel, die met veel elan en nog meer bombarie van start gaat. Hij had alle geloof in de mensen om hem heen, alle vertrouwen. Maar na een paar jaar gaf hij op. Hij zag de mensen om zich heen zich van hem vervreemden. En niet dat hij veranderd was, nee! De mensen om hem heen juist, zijn partijgenoten. Zij lieten hun idealen in arren moede maar los, omdat ze inzagen dat er geen eer te behalen viel. Dan maar meedoen met de rest om er toch in elk geval iets voor zichzelf uit te slepen… Overigens wilde die vriend hier niet met naam genoemd worden, bang als hij is voor mogelijke consequenties. Ik begrijp heb, maar ik vind het in en in treurig. Zó lang zijn de tenen dus.
Ik was er zelf na één vergadering mee klaar. Ik had me ook aangemeld bij een politieke partij in mijn dorp. Dat vonden de partijbonzen fantastisch, zo’n jonge vent (ik was toen 25 of zo) die de gelederen kwam versterken. Helemáál omdat het een partij betrof die aardig aan het vergrijzen was. Men regelde zelfs dat de landelijke partijbaas bij me op bezoek kwam. Ik was natuurlijk zeer vereerd, maar stond tegelijkertijd perplex, want de man kwam onverwacht en de afwas stond een meter hoog opgestapeld. Alle kranten, tijdschriften, post en paperassen uitgewaaierd over tafel, tussen wat bierflesjes, koffiekopjes en whiskyglazen. Overigens vond mijn vrouw dat vele malen erger dan ik, maar dat terzijde ;-).
Een leuk begin dus. De gemeenteraadsverkiezingen kwamen eraan en ik werd op plaats 19 gezet. Geen verkiesbare plaats en dat vond ik op zijn minst gezegd lullig. Het was een eerste teken, zo dacht ik later. Ze wilden me erbij hebben, maar ‘die bijdehand’ moest niet te hoog op de lijst, want dat was gevaarlijk voor het establishment. Een paar weken later was er een ‘fractievergadering’ en ik ging er met goed gemoed heen. Twee uur later liep ik hoofdschuddend naar buiten. Wat een gebral! Wat een poppenkast! Het ging helemaal niet over mijn dorp, over ‘onze’ mensen, over mooie idealen en doordachte plannen. Het ging alleen maar over die mensen zelf en de naderende verkiezingen. Over de plaatsen op de lijst, over de rolverdelingen, over mogelijke portefeuilles, dat soort dingen. Ik was er klaar mee voordat ik bij mijn fiets was. De volgende dag heb ik gezegd dat ik me terug trok. Het was te laat om mijn naam van de stembiljetten te halen. Ik kreeg 24 stemmen. Van familie en vrienden ja.
Met vrienden op Curaçao heb ik het er regelmatig over; een politieke partij oprichten. Een partij die zich sterk maakt voor het welzijn van de gehele Curaçaose bevolking. ‘Onze partij’ zou bestaan uit Yu di Kòrsou, Europese Nederlanders, Surinamers, Latino’s en Chinezen en zo een ware afspiegeling vormen van de Curaçaose gemeenschap. Ideeën hebben we met z’n allen ook genoeg. Ideeën waar het eiland écht beter van wordt. Niet wij, maar de gehele bevolking.
Het is er tot nu toe nooit van gekomen om de plannen concreet te maken. We weten namelijk dat het geen haalbare kaart is. Onze partij zou te veel persoonlijke belangetjes schaden. Zou het ‘oude’ en het ‘nieuwe’ geld pijn doen waar het ’t meeste pijn doet (in de portemonnee), ten gunste van álle mensen op het eiland. Natuurlijk zou daar ook wat tegenover staan: iedereen zou keihard aan het werk moeten. Allemaal. Keihard. En niet meer omkijken, maar vooruit kijken. Niet meer met jezelf bezig zijn, maar met de ander. Elkaar helpen met gesloten beurzen. Een eenheid vormen.
Tja, dan weet je op voorhand al dat het moeilijk wordt.
