De vanzelfsprekendheid waarmee kinderen op fietsjes naar school gaan. De vanzelfsprekendheid van een glimlach en een lief woord van de winkelbediendes. De vanzelfsprekendheid waarmee de plantsoenen en parkjes er altijd netjes bij liggen. Van de blijdschap van de mensen in de lente. Van de vuilniswagen die op donderdag om 9.11 uur de containers leegt. Van de tientallen foldertjes met aanbiedingen die wekelijks op de deurmat vallen. Van de voetbalwedstrijd die altijd doorgaat. Van moeders die hun kinderen afmelden voor de training. De vanzelfsprekendheid dat je een dagje Fox Sport kunt kijken met één druk op de knop. Van de klusjesman die precies op tijd komt. Van het gemak dat je ’s avonds op de hoek nog gauw effe een frietje speciaal óf een gezonde salade kunt halen. Van de winkels die open zijn als de klanten vrij zijn. Dat je de auto naar de garage brengt en dat je hem ’s avonds gerepareerd ophaalt. Dat je garantie krijgt op die reparatie. Dat de brandweer uitrukt om een poesje uit de boom te halen. Dat de supermarkten elkaar beconcurreren, hetgeen zorgt voor lage prijzen. Dat je voor 25 euro onbeperkt kunt bellen, smsen en onbeperkt data hebt. Dat je ook écht overal razendsnel 4G hebt. Dat je altijd (!) elektriciteit en schoon water hebt. Dat er corruptie is, maar dat die hard wordt bestreden. Dat je met je hond overal kunt gaan wandelen (zolang je de opruimt), maar zonder aangevallen te worden door straathonden, want die zijn er eenvoudigweg niet. Dat je voor je boodschappen naar één winkel of winkelcentrum kunt gaan en álles vindt wat je nodig hebt. Dat kinderen lekker buiten spelen en ravotten of voetballen op een grasveld in plaats van een glasveld. Dat buren en vrienden je ergens mee willen helpen zonder er geld voor te vragen. Et cetera, et cetera.
Ik ben er na bijna negen maanden alweer bijna aan gewend. En ik herinner me hoe lang het duurde voordat ik me op Curaçao van die vanzelfsprekendheden had losgemaakt. En hoe ik me geërgerd heb. Ik leerde heel snel dat vanzelfsprekendheid helemaal niet zo vanzelfsprekend is.
Maar, vlak voor ik wegging, realiseerde ik me ineens dat ik die vanzelfsprekendheid helemaal niet meer miste. Dat ik had leren leven met mijn eigen uitspraak dat je ‘op Curaçao maar één zekerheid hebt en dat is dat het er altijd warm is, niet eens altijd mooi weer, want er zijn ook genoeg dagen dat het bewolkt is’. En oh, wat vond ik het tenenkrommend als ik me ergens druk over maakte en iemand dan de schouders ophaalde en zei ‘zo gaat het hier’. Ik vond dat te gemakkelijk. Ik vond dat je altijd je best moet doen om zaken te verbeteren. Om ervoor te zorgen dat dingen vanzelfsprekend worden.
Maar waarom eigenlijk? Ik weet nu dat het niet altijd hoeft. Natuurlijk, het is belangrijk dat de politie goed functioneert, dat de brandweer snel ter plaatse is en dat je in het ziekenhuis adequaat wordt geholpen, maar verder? De vanzelfsprekendheid die in Nederland zo vanzelfsprekend is, het is een overgewaardeerd fenomeen. Op Curaçao heb ik geleerd dat je als mens niet veel nodig hebt. Dat de piramide van Maslow écht hout snijdt: met aan de basis basisbehoeften (eten, drinken, slapen), dan veiligheid, liefde & verbondenheid, zelfvertrouwen en in de top zelfontplooiing.
Ik ga ze vast weer missen straks, die vanzelfsprekendheden. Maar ik weet nu dat ik ze niet nodig heb. Dat is een prettige gedachte.
