Alles is zo’n beetje in gereedheid. Het huis wacht op ons, ons hondje ook (daar hebben de huurders liefdevol voor gezorgd tijdens onze afwezigheid) en onze andere hond keert mee terug. Die laatste zal blij zijn, want ik vermoed dat zij het maar saai heeft gevonden in Nederland. En koud niet te vergeten. Ik schrijf deze column met de achterdeur open. Het is mooi weer. Als ik achterom kijk, zie ik haar in de tuin liggen. De eerste zonnestralen die over de schutting vallen pakt ze direct. Tegen de verwarming aanliggen heeft geen zin, want die staat uit. Hij hoeft ook niet te branden, want het is 21,5 graden binnen, verraadt de thermostaat. Voor de hond is dat niet genoeg, dus ze wentelt zich naar hartenlust in de zon, ook al is de aarde waarop ze ligt vrij koud, kan ik me zo voorstellen.
Daarbij, de tuin is klein. Heel anders dan rond ons huis op Curaçao. Niet om het huis rennen, blaffen mag ook al niet van het vrouwtje en geen vriendinnetje om mee te ravotten. De hond is wel klaar met Nederland, als ik dat zo moet inschatten aan de hand van haar gedrag en gelaatsuitdrukking.
Hoe zit dat voor ons? We verlaten gedrieën Nederland met gemengde gevoelens. Op zich hebben we het hier goed gehad, maar Curaçao bleef toch altijd onze gedachten beheersen. Zelfs voor onze zoon die hier enorm heeft genoten van alle vrijheid die hij plots had. Hij kon er lekker alleen op uit steeds. School in de buurt, voetbalclub in de buurt, vriendjes in de buurt. ‘Het eerste jaar zal het nog best leuk zijn, papa’, zei hij laatst. ‘Maar daarna wordt het vast weer saai.’ Ik snap het. Hij moet weer vrijheid inleveren en het zal dan ook aan ons zijn om het interessant en spannend voor hem te houden op Curaçao. Daar wacht ons dus een schone taak.
Zijn nieuwe school – hij gaat naar ‘de middelbare’ – is inmiddels geregeld. De aanmeldingsprocedure verliep perfect, moet ik zeggen en dat gaf een goed gevoel. Heel anders dan 6 à 7 jaar geleden toen we ruim een half jaar zijn bezig geweest om hem op een basisschool te krijgen. Van de meeste scholen moet ik nu nog antwoord krijgen. Waar ik níet naar uitkijk is het tijdstip van opstaan. Toen hij naar de basisschool ging, moesten we om 6 uur eruit en reden we om 7 uur weg. Dat zal nu vroeger worden, want zijn nieuwe school begint nog iets vroeger. Maar vooruit, alles went.
Wat ons als ouders betreft: we hebben er zin in. Mijn vrouw is vastbesloten om een Wijnadviesbureau te beginnen. Ze heeft in voorgaande jaren wat dat betreft al een goede naam opgebouwd op Curaçao, dus dat moet goed komen, zou je zeggen. Voor mij is werk nog een open avontuur. Ik heb al een paar leuke freelance opdrachten voor Curaçaose opdrachtgevers gedaan, maar ik zoek nog naar continuïteit. Ik heb al een paar afspraken staan om die wens in te kunnen lossen. Het fijne is dat ik me wat dat betreft niet puur meer hoef te richten op sport. Ik heb mezelf hier in veel andere richtingen kunnen ontwikkelen. Zo heb ik een handboek geschreven voor een groot re-integratiebureau, communicatie- en marketingplannen opgesteld en ondertussen eraan bijgedragen dat Lions Dive Dive & Beach Resort op het shirt van ADO Den Haag terecht kwam.
Zullen we Nederland missen? Dat is de grote vraag. Mensen voornamelijk en het feit dat veel hier goed geregeld is. Ja, zelfs de seizoenen, al betrapte ik mezelf erop dat ik opnieuw dacht dat twee seizoenen best iets korter mogen duren. Nederland is goed voor ons geweest, we hebben veel geleerd, maar we hebben er heel veel zin in om weer thuis te komen.
