De Curaçaose politici zijn C-acteurs in een tragikomedie waarvan het scenario geschreven wordt door de ware machten. Het draaiboek wordt daarbij bepaald door de waan van de dag. Het levert kostelijke uitvoeringen op, maar het brengt het eiland verder niets.
In Nederland is het ook niet alles, hoor. Hier wonen heeft zo zijn voordelen, maar beslist ook zijn nadelen. En nee, dan heb ik het niet over het weer. Vreselijk, al die mensen die het op Curaçao vooral fijn vinden vanwege het prettige klimaat. Die mensen hebben een gigantische, hele dikke plaat voor de kop. Van die foto’s met de tekst ‘I live where you vacation’, wat een treurigheid. Natuurlijk, de warmte is prettig en het is heerlijk om elke dag in zee te kunnen springen, maar als dat model moet staan voor ‘leven in het paradijs’, dan heb ik daar zo mijn bedenkingen bij.
Het ‘paradijs’, wat is dat? Bestaat het wel? Hier is het ook niet, maar dat wist ik op voorhand. Dan doemt de vraag op: waarom moest je dan zo nodig terug? Een terechte vraag, want ik stel ‘m nu mezelf ook. Maar ja, die waarom-vragen… Ze zijn belangrijk, ze zijn nuttig, maar je wordt er ook moe van. Als ik bij ‘de Chino’ een biertje stond te drinken, dan ging het nooit over waarom. En als ik de waarom-vraag eens stelde – soms kon ik de verleiding niet weerstaan – dan keken mijn biervriendjes me aan met een blik van ‘hoezo waarom?’. Dan werden de schouders opgehaald en stapten ze over op een ander onderwerp.
Op zich is dat lekker natuurlijk. Leven zonder je af te vragen ‘waarom?’ Het is zorgeloos. Maar aan de andere kant: een antwoord op ‘waarom’ is vaak heel bevredigend. Je leert ervan. Tenminste, dat denk je, want ik heb me in mijn leven veel ‘waarom-vragen’ gesteld en ik ben er heel wat wijzer van geworden. Maar of het me nou echt vooruit heeft geholpen in het leven?
Die waarom-vragen leven in Nederland veel meer dan op Curaçao. Daarom is Nederland ook zo’n georganiseerd land en Curaçao juist niet. Ook dat heeft zo weer zijn voor- en zijn nadelen, die goede organisatie. Dus ja, zeg het maar… Volgens mij moet ik mezelf afvragen welke voordelen ik wil laten prevaleren en welke nadelen ik onder het tapijt wil vegen. Een vriend van me op Curaçao heeft heel bewust oogkleppen op gedaan. Hij geniet van wat het eiland te bieden heeft en is ziende blind voor alle tekortkomingen en alle ellende. Ik vond dat aanvankelijk een wat asociale houding, maar inmiddels begrijp ik hem. Je leeft je leven, doet wat je kunt in je eigen omgeving om anderen te helpen en laat de rest voor wat het is. Je kúnt gewoonweg niet alle ellende van de wereld op je schouders nemen!
Iedereen leeft zijn eigen leven. Is verantwoordelijk voor zijn eigen leven én voor de keuzes die hij of zij maakt. Want dat vind ik wél: als je verantwoordelijkheden aangaat, dan moet je ze ook nemen, met alle consequenties van dien. Dus krijg je een kind, neem je een hond, of neem je een hypotheek: jouw verantwoordelijkheid.
In Boca hebben we Wèn Wèn. Ik ken zijn verhaal niet precies, maar hij leeft zijn leven en dat ziet eruit als een leven zonder verantwoordelijkheid. Zijn leven zit in een doosje dat hij altijd bij zich draagt. Verder niets. Hij loopt maar wat rond in Boca. Verder niets. Hij steekt af en toe zijn hand uit en is blij met een gulden. Verder niets.
Is dat het dan?
