Soms heb ik zo’n dag.
Ik sta op, neem een douche en kleed me aan, ontbijt en drink koffie, fiets naar kantoor en werk. Alles is, nee lijkt gewoon. Maar daaronder zit iets anders.
Iets wat er eerst niet was, maar voor altijd onderdeel van me zal blijven, en zich op dit soort dagen opbouwt in mijn lijf.
Het kruipt in mijn ledematen, maakt ze lichter dan voorheen. Het kruipt in mijn buik, als een knoop die zich langzaam omdraait. Het stijgt naar mijn hoofd, licht tollend terwijl het leven verder gaat.
Zo sluimert het een paar uur lang.
Dan, onaangekondigd op mijn playlist, klinkt droevige pianomuziek. Muziek die me vroeger niets deed, maar die nu precies losmaakt wat zich in me heeft vastgezet.
Die me meevoert naar de leegte van toen, het wezenloos staren in de ruimte. Het slikken in de vergeefse hoop dat het weg zou gaan. Naar die gedachten, wanhopig gravend in het verleden, maar niets aantroffen dan de as van een verlaten verblijf.
Naar die eerste nacht in dat besef. Zwaar verdoofd maar toch slapeloos. De klanken droegen me naar de volgende dag.
Naar toen ik voor het eerst zijn naam uitsprak, met zoveel trots en spijt dat ook die geen leven beschoren was. Naar de woorden die ik hem had willen leren, maar slechts van achter een kansel meegeven kon.
Naar de kilte, nu en dan verdreven door warmte van mensen dichtbij, hun eigen verdriet en ongeloof verbijtend en verbergend. Naar de vrienden die afdreven of me in de steek lieten, gestikt in onwil en onbegrip, me machteloos en verslagen achterlatend in het besef dat het blijkbaar zo moest zijn.
Naar jou dicht tegen me aan. Dichter dan ooit. Omdat dat wat zwak is verdwijnt of ploft, en dat wat sterk is groeit in hoogte en diepte. De kracht van kwetsbaarheid die niet voor iedereen is weggelegd, maar ons voor altijd zal drijven en verbinden.
Naar hoe langzaam de flarden optrokken, en zich een landschap toonde dat voor altijd veranderd was. Ik verken het opnieuw, soms zelfverzekerd, soms vertwijfeld, nog altijd regelmatig ontroerd of verrast.
Die warme pianoklanken, de wrange schoonheid van verdriet. Klanken die me doen beseffen wat van waarde is.
Als zijn broertje strakjes oud genoeg is, dan mag ie op pianoles.
De hele serie teruglezen?
1: Gefriemel
2: Zombies
3: Anders onder controle
4: Doorgetrokken streep
5: Kompas
6: Kikker
7: Rugzakje
8: Polsbandje
9: Vaderrol
10: Rekensom
11: Redecho
12: Heks
Lees hier verder bij de volgende aflevering:
Wat eraan vooraf ging:
