De enige Nederlandse mededinger in de Tiger Award competitie is ‘Quality Time’ van Daan Bakker. De film opent verassend met computer balletje en monotone stemmetjes. Vanuit het perspectief gezien van een jongen in dialoog met zijn oom. Dit is het eerste deel van een vijfluik van telkens andere enigszins onaangepaste jongens, gemaakt met droge galgenhumor. Het tweede deel wordt helemaal vanaf het vogelperspectief gefilmd. Deel drie gaat over een sombere jonge Noor die zichzelf haat en geïsoleerd woont en alle moderne communicatiemiddelen veracht. In deel vier landt een buitenaards wezen op aarde met hilarische gevolgen van dien. In het laatste hoofdstuk zien we een jongen op visite bij zijn eigenzinnige schoonfamilie in een oude boerderij. Door een kind wordt hij gevraagd een houten hut te bouwen in de rivier. Iedereen bemoeit zich met hem.
Hoogst origineel
Quality Time is een hoogst origineel debuut film. Hiervoor viel Daan Bakker al op met korte films als ‘Jacco’s Film’ en ‘Bukovski’. Het eerste shot na de balletjes scene, zet de toon voor de rest van de film. Een wat wereldvreemde jongen loopt over een bruggetje in een Hollands polderlandschap met koeien op de achtergrond, waar enkele mannen staan te vissen. Hij informeert waarop ze aan het vissen zijn. “Vis” antwoord een man zonder op te kijken droogjes. Quality Time is echt een film die je moet zien en zich moeilijk laat beschrijven. De film heeft raakvlakken met het absurdistische/ surrealistische universum van Alex van Warmerdam (Abel) en Diederik Ebbinge (Matterhorn), met een snufje David Lynch.
The Wolf From Royal Vineyard Street
Jan Nêmec (1936-2016) is een Tsjechische eigenzinnige filmmaker, die dit jaar op het IFFR met een retrospectief wordt geëerd. De laatste film van de vorig jaar overleden cineast heet ‘The Wolf from Royal Vineyard Street’. Dat is de tot nu toe minste film die ik zag in het festival. Een autobiografische film over zijn leven in vogelvlucht. Van het glamourachtige Cannes filmfestival, via Tsjechië naar Amerika waar Nemec zijn loopbaan begon met het maken van huwelijksfilms. De film laat fictieve beelden zien van het Cannes filmfestival in 1968, waar Nemec zijn tweede film in het programma had. Die heette’ A Report on the Party And its Guests’(1966) een zwartgallige parabel over non-conformisme.
Buitenkant
Nemec hoopte dat jaar de Gouden Palm te winnen, maar het festival werd door de jonge Nouvelle Vague filmmakers Truffaut en Godard stilgelegd, uit solidariteit met de studentenopstanden in Mei ’68. In de film bluft hij dat zijn carrière heel anders was gelopen, als hij die prijs toen had gewonnen. Maar as is verbrande turf en op grond van deze film valt dat te betwijfelen. Zowel qua vorm als inhoud is die totaal oninteressant en saai, er liepen niet voor niets een flink aantal bezoekers weg uit de film. Nemec scheert langs diverse thema’s en locaties, maar blijft aan de buitenkant en gaat nergens dieper op in.
Franz Kafka
Wat beter is zijn oudere film uit 1975 ‘Die Verwandlung’, naar de novelle van Franz Kafka. Over Gregor Samsa, een jongen die op een ochtend is veranderd in een kever. Jan Nemec filmt bijna de hele tijd consequent vanuit het perspectief van de kever, die nooit in beeld komt. We horen hem alleen soms geluiden maken. De film is overtuigender dan ‘The Wolf from Royal Vineyard Street’, maar is behoorlijk gedateerd en het acteren is nogal houterig.
Light Thereafter
Konstantin Bojanov is een Bulgaarse beeldend kunstenaar, dichter en filmmaker. ‘Light Thereafter’ heet zijn voor de Tiger Award geselecteerde film. Over een 16 jarige jonge kunstschilder Pavel, die uit Engeland helemaal naar Frankrijk reist om een oudere schilder die hij bewondert op te zoeken. De veteraan schilder valt van zijn voetstuk. Hij is erg onvriendelijk en bijt hem toe dat kunst het tegenovergestelde is van liefde, dat het eenzaam maakt en je je erdoor isoleert. Die mening vind ik nogal discutabel, een liefdevolle schilder als Marc Chagall zou het hier niet mee eens zijn. Al valt het niet te ontkennen, dat kunst maken vaak een eenzame bezigheid is.
Intens
De jonge kunstenaar wordt uitermate knap gespeeld door 23 jarige Barry Keoghan uit Dublin. Pavel heet zijn licht autistische personage met een gevoelige schuchtere oogopslag. Zoals filmmaker Bojanov na afloop zei draagt Barry Keoghan deze film. Bojanov filmt de jongen heel dicht op de huid in deze zeer intense en prachtig gemaakte film.
Al met al een goede IFFR oogst dit jaar met zes goede films, waarvan sommige uitstekend, een slechte film en een inspirerende masterclass van Olivier Assayas.
- Foto’s copyrights IFFR 2017.
