Ik kreeg visioenen van zendermanagers, dramaturgen, publieksspecialisten en gisse jongens en meisjes van ver boven de veertig die deze twee kunstenaartjes wel eens even zouden bijbrengen wat dat is: teevee maken. Te vaak al zijn leuke ideeën gesmoord in zompige formats. Nog vaker zagen we sleetse BN’ers op zoek naar een tweede jeugd in andermans idee. Te vaak zag ik ubersnelle montage een ooit leuk idee alleen maar slaapverwekkender maken.
Toen duidelijk werd dat niet Patrick Nederkoorn en Oscar Kocken afwisselend als interviewer zouden optreden, maar een steeds weer nieuwe BN’er met appeal bij de doelgroep, werd ik depressief. Ik had niet verwacht dat de tv-specialisten in Hilversum een leuk theateridee zo snel om zeep zouden helpen. Want die aanpak van Nederkoorn en Kocken was nou juist de charme van het theaterprogramma.
Festival Boulevard
Ik zag ze voor het eerst in een klein tentje op Festival Boulevard in Den Bosch en was meteen verkocht. Oscar Kocken is een soort van ongrijpbare boyband-ster annex ideale schoonzoon met een ondeugende twist die je elke ouder zou gunnen. Hij deed al wonderen met de al even ongrijpbare Greg Nottrot van het Nieuw Utrechts Toneel en De orde van de Dag. Nu wist hij ook Patrick Nederkoorn, zeker niet geheel onterecht genomineerd voor de hoogste cabaretprijs van Nederland, aan zich te binden. De twee bleken een gouden combi.
Samen schiepen ze een sfeer rond hun tent waarbij mensen op zo’n festival al snel alle reserves laten vallen. De show is geweldig houtje-touwtje. De ene interviewt een onbekende gast uit het publiek, terwijl de ander via speedgoogelen de bijbehorende (soms ook helemaal niet) beelden op een projectiescherm tovert. De intimiteit van de tent schiep veiligheid, de echte onhandigheid en oprechte interesse van de twee hosts deed de rest. De gasten blijken eigenlijk gewoon altijd helemaal vanzelf interessant. Omdat mensen nu eenmaal altijd interessant blijken als je even de moeite neemt om naar ze te luisteren.
Millennial
De eerste uitzending van de TV-versie van Zomaargasten maakte me niet direct enthousiast. Los van het feit dat het programma was omgedoopt in ‘Zomaar een gast’, omdat er kennelijk iets met naamclaims en verwarring met het grote broertje Zomergasten is. Grotemensendingen waar de kwajongens Kocken en Nederkoorn geen boodschap aan hebben.
De gastvrouw viel mee. De gasten niet. Actrice Rifka Lodeizen kwam een hel eind voorbij de eigen ijdelheid. Ze liet zich goed meeslepen in de onzekerheid van het spontane programma. De gasten vielen echter allemaal in de categorie ‘millennial’. En die hebben dus nog geen van allen de tijd gehad, of de behoefte, om een bijzonder leven te leiden, dan wel op te bouwen. Vandaar dus dat de montage haastig was, de gasten snel werden weggewerkt en wat mij betreft de kracht van de theaterversie toch niet werd gehaald.
Live sfeer
Afleveringen 2 en 3 maakten dat gemis echter helemaal goed. Er kwam meer rust in de montage, de gasten kregen betere vragen, hadden ook meer geleefd. Tussen de snelle interviews door namen de makers de tijd om de context te laten zien: een zomerfestival met zijn eigen publiek, zijn eigen losse sfeer. Zomaar een Gast kreeg daardoor voor elkaar wat maar weinig theateradaptaties gegeven is: het bracht de kracht van het livetheater op een zomerfestival over naar de platte omgeving van de beeldbuis. Je krijgt warempel zin om naar zo’n festival te gaan.
Blijft een vraag waarom zo nodig die BN’ers moesten worden ingevlogen. Kocken en Nederkoorn zijn van zichzelf al ontwapenend en geroutineerd genoeg om het programma te dragen. Het lijkt erop of het team van de televisie dat ook steeds meer ruimte geeft. De ingevlogen BN’er wordt steeds meer zelf een proefkonijn. Woensdag 5 juli toonde Imanuelle Grives zich een dankbare gast en een ontwapenend spontaan interviewster. Eigenlijk nog veel mooier dan de gast-gastheer van 4 juli, hoewel Tex de Wit zich tijdens de interviews ontpopte als een uitstekend improviserend journalist.
Zomer
Met de stijgende lijn van de eerste drie afleveringen kan het eigenlijk alleen maar nog beter worden. Je zou bijna hopen dat we deze drie weken de natste zomer ooit krijgen, zodat we lekker thuis kunnen blijven om elke werkdag om 10 uur ’s avonds warmpjes op de bank naar Zomaareengast te kijken.
