Anna:
“Ik ben erg geschrokken van de reacties op Internet. Vrouwen worden uitgescholden en krijgen schuldgevoelens aangepraat. Op het forum van de kliniek waar ik geholpen ben, roepen tegenstanders dat ‘wij’ onze kinderen laten weghalen omdat we geen grote auto voor de deur hebben of geen groot huis hebben. Alsof we onze zwangerschap afbreken omdat we niet in een audi rijden? Dat soort kortzichtigheid irriteert mij mateloos. Ik ben altijd voor keuzevrijheid geweest, het recht van vrouwen om zelf te beslissen over hun eigen lichaam. Maar sinds ik zelf heb meegemaakt wat het is om een abortus te ondergaan, sta ik nóg meer achter dat standpunt. Natuurlijk is abortus nooit een fijne of makkelijke oplossing en ik ben ook zeker geen voorstander van verre abortussen, bij achttien weken of later, behalve als er een medische reden is. Maar ik vind het schandalig hoe respectloos vrouwen worden behandeld door anti-abortus activisten. Hoezo zijn wij moordenaars? Alsof wij willens en wetens met voorbedachte rade zwanger zijn geworden om vervolgens een abortus te plegen!? Niemand doet een abortus voor haar plezier. Het is een noodzakelijk kwaad. Je kunt je afvragen wat genadiger is voor een kind? Het leven beëindigen voor het goed en wel begonnen is of het ongewenst, ernstig gehandicapt of bij een tienermoeder geboren laten worden?
Ik vond het een heel moeilijke keuze. Maar ik sta er helemaal achter. Ik had een relatie van 2,5 jaar toen ik onverwacht zwanger werd. We zijn niet meer samen maar heeft niets te maken met de abortus. Hoe ik zwanger ben geworden, weten we niet want we hebben naar eer en geweten condooms gebruikt. Ik was niet aan de pil omdat ik last had van vervelende bijwerkingen zoals tussentijdse bloedingen, slechte huid en extreme humeurwisselingen. Het idee van jarenlang hormonen slikken staat mij ook tegen. Dus kozen we voor condooms als anticonceptie. Ik merkte het vrij snel. Ik was een week of twee over tijd en had een raar, weeïg gevoel in mijn buik na het eten. Ik dacht meteen: het zal toch niet? Mijn vriend reageerde rustig. Eerst testen, dan verder kijken. De eerste twee testen waren onduidelijk, twijfelachtig. Maar ik was ondertussen ook heel misselijk en moest veel spugen. Ik vreesde het ergste. Een paar dagen later wisten we het zeker. De uitslag was duidelijk positief. Wat er door me heen ging is moeilijk uit te leggen. Los van de schrik van een ongeplande zwangerschap, slikte ik ook sinds een paar maanden vrij heftige medicijnen. Zó heftig, dat ik een speciale abortus clausule had moeten ondertekenen. Mijn eerste gedachten waren dus over dat middel. Ik moest uitvinden hoe het precies zat. Wat waren de risico’s? Ik ben meteen gestopt met slikken.
Het medicijn dat ik slikte was roaccutane, een middel tegen acné. Ik had al jaren last van een slechte huid en wilde eindelijk eens van die mee-eters af. Op advies van de dermatoloog slikte ik dit middel. Een echt paardenmiddel. Roaccutane staat in de top tien van medicijnen met de meeste bijwerkingen. Het kan onder andere ernstige schade toebrengen aan een ongeboren kind, geeft een verhoogd risico op een miskraam en kan leiden tot sterfte bij de geboorte. Je mag het dan ook niet gebruiken tijdens de zwangerschap of als je zwanger wilt worden, vandaar die clausule. Vanaf het eerste moment wist ik dus: áls ik zwanger ben, wordt het zeer waarschijnlijk een abortus.
Wat ik had gedaan als ik die pillen niet had geslikt, weet ik niet. Ik heb in principe geen actuele kinderwens. Ik vind het ook lastig om te denken in als, dan… Het is zoals het is en abortus was de beste optie. Maar ik heb wel erg getwijfeld. De weken voorafgaand aan mijn beslissing heb ik enorm lopen malen. Ik heb research gedaan op Internet en alles gelezen wat ik over het middel kon vinden. Ik heb ook meteen de huisarts gebeld voor een gesprek. Ik wilde weten wat de risico’s waren en of er ook roaccutane-baby’s geboren waren en zo ja, wat voor afwijkingen zij hadden? Ik vroeg me ook af of de schade beperkt zou blijven omdat ik meteen met de medicijnen gestopt was. Helaas kon de huisarts mij niet gerust stellen. Ik slikte de pillen al een aantal maanden en het middel zat in mijn systeem. De risico’s waren te groot. Hij raadde me ten zeerste aan om de zwangerschap af te breken.
Mijn vriend, ondertussen ex-vriend, vond vanaf het begin abortus de beste optie. Hij bekeek het vrij nuchter en praktisch. Mijn oma ook. Vooral haar standpunt woog zwaar voor mij. Zij is een fantastisch en wijs mens die de dingen genuanceerd en vanuit verschillend perspectief kan bekijken. Ze benadrukte dat de keus helemaal aan mij was, maar dat ik goed moest nadenken over wat een zwaar gehandicapt kind zou betekenen voor mij en voor het kind zelf. Een kind met lichamelijke misvormingen en minimale hersenactiviteit… kun je dat een kind aandoen? Mijn ouders wonen in het buitenland en had ik in eerste instantie bewust op afstand gehouden. Ik wilde niet dat ze zich zorgen zouden maken. Uiteindelijk heb ik ze per mail verteld dat ik zwanger was, dat ik medicijnen slikte met grote risico’s voor de baby, dat ik dacht aan een abortus en dat ik hoopte dat ze niet boos zouden zijn. Ze reageerden heel lief. Ze waren niet boos en stonden achter mijn beslissing, wat die ook zou zijn. Mijn zus idem dito.
Ondertussen was ik dood en doodziek. Ik heb zoveel gespuugd in die paar weken, dat ik ruim twaalf kilo ben afgevallen. Ik kon niet eens meer alleen onder de douche omdat ik zo duizelig en verzwakt was. Achteraf bleek dat ik rhesus-positief was. Ik weet er het fijne niet van, maar het heeft te maken met je bloedgroep en het schijnt dat je daar zo misselijk van kan worden. Ik voelde me in ieder geval belabberd. En niet alleen fysiek. Hoewel alles erop wees dat abortus de beste optie was, had ik meer bedenktijd nodig. Ik bleef maar malen. Wat was de beste beslissing? Wat waren de consequenties als ik voor abortus zou kiezen? Wat zou er gebeuren als ik het toch zou houden? Ik heb zelfs nog geprobeerd contact te zoeken met Nederlandse ouders die een roaccutane baby hadden gekregen. Maar dat lukte helaas niet. En de tijd drong. Want als ik voor een abortus zou gaan, wilde ik niet te lang wachten. Hoe verder in de zwangerschap, hoe ingrijpender de procedure. Het was een vreselijke situatie die ongeveer drie weken heeft geduurd. Toen was ik eruit: abortus was de beste optie.
Ik wist al waar ik het wilde laten doen. Bij mij in de stad is een abortuskliniek. Ik had er goede verhalen over gelezen. Het leek me fijner dan een ziekenhuis, waar je tussen de zwangere vrouwen en moeders met baby’s ligt. Ik kon meteen terecht voor een echo. Ik heb niet meegekeken, dat vond ik emotioneel te pijnlijk. Na die eerste afspraak moest ik vijf dagen wachten. Dat is de wettelijk verplichte bedenktijd. Ik snap waarom die regel is ingesteld, maar ik vond het verschrikkelijk. Ik was met veel pijn en moeite tot mijn besluit gekomen, en nu moest ik nog bijna een hele week thuis gaan zitten wachten! Achteraf gezien was dat wachten nog erger dan de ingreep.
Toen het eindelijk zover was, ging mijn vriend mee en dat was fijn. Ik mocht kiezen tussen een plaatselijke verdoving en een roesje. Ik koos voor het laatste want ik wilde er zo min mogelijk van mee krijgen. Op de wc in de kliniek heb ik afscheid genomen. Ik heb mijn handen op mijn buik gelegd en in gedachten uitgelegd dat ik hoopte dat dit de juiste beslissing was en hoe erg ik het vond dat het zo moest lopen. Toen ik even later de verdoving kreeg, werd het me te veel. Ik moest zo huilen dat de verpleegkundige vroeg of ik het wel echt wilde. Ik legde uit dat ik geen keus had omdat ik een zwaar gehandicapt kind zou krijgen en dat ik huilde omdat ik de situatie zo verdrietig vond. Daar, in die behandelkamer, met het medisch personeel druk in de weer, drong het echt helemaal tot me door. Ik liet een abortus doen en er was geen weg meer terug…
Toen ik bijkwam was het eerste dat me opviel, dat ik niet meer misselijk was. Ik had zelfs ontzettend honger. Een paar koppen thee en heel veel koekjes later, stond ik weer buiten. Het voelde heel onwerkelijk. Een uur geleden was ik nog zwanger. Nu voelde ik me leeg en verdrietig. Maar toch ook opgelucht. Na weken van piekeren en twijfelen, was er eindelijk rust. Ik kon nu beginnen met verwerken, een plek geven aan deze verdrietige ervaring. Die avond heb ik met waxinelichtjes de naam neergelegd die ik al die tijd in mijn hoofd had gehad: Erin. Met het branden van de kaarsjes heb ik nogmaals heel bewust afscheid genomen. Toen had ik er rust mee.”
Image by Nikos Apelaths from Pixabay
