Cindy:
“Ik was 21 toen ik ongepland zwanger werd. Ik had net sinds een paar maanden een nieuwe vriend en was super verliefd. Maar vader en moeder worden? We waren zelf nog praktisch kinderen. Ik slikte niet voor niets de pil. Op aanraden van een vervangende huisarts was ik onlangs geswitcht van een normale pil naar een lichtere drie-fase pil. Minder hormonen, dat leek hem beter… Mooi niet dus!
Achteraf gezien ben ik vrij snel na het switchen van de pil zwanger geraakt. Ik was over tijd en voelde het aan mijn lijf. Mijn vriend was op vakantie en ik wilde hem niet lastig vallen. Ik kocht een test en ging naar mijn ouders, waar ik even tijdelijk logeerde omdat ik net terug verhuisd was vanuit een andere stad. Met knikkende knieën ging ik naar de wc. Toen ik even later huilend de kamer in kwam, wist mijn moeder meteen hoe laat het was. Ze was heel begripvol en belde mijn vader: ‘Kom naar huis, je dochter heeft je nodig!’ Het eerste wat hij vroeg was of ik wist wie de vader was. ‘Natuurlijk!’ riep ik, ‘wat denk je wel!’ Ik snap nu beter dat hij bezorgd was. Ze hadden mijn vriend nog nooit ontmoet en wisten niet wat ze van de situatie moesten denken. Mijn vader komt uit Indonesië. Hij is een intellectueel en ruimdenkend, maar tegelijk ook conservatief in bepaalde dingen. Hij ging er vanuit dat het kindje sowieso zou komen en zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Hij en mijn moeder zouden alles regelen en voor ons zorgen.
‘Maar ik hou het niet!’ riep ik. Dat wist ik meteen, vanaf het eerste moment. Mijn moeder reageerde heel rustig. ‘Wat jij wil, wat goed is voor jou!’ Voor mijn vader kwam het als een mokerslag. Hij kende het fenomeen ‘abortus’, maar dat het zo dichtbij zou komen? Ik legde uit dat ik dacht dat het beter was gezien de situatie. Niet dat ik nooit een kind zou willen, maar niet nú. Ik stond aan het begin van mijn studie, had net een nieuwe relatie en was zoekende naar een huis. Dit was niet de tijd om een kind te krijgen. Nog diezelfde middag ging ik met mijn moeder naar de huisarts. Om het echt helemaal 100% zeker te weten.
In de wachtkamer drukte mijn moeder me op het hart dat ik het aan mijn vriend moest vertellen als hij terug was van vakantie. ‘Het is jouw keus, maar je moet het met hem overleggen, dat is wel zo netjes. En ik wil hem ontmoeten.’ Voegde ze er aan toe. Toen de dokter me binnen riep, bleef mijn moeder in de wachtkamer. De huisarts voelde goed aan hoe het ervoor stond. ‘Gefeliciteerd… of niet?’ Vroeg ze voorzichtig. Ik begon meteen te huilen. Ze vroeg of ik wist wat ik wilde doen en of de vader op de hoogte was. Ze gaf me folders van een kliniek mee en adviseerde me om samen met mijn vriend nog eens terug te komen om alle opties rustig door te spreken.
Een paar dagen later kwam mijn vriend terug van vakantie. Ik haalde hem op van de trein. Eenmaal thuis kwamen de tranen weer en vertelde ik dat ik zwanger was. ‘Wat je ook kiest, ik sta achter je,’ zei hij. De perfecte reactie! Ik vind dat een vrouw ten alle tijden de keuze zelf moet kunnen maken. Het is tenslotte haar lichaam waarin het allemaal gebeurt. Het voelde ook als mijn keuze, maar door zijn reactie voelde ik me enorm gesteund. Samen zijn we teruggegaan naar de huisarts en zij heeft de eerste afspraak gemaakt met de kliniek.
Tijdens die eerste afspraak vroegen ze of ik het zeker wist en vertelden wat ik kon verwachten en wat ik mee moest nemen. Iedereen was even vriendelijk. Op de dag van de behandeling gingen mijn ouders ook mee. Het was een rare situatie. De eerste keer dat mijn ouders mijn vriend ontmoetten! Tijdens de behandeling mocht mijn vriend erbij zijn. Mijn ouders wachtten op de gang. Ze vonden het verschrikkelijk. En dat was het ook. Ik heb het heel bewust beleefd. Het deed niet zozeer pijn, maar het was heel onprettig. Een naar gevoel. Ik was ook erg misselijk en er ging van alles door mijn hoofd. Was dit wel de juiste beslissing? Wist ik het wel zeker? Vervelend was ook dat het niet in één keer lukte. De arts had een dikkere naald nodig en drukte hard mee op mijn buik.
Na de behandeling lag ik in een rustige kamer met een dekentje over me heen en een kopje thee. Ik herinner me dat het fijn was om even tot mezelf te komen. Ik had de beslissing genomen en ik legde me erbij neer. Het was goed zo. Mijn ouders waren er voor me en mijn vriend ook. Het nadeel van delen met je familie, is dat iedereen het weet en vraagt hoe het gaat. Maar dat gaat ook weer voorbij. Tegenwoordig hebben we het er zelden meer over. Toen mijn zus laatst een miskraam had, zei mijn vader: ‘Dat is al de tweede.’ Door zulke opmerkingen weet ik dat hij het niet vergeten is. Zelf sta ik er ook af en toe bij stil. Dan reken ik uit hoe oud mijn kind nu geweest zou zijn. Toch heb ik nooit spijt gehad. Het was een moeilijk en verdrietig. Maar het was toen de juiste beslissing voor mij.”
Image by H. Hach from Pixabay
