‘Als tiener baalde ik al van mijn kleine borsten. Ik zag die van mijn vriendinnen groeien, terwijl de mijne hardnekkig bleven steken bij cup A. Alleen tijdens mijn zwangerschappen en vlak daarna waren ze groter. Maar toen waren ze zo gevoelig en pijnlijk dat ik er niet echt van kon genieten. Na het borstvoeden waren ze zo mogelijk nog kleiner en ook nog slapper. Ik zag waar het naartoe ging: theezakjes. Mijn onvree groeide nog verder. Na mijn eerste kind besloot ik om mezelf nieuwe borsten cadeau te doen als ik klaar was met kinderen krijgen en borstvoeden. Op mijn 35e was mijn jongste uit de luiers en was het zover.
Van te voren heb ik heel veel research gedaan over de voor- en nadelen van implantaten. Dat was een voorwaarde van mijn man. Hij vond de hele onderneming overigens niet nodig. Hij vond mij mooi en sexy zoals ik was en snapte niet waarom ik dit wilde doen. Maar hij respecteerde mijn keus. Hij vond wel dat ik op de hoogte moest zijn van alle risico’s zodat ik wist waar ik aan begon. Er zijn best veel risico’s bij een borstvergroting. Er is het gevaar van littekenvormig dat pijn kan veroorzaken. Er kunnen rimpelingen ontstaan in de huid. De implantaatschil kan breken waardoor siliconen in het lichaam kunnen lekken met alle gevolgen van dien. En in het ergste geval stoot je lichaam de implantaten af en kunnen de spieren en de huid loskomen van het borstbeen… Ondanks de risico’s wilde ik er toch voor gaan. Ik snap nu niet meer hoe dat kan. Maar ik had toen zo’n andere mindset. Ik moest en zou grotere borsten en vond mijn uiterlijk belangrijker dan mijn gezondheid. Ik had mijn prioriteiten niet op orde. Gelukkig is dat nu anders. Ik zie het als voortschrijdend inzicht…
Toen ik alle risico’s in kaart had en toch wilde doorzetten, ging ik op consult bij een kliniek. Ik vertelde de arts dat ik een kleine borstvergroting wilde, maar hij drong aan op een grotere maat. ‘Als je het toch doet, waarom dan niet goed?’, drong hij aan. Ik twijfelde maar liet me door hem overhalen. Ook mijn vriendinnen waren het met hem eens. Ze pushten me zelfs een beetje. Achteraf denk ik dat hun gedrag vooral een soort bevestiging was van hun eigen keuzes. In mijn kennissenkring is het heel normaal dat je wat laat doen aan je uiterlijk. Van botox en fillers tot permanente make-up en implantaten… Bijna al mijn vriendinnen hebben minstens één van die behandelingen gedaan. Ze zeggen niet voor niets waar je mee omgaat word je mee besmet… Zo is het echt! Ik sta er nu heel anders in. Maar toen vond ik het heel normaal om cosmetische ingrepen aan mijn lichaam te doen. Ik botoxte vroeger ook regelmatig.
Ik hoopte dat grotere borsten me meer zelfvertrouwen zouden geven en dat ik me vrouwelijker en sexy zou voelen. Maar ik had vrijwel meteen na de operatie al spijt. In eerste instantie met de maat. Ik was een kleine cup A naar een flinke cup B gegaan. Op zich niet heel groot, maar voor mij een enorm verschil. Mijn borsten voelde gigantisch. En ze stonden onnatuurlijk bol en recht naar voren. Twee ballonnen. Mijn kleding paste niet goed meer en vooral in BH voelde ik me belachelijk. Ik heb aan de arts gevraagd of een verkleining nog mogelijk was, maar dat zou evenveel kosten als het implementeren zelf: weer duizenden euro’s. Dat kon ik niet maken tegenover mijn gezin. Ik stopte mijn twijfels en spijt diep weg en hield mezelf voor dat het gewoon een kwestie was van ‘even wennen’. Ik probeerde uit alle macht om nieuwe borsten te accepteren.
Maar het lukte niet. Om te beginnen was de herstelperiode een hel. De artsen hadden gezegd dat ik met een dag of tien weer helemaal de oude zou zijn, maar het duurde weken! Ik heb heel veel pijn gehad, een soort zenuwpijn als ik mijn armen bewoog en beurse pijn aan mijn ribben. Ook heb ik weken niet liggend kunnen slapen. Als ik ging liggen voelde ik de implantaten naar de zijkant glijden, helse pijn! Ik kon alleen half rechtop in slapen komen met drie kussens in mijn rug. Ik heb de eerste weken heftige pijnstillers geslikt waardoor ik niet mocht autorijden. Ik zat veel thuis en voelde me ellendig. De pijn is uiteindelijk over gegaan en ik kan weer liggend slapen, maar nog steeds minder comfortabel dan vroeger. Ik voel de implantaten naar de zijkant glijden als ik bepaalde oefeningen doe en de littekens zijn na vijf jaar nog steeds paars en zichtbaar. En… last but not least, de implantaten voelen niet natuurlijk. Iedereen die zegt dat het wel zo is die liegt. Implantaten voelen als kneedballen.
Een hele tijd heb ik mijn kop in het zand gestoken. Ik praatte er niet over. Maar nu wil ik die stilte doorbreken. Ik wou namelijk dat ik gewaarschuwd was door andere vrouwen. Ik wou dat mij verteld was dat implantaten voelen alsof er plastic ballonnen in je lijf zitten. Ik zeg niet dat elke vrouw spijt heeft van plastische chirurgie of dat het inherent slecht is, maar ik ben ervan overtuigd dat heel veel vrouwen in het geheim spijt hebben van hun ingrepen. Het probleem is dat als je duizenden euro’s uitgeeft om iets aan je lichaam te laten veranderen, het verdomd moeilijk is om vervolgens toe te geven dat je een fout hebt gemaakt. Wat mij hielp om eerlijk te zijn, waren vrouwen zoals Gisele Bündchen die openlijk toegaf dat ze spijt had van haar implantaten. Ook vond ik op facebook een internationale groep van 70.000 vrouwen die problemen hebben of hadden met hun implantaten. Wat ook meespeelt zijn mijn opgroeiende dochters. Nu ze groter worden, zie ik beter hoe belangrijk het is dat vrouwen positief denken over hun lichaam. Ik wil niet dat mijn dochters hun lichaam haten zoals ik vroeger deed en denken dat ze er van alles aan moeten veranderen om goed genoeg te zijn.
Het bewustzijn over hoe vreemd het eigenlijk is om op deze onnatuurlijke manier je lichaam te veranderen – puur omdat het niet voldoet aan een of ander plaatje dat je in je hoofd hebt – groeide met de jaren. Yoga was een belangrijke invloed. Yoga gaat over bewustzijn en acceptatie. Voor mij gaat het ook over teruggaan naar de bron, de basis. Wat is nu echt belangrijk in het leven? In het begin veranderde ik vooral mijn eetpatroon. Ik ging steeds bewuster en natuurlijker koken. Geen pakjes en blikjes meer maar verse groenten en natuurlijke ingrediënten. Maar ik groeide ook op het persoonlijke vlak. In de les was veel aandacht voor het geestelijke aspect van yoga. De docent sprak over het verleggen van je focus van wat je niet leuk vindt of waar je ontevreden over bent, naar wat wél goed is in je leven en waar je dankbaar voor bent. Beetje bij beetje begon mijn binnenwereld te veranderen. Ik begon zaken als status en uiterlijk minder belangrijk te vinden. Ik snapte steeds minder waarom ik me zo druk gemaakt had over mijn kleine borsten. Het voelde ondankbaar en ontevreden… Ik begon me steeds ongemakkelijker te voelen met die ballonnen in mijn lijf.
Twee jaar geleden ben ik een week in mijn eentje naar Ibiza gegaan voor een yoga- en stilteretreat. Daar kwam de yogawijsheid écht binnen. Ik had het allemaal al tig keer gehoord, maar toen – na vier dagen stilte – begreep ik niet alleen waar het over ging. Ik ervaarde het. Tijdens een meditatiesessie voelde ik tot in het diepst van mijn wezen hoe we allemaal met elkaar verbonden zijn. Ik voelde een overweldigende liefde voor alles en iedereen, ook voor mezelf. Een gevoel dat ik nooit eerder gehad had. Ik ben altijd heel afkeurend en kritisch naar mezelf geweest. Het was allemaal nooit goed genoeg. Mijn borsten waren te klein, mijn heupen te groot, mijn gezicht te oud… Maar op die berg in Ibiza voelde ik al die negatieve gevoelens en gedachten over mezelf wegvloeien. Ik werd overspoeld met een gevoel van dankbaarheid en liefde. De tranen stroomden over mijn wangen. Het klinkt misschien zweverig, maar zo voelde het niet. Het voelde super goed en intens, een soort awakening. Ik heb me nog nooit zo vrij en goed gevoeld als toen!
Dat extatische gevoel trok na een paar dagen weg. Maar de transformatie was blijvend. Ik weet nog dat ik de avonds na die ervaring in bed lag op mijn kamertje en dacht: waar ben ik mee bezig? Waarom zit er in godsnaam botox in mijn gezicht en siliconen in mijn borsten? Het voelde ineens zo bizar en onnatuurlijk. Gekkenwerk! Zo ver weg van de kern en van alles dat écht belangrijk is in het leven. Het paste niet meer bij wie ik was en hoe ik in het leven wilde staan. Achteraf gezien kwam die omslag natuurlijk niet zo abrupt. Ik was al jaren met mezelf in strijd over mijn implantaten en ook het botoxen voelde eigenlijk nooit echt goed. Het koste veel geld en elke keer als ik afrekende, dacht ik aan alle leuke dingen die ik van dat geld had kunnen doen met mijn gezin. Deep down wist ik allang dat ik al die dingen eigenlijk niet wilde maar ik had me laten beïnvloeden door mijn omgeving. Ik had niet geluisterd naar mijn eigen intuïtie. Tijdens het mediteren kwam ik zo dicht bij mezelf en mijn gevoel. Ik kon er niet langer omheen.
Het gevoel van verbondenheid en dankbaarheid is niet meer weggegaan. Het is alsof ik eindelijk mijn prioriteiten op orde heb. Natuurlijk vind ik het nog steeds fijn om er goed uit te zien. Ik draag make-up en ik verf mijn grijze haren. Ik zie er verzorgd uit en dat vind ik belangrijk. Maar mijn uiterlijk staat niet meer op nummer één. Ik ben niet meer bereid om mijn gezondheid ervoor in de waagschaal te leggen of er bakken met geld aan uit te geven. Ik ben er gewoonweg niet meer zo veel mee bezig als vroeger. Ik sta minder voor de spiegel. En weet je wat ik merk? Dat ik mezelf veel minder kritisch bekijk dan vroeger! Ik zit veel beter in mijn vel en ik denk regelmatig: je mag er best zijn! Dat was vroeger ondenkbaar.
Sinds die spirituele ervaring tijdens het mediteren heb ik geen botox meer gedaan. Mijn vriendinnen hebben geprobeerd om me over te halen maar ik wil het echt niet meer. Het grappige is, dat twee vriendinnen er inmiddels ook mee gestopt zijn. Ik weet niet of het komt door mij, maar ik vind het een goede zaak. Ook naar onze kinderen toe. Welke boodschap geef je je kinderen als je zulke extreme dingen doet om je uiterlijk te veranderen? We vertellen onze kinderen dat ze goed zijn zoals ze zijn. Maar als wij onszelf niet goed vinden zoals we zijn, en van alles in ons lichaam spuiten en stoppen omdat we onszelf niet mooi genoeg vinden zoals we zijn, hoe kunnen we dan van onze kinderen verwachten dat ze van zichzelf houden?
Binnenkort gaan mijn implantaten eruit. Het kost bijna net zoveel om ze eruit te halen als om ze erin te zetten. Dat was even slikken. Het betekent dat we dit jaar niet op zomervakantie kunnen. Maar ik doe het toch. Ze moeten eruit. Ik kan het bijna niet meer verdragen dat ik ze in mijn lichaam heb. Mijn borsten zullen er niet mooier op worden maar ik heb wel eindelijk mijn eigen lichaam terug. Mijn man staat achter mijn keuze. Hij heeft mijn Barbieborsten nooit mooi gevonden. Hij houdt van mij zoals ik ben, puur natuur, ongeacht hoe ik eruit zie, dat zegt ie al jaren. De schat. Ik geloofde hem nooit. Maar dat lag aan mijn eigen onzekerheid. Nu ik meer van mezelf hou, kan ik zijn liefde ook beter ontvangen. Als hij me een compliment geeft en zegt dat hij me mooi vindt, dan geloof hem. Ik wou dat ik vijf jaar geleden wist wat ik nu weet. Maar gelukkig is het nooit te laat om te leren…’
