Het villen, ontleden, koken, bakken en verorberen van het dier is er niet eens altijd bij. Dat is niet zo’n lekker karwei natuurlijk, te veel gedoe. Nee, het gaat puur om het neerknallen. Het plezier, de kick en de adrenaline-stoot die het doden van een konijn, hert of vogel geeft. Het heeft iets bloeddorstigs, en iets armoedigs.
In Nederland regelt de Wet natuurbescherming wanneer en op welke dieren vrij mag worden gejaagd. Dat zijn de wilde eend, houtduif, en de fazant, de ‘wildsoorten’ geheten. Maar ook de vos, ree, kauw, kraai, wild zwijn, damhert, edelhert, gans, de zogenaamde ‘landelijke en provinciale vrijgestelde diersoorten’. Aan de jacht op de haas en het konijn is dit jaar een einde gekomen dankzij een aangenomen motie van de Partij voor de Dieren en de SP. Deze dieren staan sinds vorig jaar op de lijst van bedreigde diersoorten.
Bijna elke ochtend en vaak ook ’s avonds net voor zonsondergang hoor ik de knallen van een geweer in de nabij gelegen velden. Het jachtseizoen is alweer een tijdje aan de gang op Mallorca. En op het platteland is het gebruikelijk om te jagen op konijnen, hazen en vogels. Bij de schoten houd ik mijn hart vast voor onze katten die buiten aan het rondstruinen zijn. Het gebeurt namelijk nog wel eens dat een langslopende kat de kogel krijgt.
Wat is er zo leuk aan jagen? Waarom staan deze mannen (ik heb nog geen vrouwelijke jager kunnen treffen hier) voor dag en dauw op om een partijtje te schieten op wilde dieren?
Wat is er met deze mannen aan de hand? Is het macht? Controle willen hebben op een oncontroleerbaar, wild wezen? Komen ze iets te kort soms?
Koninklijke traditie
Ook onze koning Willem Alexander houdt van jagen. Van oudsher is jagen een koninklijke aangelegenheid. Koninklijke families teren op macht en traditie. Daarbij komen hen exclusieve behandelingen toe. De miljoenen toelages voor paleizen, tuinen, koetsen, het is ongelofelijk dat dit nog bestaat. Goede kerel hoor Alex, hij heeft iets innemends en toegankelijks. Een man van het volk, maar hij staat er nog altijd boven met de exorbitante toelages, die hij samen met Máxima jaarlijks ontvangt. Naast die vriendelijkheid, laat hij toch ook doorschemeren lak te hebben aan de Nederlanders.
Koning Willem-Alexander sluit immers ook dit jaar van 15 september tot 25 december weer een groot deel van Kroondomein Het Loo af. Afgelopen week werd bekend dat hij dat vanaf volgend jaar niet zomaar meer kan doen als hij nog subsidie wil blijven ontvangen voor het natuurgebied.
Het Veluwse natuurgebied wordt beheerd door de koning, maar is eigendom van de Staat. Het ministerie van Landbouw, Natuur en Voedselveiligheid (LNV) verstrekt in totaal 4,7 miljoen euro natuursubsidie aan de koning voor de periode 2016 – 2021. Een voorwaarde voor het krijgen van de subsidie voor natuurgebieden is dat het gebied 51 weken per jaar is opengesteld voor het publiek. Behalve blijkbaar voor Kroondomein Het Loo, want dit gebeurt al jaren niet.
Volgens de Rijksvoorlichtingsdienst kan in deze periode verantwoord faunabeheer worden uitgevoerd. Die maanden dat het natuurgebied gesloten is, wordt gebruikt om edelherten rust te geven, maar ook bijvoorbeeld voor het afschieten van damherten en wilde zwijnen om de aantallen te ‘reguleren’.
Het is bekend dat de koning een voorstander is van de jacht. In het veel bekeken interview met Paul Witteman in 1997 zei hij niet van plan te zijn op te houden met de plezierjacht.
Vorig jaar werden in het Kroondomein meer dan 800 dieren afgeschoten, waaronder 380 herten, 30 reeën en 400 everzwijnen. In de drie maanden dat het Kroondomein is gesloten, jaagt de koning met zijn gasten op wild.
Drijfjacht
Het jagen heeft hij wellicht geleerd van zijn opa, prins Bernard, die een fanatiek jager was. Al in de jaren ’30 ging Bernhard jagen in Marokko. De prins joeg hier met een speer op wilde zwijnen. Later, in 1949, werd de prins beschermheer van de Koninklijke Nederlandse Jagers Vereniging (KNJV). Ook nam hij deel aan de drijfjacht in de bossen van de Koninklijke familie.
In 2001 royeerde de Dierenbescherming de toenmalige koningin Beatrix als beschermvrouwe vanwege de plezierjachten op het Kroondomein. De drijfjacht, een geliefde jaagwijze van de koninklijke familie, is sinds 2002 verboden. Dit is een jachtmethode waarbij een aantal jagers in een lijn door het bos loopt en het wild voor zich uit jaagt, waardoor veel dieren op eenvoudige wijze kunnen worden afgeschoten.
Luxe jachttrip
Een andere koning, Juan Carlos van Spanje, is ook niet vies van een potje jagen. De Spaanse koning raakte in 2012 in opspraak toen bekend werd dat hij zijn heup brak tijdens een olifantenjacht in Botswana. De olifant is een bedreigde diersoort. Het tripje zou bovendien zo’n 44.000 euro hebben gekost en viel niet in goede aarde bij de Spanjaarden, die gebukt gingen onder een zware economische crisis.
Jagen om te overleven
Er is één vrouw waarvan ik weet dat ze op wilde dieren jaagt. Een Nederlandse, die samen met haar Nieuw Zeelandse echtgenoot leeft in de wildernis van Nieuw Zeeland. Ze leven in een tent met vrijwel niets. In haar boek, Mijn leven in de wildenis, beschrijft Miriam Lancewood wat het voor haar betekende om een dier te doden om te overleven. Van jongs af aan was zij vegetariër, maar toen zij en haar man besloten als nomaden door het leven te gaan en door de natuur te trekken, hadden zij niet genoeg aan plantaardig voedsel. Miriam leerde vervolgens met pijl en boog op dieren te jagen, maar toen zij ontdekte dat het dier vaak nog leeft en met de pijl in het lijf een langzame, kwellende dood sterft, hield zij hiermee op en verruilde pijl en boog vervolgens voor het geweer. Het fragment uit haar boek, waarin zij voor het eerst een dier afschoot en vilt en de emoties die daarmee gepaard gingen, bezorgde me een brok in de keel.
Duidelijk werd dat Miriam Lancewood geen machtswellustige jager is, maar het vlees nodig heeft om te overleven. Van de huiden van de possums die zij doodt, maakt zij kleding om warm te blijven.
Hier valt iets voor te zeggen; meer dan het domweg jagen voor de kick en de adrenaline, meer dan het zogenaamde ‘plezier’.
Jagers willen ons graag laten geloven dat ze jagen om de natuur te beschermen, schade te bestrijden, of populatie te beheren. Jagers zouden nobele natuurbeschermers zijn. Maar in wezen zijn het ordinaire killers, die kicken op die adrenaline-stoot en de voldoening van het doden van een onschuldig dier.
1428 dolfijnen bruut afgemaakt
Afgelopen zondag heeft op de Faoriër Eilanden in een illegale jacht een afschuwelijke slachtpartij plaatsgevonden van meer dan 1400 dolfijnen. De grootste jacht ooit. Lokaal spreekt men van een traditionele jacht.
De groep van 1428 dolfijnen werd door jagers achtervolgd in speedboten en op jetski’s tot ze een strand bereikten. Daar zijn alle dieren gedood. De zee kleurde rood door de barbaarse slachtpartij. De milieuorganisatie Sea Sheperd bracht het nieuws en de huiveringwekkende beelden naar buiten. Een deel van de dolfijnen werd zwaar gewond door de bootschroeven en stierf een gruwelijke dood.
“Het is schandalig dat een dergelijke jacht in 2021 plaatsvindt in een zeer welvarende Europese eilandgemeenschap op slechts 230 mijl van het Verenigd Koninkrijk, die geen behoefte heeft aan of gebruik maakt van zo’n grote hoeveelheid vlees,” verklaarde Rob Read, COO van Sea Shepherd.
De gedachte dat mensen kunnen doen met dieren wat ze willen, dat zij er ver boven staan, ze kunnen uitbuiten en afslachten, het getuigt van weinig beschaving. Hele industrieën en economieën zijn op deze gedachte geënt. Dieren als objecten voor financieel gewin, waardoor dierenleed is genormaliseerd in de samenleving. We sluiten nog altijd onze ogen hiervoor. Mijn ogen werden enige jaren geleden open gerukt door de documentaires die ik zag, de boeken die ik las, de dierenrechten-organisaties die ik begon te volgen en de Nederlandse politiek die zelfs een Partij voor de Dieren kreeg (en de vele landen die daarna volgden, waaronder Spanje).
Dieren zijn geen objecten, maar wezens die net als wij, angst, blijdschap en pijn voelen.
Wat een armoede dat wij in onze moderne samenleving dat maar niet willen inzien en zoiets als een plezierjacht kennen.
En wat een gemiste kans van de koning om zijn beschadigde imago eens lekker op te poetsen.
Beeld: Erik Karits op Unsplash.
