Het is dinsdagavond zes uur. In een eenvoudig stenen huis aan de rand van een dorpje bij Auroville klinkt luid geklets en gelach. Twintig meisjes in de leeftijd van tien tot zestien zitten in een kring op de grond. Ze komen hier elke dag na school voor huiswerkbegeleiding en Engelse conversatieles. Ruban, eigenaar van het huis en manager van het buurthuis, start een balspel. ‘Een spelletje voor we beginnen zet de juiste sfeer: ontspannen en gezellig.’
De buurthuizen van van Isai Ragam zijn het initiatief van de Nederlanders Ivar Jenten en Brigitte Vink, die al jaren in India wonen en diverse projecten runnen voor dorpskinderen. Ivar en Brigitte zijn verbonden aan Auroville, een experimentele internationale stad in Tamil Nadu waar sinds 1968 zo’n tweeduizend mensen uit meer dan zestig verschillende landen samen leven, wonen en werken.
Ivar Jenten (76) kwam halverwege de jaren ’70 naar India om te leren over de filosofie van yogi guru Sri Arobindo. Aoroville was net opgericht en het gebied bestond voornamelijk uit arme dorpen en sloppenwijken. Ivar: ‘Er was veel alcoholmisbruik onder de mannen, de vrouwen hadden rechten noch middelen en de kinderen gingen niet naar school. Ik kon niet wegkijken en ‘niks’ doen…’
En dus stichtte Ivar tientallen avondschooltjes voor de kinderen en samen met Duitse kennissen een brei-project voor de vrouwen. Ivar: ‘Ik wilde ze een eigen inkomen geven zodat ze meer zelfstandigheid zouden hebben. De eerste breinaalden maakte ik zelf van houten stokjes! Al snel hadden we vierhonderd vrouwen die truien breiden voor de export.’ Het brei-project bestaat nog steeds en is nu een belangrijk onderdeel van Auroville’s exportondernemingen.
Ivar bouwde ook de eerste echte school in het gebied en later zette hij stichting Isai Maiyam op, een organisatie met een kinderhuis, een muziekschool en een dagopvang voor gehandicapte kinderen. Door familieomstandigheden verhuisde hij in de jaren ’90 voor een aantal jaar terug naar Europa, maar sinds 2003 woont Ivar weer permanent in India. Sindsdien zet hij zich op allerlei manieren in voor de lokale bevolking. Ivar: ‘De Tamils hebben iets bijzonders, een bepaald soort kalmte en overgave waar ik van kan leren.’
Twaalf jaar geleden verhuisde ook Brigitte naar India om Ivar te helpen met de vele werkzaamheden rondom alle projecten. Ze kende Ivar uit Nederland en raakte geïnspireerd door zijn verhalen over India. Een aantal jaar ging ze heen en weer als vrijwilliger. Tot ze besloot te blijven. Brigitte: ‘Het ging heel natuurlijk. De periodes in India werden steeds langer, er was – en is – zoveel te doen… Inmiddels ben ik singlemoeder van een zoon en heb ik mijn leven hier in India. Ivar en ik vullen elkaar goed aan. Hij bedenkt de projecten. Ik verzorg de coördinatie.’
Het idee voor Isai Ragam ontstond tijdens corona. Brigitte: ‘Er was twee jaar lang niks te doen voor de kinderen, dus was het extra belangrijk om iets aan te bieden. En ook nu de coronacrisis voorbij is, blijven de kinderen komen.’ Er zijn inmiddels zeven locaties. Bij de een wordt muziekles gegeven, bij de ander computerles en huiswerkbegeleiding, bij de volgende dansles en bij sommige een combinatie. Omdat de stichting weinig geld heeft, bekostigt Ivar bijna alles zelf, vanuit zijn pensioen.’
Brigitte: ‘Om de kosten te drukken hebben we dorpelingen gevraagd een kamer of ruimte beschikbaar te stellen als buurthuis. In een aantal dorpen hebben we een verdieping op een bestaand huis gebouwd om ruimte te creëren.’ Een van de breisters uit Ivars eerste project doneerde een kamer voor muziekles en in het huis van de Indiase Ruban is de benedenverdieping omgebouwd tot huiswerkinstituut. Aan de muur hangen educatieve posters, op de grond staan lage tafeltjes voor de kinderen.
Toen Ivar Ruban benaderde met zijn plannen, was hij meteen enthousiast. Ruban: ‘Ik ben zelf opgegroeid in het kinderhuis van Isai Maiyam. Ivar is als een vader voor mij. Ik vind het fijn om iets terug te kunnen doen, ik weet uit ervaring hoe moeilijk het leven is voor deze kinderen. Overdag heb ik een dministratieve baan in het ziekenhuis, ’s avonds heb ik het buurthuis. Het is druk, maar als ik de blije gezichten van de kinderen zie, maakt dat alles goed!’
In een ander dorp runt Gurumathi het buurthuis. Hij woont zelf op de begane grond met zijn vrouw en zoontje, op de eerste verdieping is een computerlokaal met laptops (gedoneerd door een Nederlandse vrouw) en op het dak wordt een extra verdieping gebouwd voor muzieklessen. In de tuin staan een schommel en glijbaan, waar druk gebruik van wordt gemaakt. Er zijn ook plannen voor een volleybalveld, maar daar moet nog geld voor worden ingezameld.
Brigitte: ‘De speelplaats is voor alle kinderen uit de buurt, ook kinderen die niet naar onze lessen komen. Dat is belangrijk voor de goodwill in de community. Niet alle ouders laten hun kinderen zomaar naar onze lessen komen. De meisjes moeten helpen in het huishouden, ze moeten water halen, koken en kleren wassen… Vaak zijn ouders ook wantrouwig: wie zijn wij en wat willen we van hun kinderen? Passen we wel goed op de meisjes, komen ze niet in aanraking met foute jongens?’
Ivar: ‘Dat we ons vooral richten op meisjes, is een bewuste keuze. Meisjes zijn in de regel gemotiveerder en serieuzer. Maar het heeft ook te maken met veranderingen in de maatschappij. Sinds de intrede van de mobiele telefoons, worden jongens in India geconfronteerd met expliciete seksuele beelden op Internet. Het is een groot probleem. Meisjes worden vaker lastig gevallen. Wij kunnen het ons niet permitteren dat er dingen gebeuren tussen jongens en meisjes. Onze organisatie zou een slechte naam krijgen.’
Ook vanuit de overheid zijn de regels veel strenger geworden. Waar projecten vroeger zonder problemen gemengd waren, moeten jongens en meisjes nu wettelijk strikt gescheiden. De keus voor meisjes lag voor de hand. Ivar: ‘De positie van meisjes en vrouwen is in India minder goed dan die van jongens en mannen. Vrouwen krijgen minder kansen. Daarom richten we ons op meisjes. We helpen ze vooruit met allerlei soorten lessen en ondersteunen ze financieel bij hun opleiding.’
Muziek is een belangrijk onderdeel van de projecten van Isai Ragam, in Tamil letterlijk ‘Melodie van Muziek’. De kinderen kunnen kiezen uit onder andere gitaar, melodica en (elektrische) piano. Brigitte: ‘We vinden het belangrijk om de kinderen in contact te brengen met muziek en instrumenten die ze anders niet zouden leren kennen. Met onze muzieklessen kunnen ze hun grenzen verleggen. Muziek is goed voor hun ontwikkeling. Zo is het bewezen dat kinderen die muziek maken, beter kunnen leren.’
In het huis van Shanti, die vroeger werkte in het brei-project van Ivar, is een kamer omgebouwd tot muziekschool. Punitha, haar schoondochter, geeft samen met Brigitte de muziekles. Twee keer per week een uur. Er komen vijf of zes meisjes tegelijkertijd: een speelt gitaar, de rest melodica, een kleine blaaspiano. Het klinkt geweldig. Brigitte legt uit dat de instrumenten altijd op locatie blijven: ‘We hebben niet genoeg instrumenten voor alle kinderen. Daarbij zou een duur instrument in het huis van de kinderen kunnen leiden tot inbraak. Twee avonden per week mogen de meisjes komen oefenen. Ze komen heel trouw!’
Al met al zijn de kinderen blij met alles wat ze krijgen. Monica van dertien komt sinds een jaar naar het buurthuis van Ruban. Ze vat het sentiment van de kinderen mooi samen. ‘Ik ben heel blij met het buurthuis. Ik kom elke dag! Het is hier zo fijn. De Engelse conversatieles is mijn favoriet. Op school legt de juf alles heel snel uit. Vaak kan ik het niet goed volgen. Hier nemen ze de tijd, ik mag alles rustig op mijn eigen tempo doen. Ik mag hardop oefenen en dingen vragen. Ik leer hier meer dan op school!’
Meer info over Isai Ragam: isairagam.org
Doneren kan hier: isairagam.org/donations
Foto van Isai Ragam: muziekles bij Shanti
