‘Weet je hoe je je volgende boek moet noemen? 'Ik verbaas me nergens meer over!'’ We zitten op zaterdagmiddag in het café. Verse muntthee maakt plaats voor bier en wijn. We gaan voorlopig nergens heen. Mijn vriendinnen en ik. Gezellig. Onderwerp van gesprek is de botox in mijn sinds twee weken bewegingsloze voorhoofd. De grote vraag: hoe ben ik in hemelsnaam op het idee gekomen?
‘Eigenlijk is het jouw schuld’, zeg ik tegen B, ‘jij zei laatst dat iemand me omschreven had als die vrouw die altijd zo boos kijkt. De volgende dag las ik een artikel over botox, ik keek eens in de spiegel en toen heb ik meteen Schoemacher himself gebeld voor een afspraak.’
‘Deed het pijn?’
‘Nee, een verdoving bij de tandarts vind ik akeliger.’
‘Mag ik eens voelen?’ Er wordt voorzichtig over mijn voorhoofd gestreken.
‘Dus dit voel je niet?’
‘Natuurlijk wel. Het is echt niet zo dat ik het niet merk als ik mijn hoofd stoot of er een gat in val.’
‘Probeer eens te fronzen.’
Ik doe wat me gevraagd wordt, maar het lukt niet. Gelukkig.
‘Vind je het niet raar voelen?’
‘Nee, ik merk er niets van. Ik had het van tevoren niet bedacht, maar het lijkt alsof er minder spanning op mijn hoofd staat. Dat is wel prettig.’
‘Je ziet er eigenlijk niets van.’
Tot zover de borrelpraat over mijn gebotoxte voorhoofd. Het is inmiddels jaren later en ik doe het nog steeds. Eén keer per jaar, vaker is gelukkig niet nodig, ga ik naar een kliniek om, een kwartier later en zo’n 400 euro lichter, weer naar buiten te komen.
Het leek me vragen om Renée Zellwegger-achtige ongelukken
Met het oog op mijn naderende vijftigste verjaardag sloeg ik een paar maanden geleden een beetje door en informeerde naar de mogelijkheden voor mijn hangende mondhoeken. Dat bleek een ingewikkeld verhaal. Er zouden eerst fillers in mijn wangen gespoten worden. Als die wat hoger zouden zitten, gingen mijn mondhoeken vanzelf al omhoog. Daarna konden ze dan nog gevuld worden. Huiverend zag ik er vanaf. Nog afgezien van het prijskaartje. Het leek me vragen om Renée Zellwegger-achtige ongelukken. Stel je voor dat mijn wangen ineens de wallen onder mijn ogen zouden worden?
Op Facebook zag ik toen ook foto’s van Stevie Nicks, de tegendraadse heldin uit mijn tienerjaren. Ze is 66 en ziet er uit als 33, hooguit. De bijzondere bosnimf heeft plaatsgemaakt voor een perfect onderhouden all American girl. Waarom wil iemand dat?
Botox blijft een beetje ongemakkelijk gespreksonderwerp. Dat vind ik wel leuk. Geen hond die mij ervan verdenkt.
‘Wat kijk je toch boos’, zegt een collega.
‘Dat komt omdat mijn botox bijna uitgewerkt is.’
‘Haha, dat is toch helemaal niets voor jou!’
‘O, je speelt vals!’ vond een kennis laatst licht verontwaardigd.
‘Hoezo?’
‘Nou, we willen er allemaal natuurlijk wel uit blijven zien als een 35-jarige.’
Huh?
‘Welnee joh, dat is het idee niet. Dan zou ik wel wat meer maatregelen moeten treffen dan af en toe een spuitje botox.’
Tobben over botox
Dat lang niet iedereen zo lichtvaardig denkt over ‘wel of niet spuiten’, blijkt als ik 'Het botoxdilemma' van Nathalie Huigsloot lees. Er valt een hoop te tobben over het wel of niet wegwerken van een storende frons. Zó veel dat ze er een boek over schreef. Want waarom doe je het? Omdat mannen ouder wordende vrouwen niet meer zien staan? Omdat het schoonheidsideaal jong, strak en sexy dicteert en je niet (meer) meetelt als je daar niet aan voldoet? Omdat je zelfbeeld niet klopt en een uiterlijk minpuntje een bijna stoornisachtige obsessie voor je geworden is?
Nog nooit heb ik onrecht in verband gebracht met mijn voorhoofd
Huigsloot maakt er een vermakelijke en persoonlijke zoektocht van langs vele deskundigen. Je wordt niet per definitie veel vrolijker van haar verhaal, want ze snijdt onrechtvaardige maatschappelijke kwesties aan. Ik kom niet uit een ei en ondervind ook dat ouder worden nogal confronterend kan zijn. Maar ik heb al dat onrecht écht nog nooit in verband gebracht met mijn voorhoofd… Ik botox omdat ik niet wil rondlopen met een doodvermoeide uitstraling en permanent een kwaaie kop. Dat is alles.
Negatieve gevoelens
Hilarisch vond ik de waarschuwing van geleerden die beweren dat negatieve gevoelens naar binnen kunnen slaan als je botoxt. Huigsloot schrijft: ‘Ik ben bang dat het mijn gevoel van verbondenheid met anderen aantast, omdat een van die dúízenden verbindinkjes in mijn mimiek het net niet helemaal lekker meer doet. Waardoor nuances, sympathie en kwinkslagen niet meer goed werken.’ Pardon?
Beste Nathalie, helaas kan ik je op veel gebieden niet geruststellen, maar wat dit betreft wel. Sinds ik botox lachen mensen opmerkelijk vaker naar me. Ook wildvreemden, zomaar, op straat. Ben ik gelukkiger door botox? Die vraag heb ik me nog nooit gesteld, maar mijn leven is er serieus een stuk gezelliger op geworden…
‘Het botoxdilemma’ van Nathalie Huigsloot verschijnt deze maand bij uitgeverij Ambo Anthos.
