Aan het eind van de avond doen we een rondje mensen-die-we-wel-kunnen-schieten… Figuurlijk hè, we maken er geen Holleeder-achtig handgebaar bij. En ook onze woordkeuze blijft beschaafd.
‘Matthijs van Nieuwkerk, dat vind ik echt zo’n vervelende klier’. De walging op het gezicht van een tafelgenoot is oprecht. Zijn vrouw is het met hem eens: ‘Wat een overschatte arrogante aansteller.’
Ik hoef niet na te denken. ‘Peter R. de Vries. Echt, die man…’
‘Hoezo?’ Verbazing. ‘Hij is toch een uitstekende misdaadverslaggever?’
‘Vast, als je er van houdt, maar heeft nu werkelijk niemand door wat een naarling hij is?’ Voor de gelegenheid sleur ik een ouwe koe uit de sloot, die mij voor altijd allergisch heeft gemaakt voor Peter R. en zijn werkwijze: Joran van der Sloot.
Psychologie van de kouwe vlakte
Ik weet het, psychologen van de kouwe vlakte moeten geweerd worden uit de media. Zelfs deskundigen moeten hun visie maar liever niet geven op mensen die in het nieuws zijn, als ze die persoon niet op hun bank hebben gehad. En als ze dat wel hebben, moeten ze natuurlijk helemaal hun mond houden. Maar dit terzijde.
Bij Joran van der Sloot spatte zijn wankele geestesgesteldheid er toentertijd echter vanaf. Daar zat geen koelbloedige moordenaar, maar een ernstig verwarde adolescent, wellicht met een aantal stoornissen, die tegen zichzelf beschermd moest worden. Damage control om ervoor te zorgen dat leugens zijn leven niet nog verder zouden laten ontsporen.
Peter R. had echter geen ruimte voor dit soort overwegingen. Hij ging er vol in. Van der Sloot loog en hij zou het bewijs leveren. Godzijdank heeft de wereld hem om het recht te laten zegevieren. Dat idee. Zag de onvolprezen misdaadverslaggever een doorbraak in Amerika al lonken? Welnee, daar is hij veel te recht door zee voor…
Opgejaagd wild
Dus hop, aan de slag! Uitlokken die handel. Daartoe huurde hij onder meer Patrick van der Eem in, naar later bleek een cokesnuivende Antilliaan van niet geheel onbesproken gedrag, die vriendschap sloot met Joran. Ze blowden wat en Van der Eem nam met een verborgen camera hun gesprekken op. De rest van dit verhaal is (televisie)geschiedenis. Peter R. heeft het bewijs nooit kunnen leveren, maar glorieerde wereldwijd met zijn uitzending ‘De verdwijning van Natalee Holloway’. Als opgejaagd wild raakte Joran gaandeweg totaal van het pad.
Was hij in die tijd een gewetenloze crimineel? Nee. Veel waarschijnlijker is dat er tijdens een ‘dolle’ nacht iets hopeloos misgegaan is en dat hij zich vervolgens onherstelbaar in de nesten heeft gewerkt. Daarbij waarschijnlijk niet geholpen door eventuele persoonlijkheidsmankementen, die onder die omstandigheden dringend deskundige behandeling nodig hadden.
Zit Joran nu vast in een Zuid-Amerikaanse gevangenis voor de bewezen moord op een ander meisje? Ja. Ik begeef me op ijs van twijfelachtige kwaliteit, maar de gedachte dat de Peter R.-methode zacht gezegd niet bijgedragen heeft aan het voorkomen daarvan heeft me nooit meer losgelaten. Veel handen krijg ik trouwens meestal niet op elkaar met mijn verhaal.
Amerikaanse tv-dominee
Het is maar één voorbeeld. Misschien inderdaad wel een ouwe koe. Maar ondertussen blijft Peter R. niet van de buis te knallen (wederom figuurlijk hè!). Sterker nog, met het gladgeschoren gezicht en de coiffure van een Amerikaanse tv-dominee, die alles nu eenmaal zeker weet, gaat er soms zelfs geen dag voorbij of hij mag zijn mening wel ergens verkondigen. Het gaat er bij veel mensen letterlijk in als Gods woord in een ouderling… Verdomme, denk ik dan.
In de Volkskrant schreef Ana van Es dit weekend het artikel De Holleeder-connectie. Over de vele rollen die Peter R. speelt, zoals vorige week als vertrouwenspersoon van de zussen. De laatste alinea zegt naar mijn idee alles: 'Ik zat daar als iemand die kennis van zaken heeft over de Heineken-ontvoering', zegt De Vries. 'Ik ken alle betrokkenen. Ik ken de ontvoerders, ik ken de familie, ik ken hun advocaten. Ik denk niet dat er iemand is die meer weet over de ontvoering en alles wat daarmee samenhangt, dan ik. Ik zat daar gewoon als Peter R. de Vries.'
Ik weet het, psychologie van de kouwe vlakte moet vermeden worden, maar soms spat het er gewoon vanaf. Dus wacht ik maar op het moment dat bij Peter R. de juiste diagnose gesteld zal worden. Ik kijk nu al uit naar het boek én de film.
