“‘De hoofddoek is een teken van onderdrukking’, heb ik altijd gezegd. ‘Dat dragen vrouwen om hun familie te plezieren.’ Toen ik vijftien jaar was, zei een vriendin: ‘dat kun je niet zeggen als je er nog nooit één hebt gedragen’. Diep van binnen wist ik dat ze gelijk had en daarom stemde ik in met haar verzoek om samen met hoofddoek naar een lezing te gaan. Ik deed een strakke hoofddoek om en bedekte mijn skinny jeans met een tuniek zodat het geheel er kloppend uit zag. Tuurlijk voelde ik me in het begin even bekeken. Maar in plaats van de onderdrukking die ik had verwacht, voelde ik een enorme bevrijding. Op stations waar ik normaal zonder hoofddoek liep, werd ik altijd nagefloten, maar toen niet meer. Waar mensen eerst altijd naar mijn tieten keken, luisterden mensen nu naar wat ik zei. Door de hoofddoek werd ik beoordeeld op mijn innerlijk in plaats van op mijn uiterlijk; het gaf me meer respect.
Nieuwsgierig
Ik heb de Islam altijd al interessant gevonden. Nog voordat ik naar de brugklas ging, vroeg ik me op vakantie in Turkije af wat er achter die vrouw met hoofddoek en het oproepen tot het gebed zat. Dat werd nog meer toen ik terecht kwam op het vmbo van een gekleurde school in Dordrecht. Daar had ik veel Islamitische klasgenoten waar ik mee bevriend raakte en door hen kreeg ik tegenstrijdige beelden van de Islam. Zo had ik via de media gehoord over vrouwenonderdrukking, maar bij hen thuis zag ik hun moeders met slippers hun zoon of mannen slaan. In de kantine zeurden de jongens dat er alleen maar varkensproducten verkrijgbaar waren, maar ze namen wel zomaar meisjes mee naar huis. Ik vroeg toen aan hen hoe dat zat, maar zij namen me niet serieus. Ze noemden me soms zelfs hoer, want zo zagen ze mij als niet-moslim. Dat ze me zo noemden deed me niet zoveel, maar wel dat ik nog steeds niet meer wist dan eerst. Daarom ben ik mijn antwoorden online gaan zoeken. Soms zat ik dan middagen te googelen, maar soms liet ik het ook even los en deed ik wat andere pubers deden: uitgaan, drinken en met jongens mee.
Zoektocht
Online vond ik verzen uit de Koran die ik kon beluisteren; ik merkte dat die me veel rust gaven. Uitgaan en drinken – alles wat een puber gelukkig moet maken – begon me steeds minder aan te staan. Toch wilde ik nog niet toegeven dat ik in de Koran ging geloven, want – ondanks dat mijn familie heel ruimdenkend is – heb ik van huis uit altijd meegekregen dat het gek is om te geloven in een God. Daarom hield ik mijn interesse voor de Islam ook nog geheim voor mijn ouders. Toch betrapte mijn moeder me toen ik de Koran verzen aan het beluisteren was. Ik vertelde haar over mijn zoektocht. Eerst schrok ze, toen begon ze te ijsberen en daarna zei ze dat het waarschijnlijk een fase was en dat ik maar niets tegen de rest moest zeggen. Dat deed ik, en ik vervolgde mijn zoektocht. Ik kon uren documentaires of lezingen kijken over de geschiedenis van de Islam, dat vond ik prachtig. Deze wereld had mij naar mijn mening zoveel meer te bieden dan de dagelijkse praat over huiswerk of uitgaan. Naarmate mijn interesse voor de Islam groeide, raakte ik ook steeds hechter bevriend met mijn Islamitische klasgenoten. In het begin waren ze wat sceptisch over mijn interesse, maar toen ze zagen dat ik serieus was, waren ze meer bereid me van alles te vertellen over het geloof. De laatste twijfel die ik nog had over de Islam, verdween toen ik in de Koran las over wetenschappelijke dingen, zoals grondsoorten en de ontwikkeling van een embryo. Want toen de Koran werd geschreven, wist de wetenschap dat soort dingen nog niet. Toen – ik zat in de derde klas – besefte ik dat de Koran meer waarheid is dan ik van te voren had gedacht en besloot ik moslima te worden.
Koran
Na de derde klas verhuisden we naar de Achterhoek; verschrikkelijk. Ik vond de witte dorpelingen saai en de weinige moslims die er waren, namen mijn interesse in de Islam vaak niet serieus. Ook in de plaatselijke moskee werd ik weer uitgescholden voor hoer. ‘Als zelfs de moslimgemeenschap mij niet kan respecteren, hoe kan mijn familie dat dan ooit?’ dacht ik. Ik vond het vervelend, maar liet me niet weg pesten. Later ging ik terug en dit keer werd ik wel goed ontvangen. Ik vroeg om koranlessen en werd daarvoor gekoppeld aan de imam, een lieve en meegaande man. Hij leerde me de Arabische letters en de betekenis van de teksten. Die teksten verklaarde dingen waar ik door de media eerst heel anders over dacht, bijvoorbeeld dat mannen vrouwen geen handen willen schudden. Wat blijkt? Het is juist andersom: de vrouw staat zo hoog in de islam, dat ze het recht heeft om handen te weigeren. Daar maak ik nu ook gebruik van, want waarom moet je mij per se aanraken? Mensen vinden mij daardoor misschien extreem, maar ik niet. Het is gewoon de pure Islam. Natuurlijk schrok ik ook van bepaalde teksten in de Koran; zo staat erin dat je geen muziek mag luisteren die haram is. Toch, als je goed nadenkt, is het eigenlijk heel logisch. Waarom zou ik naar muziek luisteren met teksten als ‘Blow my whistle’ als ik niet uit ga en niet drink? Dat is hetzelfde als homo’s die anti-homo liedjes mee zingen. Niet dat ik iets tegen homo’s heb trouwens. Tuurlijk zegt de Koran dat het praktiseren van homoseksualiteit niet goed is; maar het is even slecht als alcohol drinken, en daar maakt men zich ook niet druk om. Dus ik maak ook geen big deal van andere zondes.
Bekeren
De imam wilde dat ik mijn moeder vertelde over de Koran lessen dus dat deed ik. Ze reageerde gelukkig niet afkeurend, ze wilde zelfs een keer mee. De imam vertelde mijn moeder alles over hun werkwijze en de islamitische richting van de Moskee. Dat was denk ik de reden dat ze toen tegen me zei: ‘Anouk, ik weet nog niet hoe belangrijk dit voor je is, maar hoe ver dit ook zal gaan: ik zal er altijd voor je zijn’. Ik mocht me van haar zelfs bekeren als ik achttien was. Eerst ging ik akkoord; ik wilde toch eerst Arabisch leren. Maar toen bedacht ik me dat als ik de volgende dag dood zou gaan, ik nooit geweest was wie ik had willen zijn. Dus bekeerde ik me op 15-jarige leeftijd toch stiekem. Met de imam en een andere bekeerling uit het dorp deed ik mijn geloofsgetuigenis. Hierbij heb ik ook een Islamitische naam aangenomen: Aicha.
Mijn familie kwam er pas achter toen ik weigerde varken te eten. Mijn broer zei gekscherend dat ik niet moest zeuren omdat ik toch nog niet officieel moslima was, maar dat sprak ik tegen. Natuurlijk schrokken ze even, maar een uurtje later spraken we er niet meer over. Ik had ook het gevoel dat ze nog niet echt geloofden dat ik officieel moslima was. Dat gebeurde pas toen ik de hoofddoek ging dragen, een half jaar later. Ik had daarmee gewacht tot ik langzaam mijn kleding en make-up aan had gepast. Want als ik de hoofddoek zou dragen, wilde ik dat op de juiste manier doen: met maxirok en zonder mascara. Ik was blij dat ik de stap had gezet, maar het zorgde ook voor veel vervelende situaties. Zo liep ik ooit gesluierd buiten en rende er opeens keihard een jongen op me af. Hij riep dat ik een landverrader was en alleen een hoofddoek droeg omdat ik Marokkanen wilde neuken. Ook kreeg ik veel nare opmerkingen toen ik als kassa meisje bij de Action werkte. Zo mompelde een vrouwtje bij de kassa ooit dat ik geen zelfrespect had. Toen heb ik haar uitgelegd dat ik de hoofddoek juist draag om respect te krijgen. Als je na een nare opmerking niets terug zegt, bevestig je het stereotype beeld dat moslima’s met hoofddoek onderdrukt zijn. Dat is helemaal niet zo. Het getuigt toch niet van onderdrukking dat vrouwen hun ronde vormen alleen willen delen met mensen die van hun houden en het verdienen? Ik snap juist niet dat sommige vrouwen zich uitdossen als ze naar buiten gaan en binnen bij hun vriend zitten in een joggingpak.
Naar Marokko
Tijdens mijn online research over de Islam, chatte ik met verschillende moslims, zoals Ayoub uit Marokko. Met hem klikte het enorm. Nadat ik bekeerd was, zocht ik hem samen met mijn moeder op om te kijken of het ‘offline’ ook klikte en dat was zo. Hij ziet de echte essentie van de Islam en leeft daar ook naar. Hij zet niemand in hokjes, maar hij behandelt iedereen gelijk. Wat hij is, is precies hetzelfde dat mij aantrekt in de Islam: puur en simpel. Daarom hebben we ons verloofd. Veel niet-gelovigen vinden dit snel, maar ik niet. In de Islam hoort de man een vrouw niet zomaar aan te raken of zomaar van haar lichaam te genieten zonder de intentie met haar de toekomst door te brengen. Ik besluit liever om oud te worden met iemand, dan te eindigen als de zoveelste verovering in bed.
We besloten samen te wonen in Marokko, want voor Ayoub is het heel lastig om naar Nederland te komen en bovendien schat ik mijn leven als gesluierde moslima die mannen geen hand geeft in Nederland niet zo goed in. Ik zal geen baan kunnen krijgen en ik ben de houding van Nederland ten opzichte van de Islam spuugzat. Omdat we nog geen eigen huis hadden en ik zeker wilde weten dat ik in Marokko kon wonen, heb ik bij wijze van proef een maand bij zijn ouders ingewoond. Natuurlijk moest ik wennen aan een gat in de grond als wc en een emmer water als douche, maar ik voelde me als Moslima zoveel meer welkom dan in Nederland.
Na de maand bij zijn ouders zijn we getrouwd en hebben we een huisje in de voorstad van Rabat, de hoofdstad van Marokko, gevonden. Ik ben al helemaal ingeburgerd; soms moet ik nog wennen aan cultuurverschillen – Marokkanen kennen bijvoorbeeld geen privacy – maar ik kan die chaos en dat familiegevoel van hen ook waarderen. Nu werk ik fulltime bij een Nederlandstalig callcenter en daarnaast drink ik soms wat met vriendinnen en fotografeer ik veel. En: ik ben in blijde verwachting. Ik word geen huismama zoals velen misschien verwachtten. Omdat ik het meest verdien, blijf ik werken en blijft mijn man thuis om een thuisstudie te doen en zich te focussen op een onderneming. Ons kind krijgt trouwens een Nederlands-Marokkaans paspoort; sorry Wilders.”
