‘Wat ben ik blij jullie weer te zien.’ De gynaecoloog schudt ons de hand en gaat ons voor richting zijn spreekkamer. ‘Zullen we maar meteen even gaan kijken?’ Hij wijst naar de onderzoekbank. We knikken. Graag.
Je gaat liggen, haast routineus, ik neem plaats op de stoel naast je en pak je hand vast. Een paar maanden terug strandden we hier, bij een week of elf. En drie weken geleden kwamen we weer voor het eerst voor een echo. Toen we niet aansloegen op de vrolijke toon van de klinisch verloskundige, vroeg ze of er misschien iets was waarvan ze moest weten. ‘Nou ja, een doodgeboorte ongeveer een jaar geleden,’ was je reactie. Haar hand op je knie werkte ook alleen maar averechts. ‘Geniet van jullie zwangerschap’, had de dame achter de balie nog gezegd.
Vandaag hebben we gelukkig een vertrouwd gezicht voor ons. De gynaecoloog heeft de tube gel gepakt, die hij op je ontblote buik smeert. Het beeld is nog even zwart, hij drukt een paar knoppen in en we zien het bekende tafereel. We houden onze adem in.
‘Het hartje klopt’, zegt hij binnen twee tellen. ‘Zo, dat is snel!’ zeg je. ‘Dat je dat al ziet.’
Hij glimlacht en stelt het beeld wat scherper. Hij trekt een lijntje om de lengte van ons prille nieuwe kindje te bepalen en zo de termijn vast te stellen. Tien weken en twee dagen, precies volgens onze agenda.
Hij zoomt in en zet de CTG-monitor aan. De harttoon klinkt, zoals het hoort in razend tempo, een patroon tekent zich af op het scherm. Er kruipt een rilling over mijn rug. Zo veel keren bekeek ik dat filmpje, van toen Mikki’s hartje het nog deed. Een van de schaarse herinneringen aan het leven van onze zoon. Even dierbaar als droevig.
Nieuwe herinnering
‘Mag ie nog even opnieuw?’ vraag jij wanneer de gynaecoloog de hartmonitor uitzet. Ik begrijp wat je bedoelt, pak mijn telefoon uit mijn broekzak en stel scherp op het beeldscherm. Ik maak een filmpje, een nieuw filmpje, die de herinnering niet wist, maar een nieuwe aanmaakt voor ernaast.
We turen nog wat langer naar het scherm. We zien handjes bewegen, voetjes, gefriemel in zoveel detail als we nog nooit zagen. Een neusje zelfs. ‘Wat groot!’ Voor het eerst voelen we iets van blijdschap, vertedering, gevoelens die we de afgelopen weken nog onderdrukten. Ik strijk een traan van mijn wang.
Terwijl mijn telefoon in mijn zak terug glijdt, dringt het bizarre toeval tot me door. Precies een jaar geleden, op 25 augustus 2015, tuurden we ook naar een echo-beeld. Zat dezelfde gynaecoloog achter de knoppen. Schoof hij de sensor vergeefs heen en weer, tot hij diep zuchtte, even stil was en toen met trillende stem bevestigde dat het mis was. Over en uit. Mikki, die toen nog niet eens Mikki heette, was er niet meer. Het donker dat hij nooit achter zich had gelaten, stortte zich over ons uit.
We lopen door de draaideur naar buiten, steken de weg over en wandelen het Oosterpark in. De zon komt door, je ogen glanzen, je knijpt in mijn hand. ‘Ik vind het echt leuk!’
In verwachting. Vandaag zijn we het, heel voorzichtig. Voor het eerst weer.
Zie voor wat er aan vooraf ging:
Lees hier episode 2: Zombies.
