‘Spreek ik met de partner van mevrouw Foe-ko-jee..fietsj?’
‘Ja daar spreekt u mee.’
‘Goedemiddag, u spreekt met het OLVG, afdeling verloskunde.’
Je bent net de deur uit, met een vriend samen een schommelstoel ophalen die je via Marktplaats op de kop hebt getikt.
Projectmanager baby, zo noem ik je. Struinend over het internet, met naast je op de bank de baby-uitzetlijst, voldaan wegstrepend wanneer je weer iets hebt geregeld. Kolfmachine, magnetronsterilisator, babybadje, babyfoon. En die gigantische vintage kinderwagen die we na die zwarte dag bij je moeder stalden, die is toch niet zo handig hè? Toch maar een andere aangeschaft.
Je vrolijke fanatisme werkt aanstekelijk. Zo stond ook ik vorige week trots met de net opgehaalde speelgoedkist met dierenprenten op het pondje vanuit Amsterdam Noord. En ben ook ik ontroerd door het olifantenknuffeltje dat mijn ouders voor ons nieuwe kindje kochten.
Hoe anders was dat vorige keer. Al die spulletjes, die zouden we wel kopen in de laatste weken, dachten we toen. Daar volledig in op gaan, dat was niks voor ons. Jij werd enthousiast van de verhalen die je schreef over genocide voor je boek of andere ellende, niet van babygeleuter. Ik deed ook gewoon mijn ding, gaf niet om spulletjes en kleertjes. Dat kwam vanzelf wel een keer.
We gingen net zo lang door met ons oude leven tot het nieuwe het vanzelf opzij zou schuiven. Ons zoontje mocht bovendien niet te vroeg geboren worden, had jij besloten, want eerst moest er nog een boek af.
Aan dat boek werk je nog steeds, want alles liep anders. Ja, dat nieuwe leven kwam, maar niet in de gedaante waarin we het verwacht hadden.
Nee, dan nu. Nu laten we niets aan het toeval over.
Contrast
Het contrast is groot. Morgen ga je met je moeder naar Prenatal. De enige keer dat we daar de vorige keer waren, gaven we de tientallen knuffeltjes af, die onze vrienden en familie meenamen naar Mikki’s uitvaart. Een stichting zou ze verspreiden onder arme kinderen, die er wel mee konden spelen.
‘Goed dat ik u spreek, meneer. U heeft de twintigweken-echo staan voor volgende week vrijdag, maar de persoon die daarop stond ingepland mag die echo niet doen. Ik kan hem verplaatsen naar deze donderdag, uitgevoerd door een echoscopiste onder supervisie van een arts.’
‘Maar, we hadden afgesproken dat we zoveel mogelijk onder controle zouden lopen bij twee vaste gynaecologen?’
‘Ja, alleen zou het dan pas in december kunnen, zo vol zitten zij tot die tijd.’
‘Aha. Nou dan moet het maar.’
Ik leg het je aan de telefoon uit. Er klinkt vertwijfeling door in je stem. Deze week al? En waarom onder supervisie? ‘Ik bel er wel achteraan.’
Anderhalf uur later zet ik mijn fiets beneden in de berging, en terwijl ik de trap op loop naar onze verdieping, zie ik op mijn telefoon dat je hebt geappt.
Ik hoef niet te eten hoor. Ik heb geen honger.’
Wanneer ik de woonkamer binnenstap breek je. Ik loop direct naar je toe, je staat op, ik druk je stevig tegen me aan. Je hyperventileert bijna. ‘Ik heb het gevoel dat ze maar wat doen’, zeg je. ‘Dat ze overal maar wat doen, de artsen, de administratiedames, de verloskundigen, allemaal. Dat ze ons niet serieus nemen.’
‘Heb je ze al gesproken?’
‘Nee, ik kreeg ze niet meer te pakken. Ik heb een mail gestuurd.’
Even ben je stil, je adem komt langzaam tot rust.
‘Wat stond erin?’
‘Nou ja, een heel verhaal. Pure paniek, denk ik…’
‘Sorry’, zeg ik. ‘Ik heb te makkelijk toegezegd. Niet genoeg doorgevraagd hoe het nu precies zit. Weer niet.’
Echoscopiste
Je zucht diep. ‘Ze kan het vast, die echoscopiste’, zeg je. ‘Ik ben ook bang dat ik overreageer. Dat ik overdrijf. Maar zo is het nu gewoon. Ik kan het niet weer op zijn beloop laten. Dat gaat niet meer.’
De volgende morgen bel je het ziekenhuis. De uitleg stelt ons gerust. De superviserende arts was juist ingeschakeld vanwege onze situatie. Als extra waarborg voor als de echoscopiste iets niet honderd procent zeker weet, bij metingen die ze zelden uitvoert en bij ons juist wel. Ze doen al het mogelijke om dit goed te laten aflopen.
Paniek om niks. Of eigenlijk: om alles.
Alles. Onder. Controle.
Dit is episode 3 van een serie over zwangerschap na doodgeboorte.
Lees hier episode 1 en episode 2.
Het verhaal rondom de geboorte en het overlijden van Mikki lees je hier.
