Dat is de mooie kant. De keerzijde is dat met onvoorspelbare terroristische acties door Palestijnen in Israël de angst voor aanslagen onderhuids voelbaar is. Toch is er geen andere manier dan het te accepteren en het dagelijkse leven weer op te pakken. Maar dat geldt niet voor iedereen. Er zijn Israëliërs die hun land proberen te ontvluchten en er niets meer mee te maken willen hebben.
Een ander blijft zitten om zijn gezin te onderhouden of blijft een toekomst zien in het verscheurde land maar zet zich in alle hevigheid af tegen de politiek of betreurt het in Israël te zijn geboren. En dan waren er nog de massale demonstraties tegen het beleid van Netanyahu om zijn macht uit te breiden en het Hooggerechtshof de mond te snoeren. ‘Israël is op weg naar een dictatuur’, zo wordt opgemerkt, maar in de Knesset is het aan dovemans oren gericht en wordt de inperking gewoon doorgezet.
Israël wordt dagelijks geplaagd door in en externe problemen. De relatie met de Palestijnen zal altijd wel gespannen blijven. Maar de situatie kan ook exploderen als orthodoxe Joden zich op de Arabische bevolking afreageren. Het was dan ook zeldzaam dat in de oude havenstad Akko in het verleden rellen uitbraken tussen Joden en Arabieren waarbij enkele gewonden vielen. De onenigheid ontstond toen een Arabier op Grote Verzoendag, de heiligste dag in het Joodse leven waarin het openbare leven stilligt, de vastentijd verstoorde door met zijn auto door het Joodse deel van Akko te rijden. Het bleef bij een incident.
Van spanningen tussen beide groeperingen is echter niets meer te merken. Hoezeer is het dan een verademing om in Akko te zijn, waar Arabieren en Joden in ‘shalom’ (vrede) leven. Een Israëlische vrouw die in Akko de weg vraagt aan een Arabische vrouw ervaart een geluksgevoel als de vrouw haar vriendelijk te woord staat en haar benadert als ‘chaim sjeli’ (jij bent mijn leven) ‘Was het maar overal zo’, verzucht ze.
De verschillen tussen de Arabische Israëliërs en Joodse Israëliërs hier zijn aan de buitenkant niet te zien. Het oogt als een samenleving met als enige verschil dat van de religieuze identiteit, gemarkeerd door de El-Jazzar moskee en de Ohr Torah synagoge. De Tunesische Djerba synagoge is wereldwijd de enige in zijn soort. De moskee is de grootste buiten die in Jerusalem.
De oude stad Akko staat op de werelderfgoedlijst van UNESCO als erkenning voor de overblijfselen van de kruisvaarders stad. Deze ruïnes liggen zowel boven als onder straatniveau. Het is ook, omdat de stad een van de weinige Ottomaanse ommuurde steden is. Het heeft citadellen, moskeeën, oosterse markt en baden, die allemaal bewaard zijn gebleven. In Akko werden deze sites gebouwd bovenop de ruïnes van de kruisvaarders structuren.
De kruistochten waren een reeks militaire campagnes die plaatsvonden tussen de 11e en 13e eeuw. Eén van de bekendste figuren uit deze periode was koning Richard I van Engeland, ook wel bekend als Koning Leeuwenhart. Een belangrijke gebeurtenis tijdens de kruistochten was het Beleg van Akko in 1189. Dit beleg duurde bijna twee jaar en werd uiteindelijk gewonnen door de christelijke kruisvaarders onder leiding van Richard Leeuwenhart.
Tijdens deze periode waren er ook veel spanningen tussen verschillende religieuze groepen, waaronder Joden en Arabieren. Joodse gemeenschappen waren aanwezig in zowel Europa als het Midden-Oosten en speelden vaak een rol in het economische leven van steden. Arabische moslims woonden voornamelijk in het Midden-Oosten en hadden hun eigen politieke structuren en culturele tradities. Zij kwamen regelmatig in conflict met de christelijke kruisvaarders.
Tijdens de kruistochten werden Joodse gemeenschappen vaak het slachtoffer van geweld en vervolging. In sommige gevallen werden zij gedwongen zich te bekeren tot het christendom of werden zij vermoord. Dit was onder andere het geval tijdens het beruchte bloedbad in York in 1190. Arabieren daarentegen waren zowel bondgenoten als vijanden van de kruisvaarders, afhankelijk van de politieke situatie en belangen. Hoewel er conflicten waren tussen beide groepen, waren er ook momenten waarop ze samenwerkten tegen een gemeenschappelijke vijand.
De kruistochten hadden een diepgaande invloed op zowel Europa als het Midden-Oosten. Ze brachten nieuwe ideeën, technologieën en culturen met zich mee en bevorderden uitwisselingen tussen verschillende volkeren. Voor Europa betekenden de kruistochten een hernieuwde interesse in handel met het Oosten, wat leidde tot economische groei en politieke veranderingen. Het contact tussen christenen en moslims stimuleerde ook intellectuele ontwikkelingen op gebieden zoals filosofie, wetenschap en geneeskunde.
In het Midden-Oosten hadden de kruisvaarders grote impact op de lokale bevolking. Hoewel zij uiteindelijk werden verdreven, lieten ze een erfenis achter in de vorm van nieuwe kastelen, kerken en steden. De kruistochten waren een complexe periode in de geschiedenis waarin verschillende groepen, waaronder Joden en Arabieren, betrokken waren. Het was een tijd van conflicten en samenwerking tussen verschillende religieuze en culturele gemeenschappen. De gevolgen van de kruistochten op lange termijn waren zowel positief als negatief. Deze periode geeft meer inzicht in de complexe relaties tussen verschillende volkeren en religies.
