Opeens stond het daar op de eikenhouten salontafel. Een gevouwen kartonnen bordje met daarop in grote letters Zaterdag. Daaronder zaten de andere dagen van de week en ik wist voor het eerst zeker dat mijn vader anders niet meer zou weten op welke dag van de week hij die dag wakker geworden was. Het bordje was er neergezet door de Thuiszorg, een prachtige instelling met mensen die er voor zorgen dat je ouders zo lang mogelijk in hun eigen huis kunnen blijven wonen.
Mijn vader wil niet anders, hij leeft na de dood van mijn moeder al jaren alleen. De eerste jaren vol verdriet, daarna sterk en onafhankelijk met elke ochtend en avond een bezoekje aan het kerkhof. Als je over een ‘bejaardenhuis’ begon kon je de wind van voren krijgen. Dit was zijn huis, hier had hij voor gewerkt en verder zaten er ‘daar’ alleen maar vrouwen waarmee hij geen gesprek kon voeren over de dingen die hem interesseerden zoals de politiek en het bedrijfsleven. Vier jaar geleden zou je hem ook zijn leeftijd niet geven. Met 78 jaar reed hij nog probleemloos auto, maakte zelf zijn eten en zorgde op zijn verjaardag zelf voor de hapjes en de wijn.
‘Vier nieuwe berichten’
Maar soms waren er die vreemde telefoontjes met onduidelijke verhalen over mensen die aan de deur waren geweest en zijn huis in wilden of het ging over zijn werk. “Moest hij het komende weekend standby wezen?” vroeg hij mij dan. Ik wist nog van niets, raakte zelfs geïrriteerd zeker als nadat het gesprek de telefoon weer ging en mijn vader opnieuw hetzelfde verhaal begon te vertellen. Meestal had hij na drie keer bellen zijn weerspannige geest weer onder controle. “Ja, ik word oud, ga dingen vergeten en ik kan er niets aan doen” zei hij dan “Jullie zitten nog volop in de maatschappij. Ik zou dat ook nog zo graag willen!”
Dat meende hij oprecht want naast mijn moeder, was zijn werk net als heel veel andere vaders, zijn enige andere liefde. Maanden bleef het dan stil. Alleen met feestdagen of in de tijd van vakanties konden ze zomaar opduiken. In het display zag ik dan ‘Pa’ maar eigenlijk wilde ik niet opnemen. Ik wilde niet boos op hem worden, hem liever horen en zien als die lieve aardige man die het liefst de hele dag aan het woord is. Maar wie in dit tijdperk zijn mobiele telefoon niet beantwoordt wordt toch gestraft door de voicemail die emotieloos je dag en de komende nacht verpest: “Er zijn vier nieuwe berichten voor u….”
Ik wist het zeker
De dagen van de week speelden op een andere manier ook al eerder een rol in mijn vaders leven. Op de eettafel stond het weekdoosje met medicijnen. Per dag was elk laatje weer opgedeeld in ochtend, middag, avond. Het was een presentje van de buurman die zelf medicijnen voor zijn hart gebruikte en hij was ook de eerste die de medicijnen voor mijn vader voor de week uitzette. Hij had dat waarschijnlijk ook nog wel zelf kunnen doen maar mijn vader had in zijn leven amper meer dan aspirine gebruikt.
Hij was nu zo geobsedeerd door de bijsluiters dat hij totaal geen oog meer had voor de dosering en het moment van inname. Later, als we na een ziekenhuiscontrole, met nieuwe pillen thuiskwamen vulde ik het doosje ook wel eens. Wat hij slikte wist hij toen al niet meer. Op de salontafel stond namelijk opeens het bordje Zaterdag en ik vulde het medicijnendoosje met de komende dagen van de week. Op de bank zat mijn vader in zijn nette pak en ik wist voorgoed vanaf nu is het Alle Dagen Vaderdag…
