'If all the Jews gather in Israel, it will save us the trouble of chasing them down around the world.' Dat zei Hezbollah leider Hassan Nasrallah volgens Benjamin Netanyahu in zijn speech in het Amerikaanse Congres op 3 maart jongstleden.
Het pakkende citaat duikt al jaren op in het jargon van talloze pro-Israël websites en thinktanks. Het zou voor eens en altijd moeten bewijzen dat Libanons Nasrallah en de sjiitsche partij van God antisemitisch zijn.
Tal van experts, waaronder de Britse journalist en schrijver Charles Glass die in de jaren ‘80 nota bene door Hezbollah werd ontvoerd, vragen zich af of Nasrallah dat ooit daadwerkelijk heeft gezegd. De geschiedenis van het citaat is nogal wonderlijk.
Een enkele bron
De enige bron is een artikel in The Daily Star van 23 oktober 2002. The Daily Star is een Engelstalige Libanese krant, waar ik eind jaren ’90 een tijdlang heb gewerkt. Het stuk betreft een Nasrallah speech over de groeiende invloed van het christelijk zionisme in de Verenigde Staten en werd geschreven door een beginnend journalist genaamd Badih Chayban.
Het gekke is dat ook andere Libanese kranten een artikel over Nasrallahs toespraak publiceerden, maar niet dat citaat. Ook An Nahar niet, een krant normaal gesproken uitermate kritisch ten opzichte van Hezbollah.
Nu moet u weten dat The Daily Star een vrij kleine krant is met een beperkt budget. De redactie bestaat voornamelijk uit Engelstaligen met geen of een beperkte kennis van het Arabisch, en een fout is dus snel gemaakt.
De toenmalig hoofdredacteur van de krant heeft dan ook gezegd: 'I have faith in neither the accuracy of the translation nor the agenda of the translator (Chayban).'
Een voormalig collega van me herinnerde zich Chayban als 'een gladde jongen die te vaak terug kwam met te kleurrijke citaten'. De christelijke Chayban was ook bepaald geen fan van Hezbollah. Mijn collega vermoedde dat hij een aanhanger was van The Lebanese Forces (LF), een voormalig christelijke militie die tijdens de burgeroorlog met Israël samenwerkte.
Tenslotte, staat Nasrallah bepaald niet bekend om zijn antisemitische uistpraken. Anti-Israël? Jazeker. Maar anti-Joods? Sinds hij in 1992 de leiding van Hezbollah over nam, zijn er slechts een handvol citaten in die richting bekend. Of die wel kloppen? Ik heb geen idee.
Maar daar gaat het me hier niet om. Ik vraag me af hoe zo’n controversieel citaat uit een vrij obscuur Libanees krantenartikel in een speech voor het Amerikaans congres kan opduiken? Netanyahu’s adviseurs moeten bovenstaande geschiedenis toch ook hebben geweten?
Ach, dat is politiek, zult u zeggen. Tja, dat zal wel. Maar hoe diep is de politiek dan wel niet gezonken? Het was namelijk nauwelijks de enige onzin die we voor onze kiezen kregen.
Begrijp me niet verkeerd, Iran is geen hemel op aarde, maar Nazi Duitsland? En hielp Iran Al Qaida in het bombarderen van Amerikaanse ambassades in Afrika? En is Iran een 'conquering' state? Wat heeft het precies veroverd dan? En het 'domineert' vier Arabische hoofdsteden, Baghdad, Damascus, Beiroet and Sana? En zo kan ik nog wel een tijdje door gaan.
Israëls atoomarsenaal
De dubbele klap op de vuurpijl was Bibi’s stelling dat 'the foremost sponsor of global terrorism could be weeks away from having enough enriched uranium for an entire arsenal of nuclear weapons.' En: indien de VS een akkoord sluiten met Iran dan ligt het Midden Oosten binnen de korste keren bezaaid met atoombommen en kan het aftellen naar een nucleaire nachtmerrie beginnen.
Het gekke is dat Bibi in 2012 verkondigde dat Iran slechts een jaar verwijderd was van De Bom, terwijl de Israëlische inlichtingendienst Mossad een maand later stelde dat 'Iran was not performing the activity necessary to produce weapons.'
Nog absurder is natuurlijk het feit dat Israël het enige land in de regio is met een nucleaire reactor (Dimona) en een arsenaal van zo’n 200 atoombommen, waar de internationale gemeenschap geen enkel zicht op heeft. Zelfs inspecties zijn niet toegestaan. Zo weet geen mens wat Israël met haar nucleair afval doet.
Ondanks de lawine aan propaganda, kreeg Bibi keer op keer een staande ovatie van de Amerikaanse volksvertegenwoordigers. Het was een stukje absurd theater compleet met applausmachine. Mijn vraag is: moeten we er nog van staan te kijken dat de gemiddelde mens de politieke moed heeft opgegegeven? En dat ironie de meest effectieve vorm van politiek commentaar is geworden?
Volgens Jon Stewart van The Daily Show was de reactie van het Amerikaanse congres 'by far the longest bl*wjob a Jewish man has ever received.' Zeg nou zelf, daar is toch eigenlijk alles mee gezegd?
