Daphne: “Ik heb altijd geweten bij wie ik hoorde: bij de meisjes, want ik was er ook één. Mijn enige probleem was dat ik een jongenslichaam had en daardoor niemand anders het zag. Nu is dat gelukkig anders. Ik word gezien en geaccepteerd als vrouw. Dat is het mooiste gevoel wat er is.
Er is geen moment geweest in mijn leven dat ik mij ‘man’ heb gevoeld. Ik ben dan misschien geboren met een penis, het mannelijke geslacht is mij altijd vreemd geweest. Zolang ik me kan herinneren heb ik me meisjesachtig gedragen. Ik speelde met poppen en jongens waren stom. Mijn vader begreep er niets van. Zijn zoon met een Barbie, dat kon toch niet? Voor mij was het allemaal vanzelfsprekend. Ik wist niet eens dat ik me anders zou kunnen gedragen. En die piemel? Ach, die zou wel verdwijnen als ik maar een goed en lief kind zou zijn.
Mijn omgeving reageerde ongemakkelijk. Mensen vonden mij raar. En het ergste: die piemel ging maar niet weg! Op mijn elfde kreeg ik voor het eerst een erectie. Ik wist niet wat me overkwam. Op school vertelde ik het aan vriendjes want ik miste de natuurlijke schaamte die met seksualiteit gepaard gaat. Ik had geen idee dat jongens niet praten over dat soort dingen. Het gevolg: ik werd nog meer gepest. Tijdens de pubertijd werd de kloof tussen mij en de rest van de wereld alleen maar groter. Jongens werden macho en stoer. Ik had er niets mee. Meisjes experimenteerden met kleding, make-up en vriendjes. Daar kon ik ook niet meedoen. Ik kon met niemand meer praten. Het was een eenzame periode.
Seksueel gezien was ik erg in de war. Ik wist niet wat ik me erbij moest voorstellen. Ik wilde überhaupt niet dat iemand aan mijn lichaam zou komen. Een vriendje had me eens een pornoblaadje laten zien, maar toen ik zag wat je met die erectie moest doen dacht ik alleen maar: dat nooit! Ik denk dat mijn ouders dachten dat ik homo was omdat ik geen meisjes mee naar huis bracht. Masturberen deed ik wel. Klaarkomen is natuurlijk een fijn gevoel. Ik vond alleen wat erbij gebeurde altijd zo verschrikkelijk vies. Als een feestje waarbij de kater al begon voordat het echt gezellig werd. Dus deed ik mijn ogen dicht, en fantaseerde dat ik vrouw was. De mannen om mij heen raakten opgewonden van het kijken naar naakte vrouwen, ik werd daar alleen maar jaloers van. Ik wist ondertussen heel goed dat ik niet normaal was. Toch heeft het nog jaren geduurd voor ik naar het ziekenhuis ging voor een geslachtsaanpassende behandeling. Ik was toen twintig.
Het begon met gesprekken met een psycholoog. Ik moest bewijzen dat ik een vrouw was in een mannenlichaam. Dat valt niet mee. Niet alleen moest ik de psychologe overtuigen, ik moest ook afrekenen met mijn eigen gevoel van schaamte en taboe. Ik kreeg hulp vanuit Transvisie, een organisatie die zich inzet voor mensen die lijden aan dit gevoel van onvrede met hun geslacht en hun omgeving. Het was namelijk niet alleen mijn probleem, mijn hele omgeving moest meegroeien met mijn verandering. Gelukkig is dat heel goed gelukt. Voor mijn moeder was het bijvoorbeeld heel prettig om eindelijk te begrijpen wat er precies aan de hand was met haar kind.
Daarna ging ik leven als vrouw. Letterlijk. Van de ene op de andere dag heb ik mijn naam veranderd en ben me gaan kleden als vrouw. Voor mijn omgeving was het een hele schok. Voor mij een stuk minder. Ik had mezelf tenslotte altijd als vrouw gezien. Het was vooral een verademing om te merken dat ik geaccepteerd werd als vrouw. Al mijn angsten dat ik verstoten zou worden, bleken niet waar te zijn! Integendeel, mijn omgeving zag dat ik opgelucht en opener werd, en dat was voor hen fijn om te zien. Toen kwamen de hormonen. Eindelijk namen de erecties af. Wat een rust! Mijn penis werd niet meer dan een wormvormig aanhangsel, en ik kreeg borsten. Dat was geweldig. Mijn eerste BH was een mijlpaal. Ik kocht hem samen met mijn moeder.
Seksueel gebeurde er die tijd niet veel. Ik weet nog dat ik bij een vriendje ging logeren die seks wilde. Hij had het over elkaars lichaam verkennen… Ik werd onpasselijk bij het idee dat iemand aan mijn lichaam zou zitten. In mijn fantasie was ik vrouw, mijn androgyne lichaam paste daar niet bij. Het beeld in de spiegel werd wel steeds prettiger. Het klopte. Ik zag eruit zoals ik me voelde. Het was heerlijk om te leven als vrouw en door de buitenwereld ook zo geaccepteerd te worden. De eerste keer dat ik als vrouw door een man versierd werd, was helemaal een onvergetelijke ervaring! Eindelijk begreep ik waar seksualiteit om draait. En hoe het is om helemaal mezelf te kunnen zijn en me te uiten zonder voorbehoud. Heerlijk! Het was zo’n opluchting, ik heb wekenlang gehuild.
Op mijn tweeëntwintigste, na een aantal jaar hormonen slikken, kreeg ik mijn geslachtsverandering. Mijn penis is ontdaan van zijn inhoud, de huid is dichtgemaakt en omgekeerd ingebracht. Dat is nu mijn vagina. Mijn clitoris is gemaakt van een klein stukje van de eikel. De operatie was een onwerkelijke ervaring. Ik weet nog dat ik ervoor ging plassen en naar mijn penis keek in de wetenschap dat hij er een paar uur later niet meer zal zijn. Toen ik voor het eerst mijn benen sloot zonder dat ding ertussen, was ik zielsgelukkig. Ik had een vagina!
Natuurlijk is er verschil tussen mijn vagina en een natuurlijke vagina. Ook qua verzorging. Ik gebruik een vaginaaldouche om haar schoon te houden en bij het vrijen heb ik glijmiddel nodig. Ik heb daar geen moeite mee en ben verder erg tevreden. Mijn vagina doet het uitstekend. Klaarkomen is geen enkel probleem en ik doe het regelmatig met mezelf. Het voelt wel anders dan vroeger. Bij een penis is het orgasme heel sterk gekoppeld aan het geslachtsdeel. Na het orgasme is de erectie weg en ook de opwinding. Dat is nu heel anders. Het orgasme komt veel meer gespreid en duurt langer. Ik voel het door mijn hele lichaam, het is minder gefocust op mijn clitoris. En zonder die vieze bende achteraf…
Ik ben erg gelukkig als vrouw. Het enige dat ik mis is een vaste relatie. Het lijkt me heerlijk om een partner te hebben. Helaas is dit niet zo eenvoudig. Mannen hebben moeite met mijn verleden. Maar ik heb een aantal vriendinnen zonder man. Kennelijk is het vinden van een leuke vent, een veelvoorkomend vrouwenprobleem. Dat scheelt. Ik kan soms ook een beetje jaloers worden op mijn vriendinnen die ongesteld zijn. Zij verzekeren mij dan dat ik niets mis. Maar ik ben niet vruchtbaar en kan geen kinderen krijgen. Toch ben ik hierin als vrouw niet uniek. Er zijn meer vrouwen die kampen met dit gemis.
Een ander echt vrouwending: ik zou best een mooier lichaam willen hebben. Ik heb lang in de illusie geleefd dat ik gelukkig zou zijn als ik maar vrouwelijker zou zijn, of er vrouwelijker uit zou zien. Dat bleek een illusie. Als ik iets geleerd heb van mijn verleden, is het dat geluk ligt in vrede sluiten met je lichaam. Ik heb iets heel raars moeten doen om die vrede te kunnen vinden. Maar ik heb ook ervaren hoeveel rust die vrede geeft. En het grappige is dat vrouwen mij op hun beurt weer benijden. Bijvoorbeeld omdat ik weet hoe het voelt om klaar te komen als man. Nou, het is net als die ongesteldheid, je mist niks. Wat mij betreft gaat er werkelijk niets boven een vagina!”
Transgender: wat is dat nu precies?
Een gevoel van onbehagen met je geboortegeslacht heeft officieel genderdysforie. Exacte cijfers over het aantal mensen met genderdysforie (transgenders) in Nederland zijn er niet. Er zijn wel indicatie onderzoeken die minimale aantallen weergeven. Zo blijkt uit onderzoek dat ongeveer 1% van de bevolking incongruente genderidentiteit heeft (lichaam past niet bij geslacht) en 4% een ambivalente genderidentiteit (gender is niet zwart wit). Travestie komt voor bij ongeveer 2,8% van de mannen en 0,1% van de vrouwen. Het Transgendernetwerk stelt dat ongeveer 2,3% van de Nederlandse bevolking onder het spectrum van de transgender paraplu valt.
(bron: Rutgers WPF en Conway en Olyslager’s )
Transgenders zijn een kwetsbare groep.
Twee derde is eenzaam, 14% is psychisch ernstig ongezond en één op de vijf heeft ooit een zelfmoordpoging gedaan.
(bron: SCP 2012)
Meer info:
transgendernetwerk.nl
transgendernederland.nl
transvisie.nl
Foto: De boot van Trans United tijdens de Canal Parade 2016 in Amsterdam – Alf van Beem
