‘Ze willen er niets mee te maken hebben. Ze willen haar niet zien en ze willen niks over haar horen. Laatst kwam de oudste van dertien onverwacht thuis toen Carolijn er was. Hij trok wit weg, rende naar zijn kamer om iets te pakken en trok vervolgens zonder gedag te zeggen de voordeur keihard achter zich dicht. Mijn jongste van acht heeft haar ook een keer gezien toen ze mij kwam ophalen om ergens heen te gaan en zij de deur open deed. Carolijn zij vriendelijk gedag maar mijn dochter reageerde heel onaardig en stug. De middelste, mijn zoon van tien, is het mildst. Hij haalt zijn schouders op als ik vraag wat hij ervan vindt, maar wil er verder niet over praten.
Ik schaam me voor het gedrag van mijn kinderen en tegelijkertijd ben ik bang dat ze voor altijd boos op mij zullen blijven en dat het nooit meer goed komt tussen ons. Het voelt alsof ik moet kiezen tussen Carolijn en mijn kinderen en dat kan ik niet. Ik hou van mijn kinderen en dat zal nooit veranderen, maar ik ben straalverliefd op Carolijn en ik wil haar in mijn leven. Carolijn zegt dat ik het niet moet forceren. Zij denkt dat de kinderen vanzelf wel bijdraaien als ze aan het idee gewend zijn. Maar het duurt nu al meer dan een half jaar! Al maanden is de sfeer in huis gespannen. Als mijn kinderen thuis zijn, doen we heel krampachtig alsof Carolijn niet bestaat. Maar het is als die roze olifant in de kamer, haar negeren maakt het alleen maar groter. Elke keer als ik een appje bekijk op mijn telefoon, krijg ik boze blikken van mijn kinderen…
Het is logisch dat ze moeite hebben met de situatie maar dat ze zo lang boos zouden blijven, verbaast mij erg. Ik vind hun reactie heel extreem. Ik snap dat het wennen is dat mama thuiskomt met een vrouw. Ik moest zelf ook wennen aan die nieuwe gevoelens. Ik ben tien jaar samen geweest met mijn ex-man en daarvoor heb ik twee andere relaties gehad, allebei mannen. Ik ben verliefd geweest op alle drie en had geen idee dat ik zo gepassioneerd zou kunnen houden van een vrouw. Maar het is zo. Ik kan er verder weinig over zeggen. Het sloeg in als een bom, het voelt beter dan alles wat ik tot nu toe heb meegemaakt in relaties en ik voel me meer mezelf dan ooit. Ik ben dol op Carlijn en voel me bij haar geliefd en gezien. Zij heeft échte aandacht voor mij. Ze hoeft me maar aan te kijken om te weten of er iets aan de hand is. Geen man heeft mij ooit zo goed aangevoeld.
Ook seksueel is er een wereld voor me open gegaan. Ik vond seks met mannen leuk, maar om nou te zeggen: geweldig? Nou nee. Het was iets dat erbij hoorde en ik deed het keurig twee keer per week. Nu heb ik een wild seksleven en spatten de vonken er vanaf! Dat seks met een vrouw zo leuk en fijn kon zijn, is een openbaring voor mij. Ik raad het al mijn vriendinnen aan. Je moet het op zijn minst een keer proberen… Mijn vriendinnen hebben gelukkig heel fijn gereageerd op mijn nieuwe liefde. Ik heb een hechte vriendinnenclub uit mijn studententijd en daarvan is eentje lesbisch en eentje bi. Ze zijn heel open minded en reageerden allemaal positief op het nieuws van Carolijn. Op wie je valt, is voor hen helemaal geen issue. Mijn vriendinnen zijn ontzettend belangrijk voor mij. Naast Carolijn zijn zij mijn steun en toeverlaat.
Ik ontmoette Carolijn op een nieuwsjaarborrel vlak voor corona. Een wederzijdse kennis stelde ons aan elkaar voor. Het was liefde op het eerste gezicht. We schudden elkaar de hand en de vonk sloeg over. Ik voelde meteen kriebels in mijn buik en snapte er niks van. Ik was nog nooit verliefd geweest op een vrouw. Maar het voelde zo natuurlijk, ik vind haar de mooiste en vooral indrukwekkendste vrouw die ik ooit gezien heb. Lang, slank, zelfverzekerd, een enorme bos blonde krullen en een stralende lach. Ze keek me aan met haar mooie, blauwe ogen en ik was verkocht. We hebben de rest van de avond gepraat en gelachen. De volgende dag ben ik bij haar gaan eten en sindsdien is het aan. Het eerste half jaar hebben we het geheim gehouden. Toen heb ik het aan de kinderen verteld.
Ze reageerden eerst lacherig. Een relatie met een vrouw… Was ik gek geworden ofzo? Pas toen ze na het weekend terugkwamen van hun vader, begonnen ze allerlei verwijten te maken. Dat ik gescheiden was van papa omdat ik lesbisch ben en dat het allemaal mijn schuld is. Ik heb geprobeerd uit te leggen dat papa en ik andere problemen hadden, dat ik Carolijn toen nog helemaal niet kende en dat ik nog nooit eerder verliefd ben geweest op een vrouw. Maar het komt niet aan. Ik ben gestopt met mezelf verdedigen. Het heeft geen zin en voelt niet goed. Ik heb immers niets verkeerd gedaan.
Drie jaar geleden zijn mijn ex en ik uit elkaar gegaan. De reden was dat hij vreemdging met een collega van zijn werk. Ik kwam er bij toeval achter toen ik een berichtje op zijn laptop zag. Of ze nog gingen vergaderen die dag? Met een knipoog en een hartje. Ik wist meteen dat het fout was. Toch duurde het nog ruim een jaar voor ik het écht geloofde. Toen ik mijn man ermee confronteerde, ontkende hij bij hoog en laag. Hij ging vol in de aanval. Ik haalde het in mijn hoofd. Wat deed ik ook op zijn laptop? Waarom was ik zo argwanend? Ik stelde me aan. Enzovoort. Ik ging enorm aan mezelf twijfelen. Zette ik mijn huwelijk en gezin op het spel voor een onbeduidende E-mail? Was er echt niets aan de hand en stelde ik me aan? Mijn man en ik waren niet ongelukkig. Althans, dat dacht ik. We hadden zelden ruzie en het gezin liep op rolletjes. Mijn man bleef maar zeggen dat ik hem moest vertrouwen en ik geloofde hem. Een jaar later vond ik een appje met een seksfoto van haar in zijn telefoon. Mijn man lag al te slapen en zijn telefoon lag in de badkamer. Hij had vanuit de badkamer met haar zitten appen…
Ik was er kapot van. Al die tijd had hij mij het gevoel gegeven dat het aan mij lag, dat ik dingen in mijn hoofd haalde en me aanstelde. Ik had mezelf niet serieus genomen en mijn gutfeeling voor hem opzij gezet. En nu bleek dat hij al die tijd wél vreemdging. Ik voelde me zo dom en naïef en vooral ook zo verdrietig. Ik nam me voor om nooit meer níet te luisteren naar mijn eigen gevoel. Daarom kan ik Carolijn ook niet laten gaan, zelfs niet voor mijn kinderen. Ik voel tot in mijn tenen dat het goed zit met haar. Zo intens heb ik dat nooit gevoeld met mijn man. Ik ben ook anders gaan kijken naar mijn huwelijk. We hadden absoluut een picture perfect gezin, maar het ontbrak aan passie. We waren meer een goed geolied bedrijf. Toch voel ik me ontzettend bedrogen door mijn ex. Waarom ging hij het gesprek niet aan als hij zich ongelukkig voelde? Waarom moest het achter mijn rug om en waarom kon hij het niet toegeven toen ik het vroeg? Ik vind het zo respectloos en achterbaks. Ik ben volledig op hem afgeknapt.
De kinderen weten niet precies wat er gebeurd is tussen ons. Dat is mijn keus geweest. Ik vind dat wij ze niet moeten opzadelen met onze problemen. Je kunt kinderen toch niet vertellen dat hun vader stiekem vreemdging met een andere vrouw? Ik heb vriendinnen die zeggen dat ik dat wel moet doen, maar ik vind mijn kinderen nog te jong en wil ze dat verdriet besparen. Ik wil ze beschermen zolang dat kan. De scheiding is al moeilijk genoeg. Het nadeel ervan is dat ze mij de schuld geven van de situatie. Mijn ex zegt namelijk tegen de kinderen dat de scheiding mijn keus is en dat hij dit niet wilde. In het begin waren de kinderen heel boos op mij en ik snap dat. Ik ben ook degene die het gezin opgebroken heeft, maar ik hoop dat ze later als ze groot zijn, beter begrijpen dat het gecompliceerder lag.
Toen ik Carolijn leerde kennen, was de rust net een beetje wedergekeerd. De kinderen begonnen te wennen aan de nieuwe situatie. Mijn ex woont in de buurt en de kinderen zijn drie dagen per week bij hem. De scheiding zelf was een hel. Mijn ex heeft overal een probleem van gemaakt en we hebben uren en uren bij de mediator gezeten. Ook daar hebben de kinderen niet veel van meegekregen. Al praat mijn ex wel veel over de scheiding met de kinderen. Ik weet niet precies wat hij ze vertelt, maar positief is het niet. Hij zegt dat ik het gezin van hem heb afgenomen en dat hij nooit had willen scheiden. Zijn eigen aandeel vergeet hij compleet. De kinderen hebben medelijden met hem en volgens mij hijzelf ook. Hij zegt bijvoorbeeld tegen ze dat hij zich eenzaam voelt als ze er niet zijn en dat hij heel veel alimentatie moet betalen aan mij, wat absoluut niet zo is.
Carolijn is extra munitie voor mijn ex. Nog een reden om boos op mij te zijn en de kinderen tegen me op te zetten. Zijn ze eindelijk een beetje gewend aan de situatie, doe ik dit… Toen ik laatst tegen mijn dochter zei dat ik het miste om met haar te knuffelen, zei ze dat ik dat maar met ‘die pot’ moest doen. Zulke uitspraken komen van hem, dat weet ik zeker. Ondertussen zit ik al maanden thuis met boze en verdrietige kinderen. Ze denken dat ik de schuld ben van de scheiding en zien Carolijn als medeschuldige. Ik vind het verschrikkelijk en word letterlijk verscheurd door de situatie. Ik leef in twee werelden. Als de kinderen er zijn, richt ik me op hen en probeer het thuis zo gezellig mogelijk te maken ondanks de spanningen. Als ze bij hun vader zijn, ben ik samen met Carolijn.
Ik ben heel gelukkig met haar, maar helemaal 100 procent genieten van onze liefde kan ik niet. Ik mis mijn kinderen ontzettend als ik bij Carolijn ben. En als de kinderen thuis zijn, voelt het alsof ze er niet helemaal zijn. Ze doen kortaf en afstandelijk en er wordt nog maar weinig gelachen thuis. Ik hoop zo dat hun boosheid naar mij zal overgaan en dat ze Carolijn uiteindelijk zullen accepteren. Het is mijn droom dat we allemaal in vrede met elkaar kunnen leven, ook met mijn ex. De kinderen praten sinds kort met een therapeut. Mijn ex vond het niet nodig maar ik heb erop aangedrongen. Ik wil dat ze praten met een neutraal persoon en hopelijk helpt het bij het verwerken van alle veranderingen en de emoties die daarbij komen. Ik begrijp heel goed dat de scheiding moeilijk voor ze is en ik wou dat ze beter snapten hoe de situatie in elkaar steekt. Maar zolang dat nog niet zo is, zal ik hun pijn moeten dragen. Ik hoop van harte dat het niet heel lang meer duurt…”
Foto van We-Vibe WOW Tech via Unsplash
