Midden jaren negentig verruilde ik mijn redactiestoel bij OOR voor een hangmat in de Braziliaanse Amazone. Ik leerde de Amerikaanse (ex-Associated Press) fotograaf John Sevigny kennen, die lang in de Noord-Mexicaanse stad Saltillo woonde, tot het geweld van de drugskartels en politie hem te link werd.
John Sevigny stelde mij voor aan Justin Sullivan van de Britse rockband New Model Army, met wie hij regelmatig contact had, net als met de vaak als “muze” van New Model Army genoemde Joolz Denby, dichteres, schrijfster en (tattoo)kunstenares. Met Joolz maakte Sevigny de video ‘Angel’, met New Model Army ‘Where I Am’.
John Sevigny was mijn vriend. Hij werd september jl. 54 jaar. Hij zei bij die gelegenheid: “Ik ben me ervan bewust dat mensen met hun ogen gaan rollen wanneer ik over God praat. Maar mijn beste creaties zijn niet van mijn hand alleen; ik ben slechts een doorgeefluik. Charles Mingus en Dylan zeiden hetzelfde. Mijn meest inspirerende beelden komen uit een andere bron.”
Onlangs kwam van hem het fotoboek ‘League of the Dead’ uit, waarvoor hij een jaar lang fotografeerde in een van de kleinste, ruigste bars van Mexico-Stad.
Ik sprak hem vaak, zoals voor onderstaand bericht:
Fotograaf John Sevigny & New Model Army
“Paparazzi to the Iconic Unknown” is een van de manieren waarmee de Amerikaanse fotograaf John Sevigny zichzelf afficheert,“One-Man Photographic Groove Machine” een andere. Zijn werk is brutaal en rauw, heel direct, maar bezit tegelijkertijd een diepe gelaagde schoonheid. Zelf zei hij ooit foto’s te willen maken met “de eenvoudige emotie van een Lightnin’ Hopkins song”.
Sevigny: “Justin Sullivan zei onlangs iets over ‘schoonheid en geweld’ en hoe ze in kunst of muziek samenwerken. Ik kan het verkeerd begrepen hebben, maar ik denk het niet. Bij New Model Army kan het geweld afkomstig zijn van een verhaal in een song of van the Great Rock and Roll Noise van een live concert. De schoonheid kan van een song zelf komen, van de melodie of van Justins prachtige, lyrische poëzie.
“Ook in mijn fotografie ga ik met geweld om op manieren die niet traditioneel mooi zijn, maar die ondanks dat toch het oog en hopelijk het hart vangen. Je ziet overigens hetzelfde in de teksten en de kunst van Joolz Denby. Deze benadering van dingen maken is zoiets als alchemie of zwarte magie. Het is zeker een donkere kunst, reden waarom creatieve mensen nooit volledig vertrouwd zijn geweest. Wij nemen zeer reële krachten van de ziel, de wereld, de natuur, de mensheid en brengen ze samen in iets wat explosief is. Of hartverscheurend. Of vrolijk. Of boos.
“Maar… Ik zou nooit durven beweren te weten hoe persoonlijk en/of pijnlijk Justins werk voor hem is zodra het is gemaakt, opgenomen en klaar. In mijn geval ben ik de enige drager voor mijn foto ‘s. En meer dan dat die na verloop van tijd hun kracht verliezen, hebben veel van de foto’s die ik maak later voor mij iets giftigs, of ze besmet zijn. Ik ben trots op ze. Ze zijn niet vulgair of obsceen. Ze zijn zo oprecht, zo echt, en ze vertellen verhalen over zo veel mensen die op zo veel manieren lijden met zo weinig hoop op verlossing. Ik kom dan op een punt waarop ik niet meer naar die foto’s kan kijken, omdat ze me boos en verdrietig maken.
“Wat ook de verschillen tussen de creatieve processen zijn – ik betwijfel of er veel overeenkomsten zijn – ik ben er vrij zeker van dat mijn kunst van heel jongs af aan al werd beïnvloed door NMA’s combinatie van boze, gewelddadige expressie en muzikale schoonheid. Als er iets is dat wat ik doe verbindt met wat zij doen en hebben gedaan, dan is het dat. En daar ben ik dankbaar voor.”
