Ik schrijf over alles wat mijn nieuwsgierigheid wekt. Dat is veel. Vaak kom ik uit bij verborgen hoeken van de geschiedenis, maar soms ook bij het persoonlijke verhaal. Het alledaagse leven èn het drama. Actueel, maar soms ook wat minder. Wel altijd goed geschreven en een plezier om te lezen.
Wil je mijn werk steunen? Laat je waardering dan blijken door een donatie te doen! Zo kan ik mijn werk voortzetten en help je onafhankelijke journalistiek in stand te houden.
In China leidt het tot de grootste volksverhuizing op onze planeet; in ons eigen Chinatown tot een prachtige drakendans die helaas slecht te zien was door het massaal toegestroomde publiek. Maar zaterdag om 12 uur is er een herkansing.
Zich voor het karretje laten spannen. Dat gebeurde in het verhaal van het Parool afgelopen zaterdag over onze buurt.
Meestal blijf ik rustig en kan ik er wel tegen. Maar soms loopt het me over de schoenen: het kabaal, de bijna-aanslag of het anderszins aso-gedrag.
We kunnen nu ook al vrijwel onopgemerkt worden gevolgd vanuit de lucht. Of je kunt worden geobserveerd in je eigen huis. Ook zonder dat je lijdt aan paranoia is dat geen prettig idee.
In december werd voor het eerst in Amsterdam gedemonstreerd tegen het grote aantal toeristen onder het motto: Het is genoeg.
Dit is de laatste Uitkijkpost van dit jaar en zoals inmiddels bijna traditie, wordt het een heel ander verhaal dan normaal. We verlaten voor één keer de buurt en niet zomaar een klein stukje, maar een heel eind. We reizen mee met de Amsterdamse watermaker Daniël Silleman, die in de lente van 1693 met het schip de Gouden Buys met aan boord 190 mensen, vertrok van de rede van Texel. Twee jaar later kwam hij als enige overlevende terug in Amsterdam. Het ongelooflijke, maar waar gebeurde verhaal van een Amsterdamse watermaker.