Als je langere tijd over één onderwerp schrijft krijgt dat soms iets cyclisch. Met andere woorden: na een bepaalde tijd komt een onderwerp dat je al eens eerder bij de kop hebt gehad onvermijdelijk terug.

Twintig jaar geleden interviewde ik hem over zijn werk op de Wallen. Hij was indertijd de enige glazenwasser die bereid was tot een vraaggesprek. En natuurlijk wil hij ook nu weer meedoen.

‘Ondertussen rommelt het ook nog altijd bij de Oude Kerk’, schreef ik in de vorige aflevering van de Uitkijkpost. Op de vraag aan de directeur, Jacqueline Grandjean, of ze zich hier nog wel thuis voelt, kreeg ik geen antwoord.

Het is een beetje een rommelige maand op het plein. Er is zowaar weer een vrachtwagen in geslaagd een van de lantarenpalen omver te rijden. Het kopje van de paal hing plots naar beneden en nu is er alleen nog maar een paal over en geen lamp. Uiteraard ligt de dader op het kerkhof, maar er wordt aan gewerkt, werd me bezworen.

Het is onmiskenbaar januari. De kerstboom, drie of vier weken geleden nog zo liefdevol in huis gehaald, heeft afgedaan en ligt inmiddels als oud vuil op straat. Stille Nacht is definitief passé. Alhoewel? Voor de Wallen beginnen de stille nachten nu pas echt.

Het was zonder twijfel de meest traumatische gebeurtenis op het Oudekerksplein van het afgelopen jaar. In een paar seconden werden alle bomen op één kleintje na door een windvlaag geveld.