Wil je mijn werk steunen? Laat je waardering dan blijken door een donatie te doen! Zo kan ik mijn werk voortzetten en help je onafhankelijke journalistiek in stand te houden.
Een jeugd waarin niets gebeurt en die even desolaat als eenzaam is. Je zou denken dat dat nauwelijks stof voor een boek oplevert, maar Dolores Prato (1892-1983) bewees het tegendeel.
Sneeuw, hond, voet luidt de geweldige titel van het eerste boek dat van Claudio Morandini in het Nederlands wordt vertaald en verschijnt bij Koppernik. De roman, die in Italië al in 2015 verscheen en lovend werd ontvangen, speelt zich af in de streek waar de auteur woont, de Valle d’Aosta.
Huizen, monumenten, winkels en straten werden van de kaart geveegd. Bijna driehonderd mensen stierven onder het puin. Franco Faggiani (73) schreef een aangrijpend boek over de aardbeving die midden-Italië vijf jaar geleden trof: Soms zou ik de wind willen zijn.
Vijf jaar geleden werd Rome opgeschrikt door een wrede, bloedige moord. Onder invloed van cocaïne en alcohol vermoordden twee bijna-dertigers zonder reden een jongeman die ze niet kenden. Schrijver en journalist Nicola Lagioia werd, net als veel andere landgenoten, gegrepen door de zaak. “Dit is niet alleen een verhaal over een moord, maar vooral ook over eenzaamheid.”
Ze kon nauwelijks een mus van een winterkoninkje onderscheiden, en gaf het vogels spotten bijna op. Maar inmiddels herkent schrijfster Nicolien Mizee moeiteloos een barmsijs of een waterspreeuw. Nicolien Mizee’s Vogelboek is bedoeld als stimulans voor leken zoals zijzelf. “Je ervaart gewoon zoveel meer van je omgeving.”
Het is misschien wel zijn meest ambitieuze roman tot nu toe, en tegelijk de eerste waarover hij eigenlijk liever niet wil praten. In De Mitsukoshi Troostbaby Company snijdt schrijver Auke Hulst (46) namelijk een gevoelig en persoonlijk thema aan: de rouw om een ongeboren kind.