De Nederlandse correspondente Judith Spiegel rapporteerde vanuit Jemen tussen september 2009 en april 2013, en werd vervolgens een half jaar gegijzeld. Over beide periodes schreef Spiegel een boek. Het zijn twee heel verschillende boeken geworden, namelijk een behoorlijk slecht en een meer geslaagd boek.

Zondagavond is Hedy d’Ancona zomergast. Hedy d’Ancona bewoog en beweegt zich als oorlogskind, cabaretière, wetenschapper, feministe, moeder, televisiemaker, onderzoeker, politica, minister, vrouw van minister, auteur, opzij-oprichter, en nu: bestuurder en vrouw van een beroemd kunstenaar, in veel verschillende werelden. ‘Het is me eigenlijk allemaal een beetje komen aanwaaien.’

Juni 2006 mocht ik (voor een onderwijstijdschrift) een held interviewen. Het was een heerlijke zomerdag en HJA was in vorm. Buiten sliep Amsterdam-Zuid een voetbalroes uit, dichterbij ritselde de jongere vriendin, ooit opgepikt in café Hesp. We zaten in zijn kantoortje, met om ons heen de gevonden voorwerpen en knutsels die zo vaak terugkomen in zijn geschreven werk. En een asbak, want HJA rookte stevig door. Uit een groen pakje waaruit ik er ook eentje mocht.

Deze week promoveerde een arabiste op een proefschrift over de schuivende mores van sji’ietische moslims. Dat was dezelfde week waarin een minister met een heel breed palet aan mores opnieuw mocht blijven zitten.

Een bloemlezing van teksten door en over de illustere Pater Frans van der Lugt zag onlangs het licht. Het ademt non-confirmisme en doet verlangen naar veel meer. Ik snak eigenlijk naar een echte biografie, waarin juist die avonturen beschreven staan, want Frans was een avontuurlijk man.

Vijftig nieuwsgierigen mochten gisteren mee met een excursie het ecoduct Mollenbos op. Ze zagen vossendrollen en bandensporen.