‘Ik lig daar, en ik zie vanuit mijn ooghoek hoe de broeder die strijkijzers aan het opladen is om me nog een opdonder te verkopen. En ik roep: “Hé, ik ben er alweer, hoor!”. Maar ik vergeet te ademen. Pijn doet het niet, maar terugkomen, dat is vervelend. Vooral dat gedoe. Een infuusje, een bloeddrukbandje, een pijp in mijn strot. Ik vergeet adem te halen. “Als je nu niet zelf ademt krijg je die pijp weer terug”, zegt die broeder. Voor mijn geboorte heb ik een moordaanslag overleefd, ik heb een keer een zelfmoordpoging gedaan, en een alcoholvergiftiging gehad. En nu, na mijn derde overdosis, heb ik ademnood. Ik lig daar, ik kijk omhoog en ik denk: hé ouwe, waarom wil je me niet? En ik hoor – echt waar – een stem in m’n kop, die zegt: “Je hebt hersenen gekregen. Denk daar maar eens over na.” Ik haal heel diep adem.’ Tekst: Brechtje Keulen | Fotografie: Piet Hermans Photography

Aarzelend komt een lange slanke jongen het kantoortje van het Wijk Service Punt binnenstappen, een brief met het logo van de gemeente Amsterdam erop in zijn linkerhand. Hij blijft staan en kijkt om zich heen in de kleine ruimte. ‘Wil je iets vragen?’ Vrijwilliger Marjan Smink kijkt hem vriendelijk aan. De jongen wijst op de brief. Hij heeft bijzondere bijstand aangevraagd om een advocaat te kunnen betalen, vertelt hij in beknopte zinnen maar met veel mimiek. In de brief staan een paar vragen, en die begrijpt hij niet. Marjan pakt de brief van hem aan en leest die snel door. ‘Ben je bij het juridisch loket geweest?’ De jongen knippert met zijn ogen, en mompelt dan: ‘Loket?’ Tekst: Brechtje Keulen | Fotografie: Piet Hermans Photography ©