Ik schrijf voor kranten en tijdschriften, werk voor het Jeugdjournaal én ga regelmatig weer naar school. Mijn drijfveer: passie voor de journalistiek en het leven.
Wil je mijn werk steunen? Laat je waardering dan blijken door een donatie te doen! Zo kan ik mijn werk voortzetten en help je onafhankelijke journalistiek in stand te houden.
Huisartsen zijn degenen die het vaakst euthanasie uitvoeren. Nog steeds. Al is hun aandeel al jaren dalende, zo blijkt uit de jaarverslagen van de Regionale Toetsingscommissie Euthanasie. Waarom dat zo is, blijkt een moeilijke vraag.
Natuurlijk. Ze heeft euthanasiepapieren in huis. En ja, haar zonen weten wat ze wil. Maar liever regelt Annemarie Oster nog niet alles, want ‘dan houd je rekening met de dood’. “Ik ben een ontzettende survivor.’’
De vraag wat een goede dood is, vindt filosoof Marli Huijer eigenlijk helemaal niet zo interessant. Zij denkt liever na over de vraag hoe lang een betekenisvol leven duurt. Een gesprek naar aanleiding van haar boek De toekomst van het sterven.
Euthanasie kan alleen bestaan omdat de RTE bestaat, stellen drie leden van de Regiocommissie Zuid-Holland en Zeeland. “Wij kijken namens de samenleving met de arts mee zodat het vertrouwen in het euthanasiesysteem blijft bestaan”, verklaart voorzitter Wilbert Tomesen.
Een hospice zou onomwonden openheid moeten geven of euthanasie daar wel of niet mogelijk is, vindt huisarts Jan Kippersluis. De praktijk is een stuk minder transparant. “Omdat er veel hospices zijn, deze plekken veel van elkaar verschillen, en er geen regels zijn.”
De euthanasiewet bestaat volgende maand 20 jaar. Voor Relevant sprak ik een van de bedenkers. Hij zag zijn worstcasescenario werkelijkheid worden toen Paars II na de Nacht van Wiegel in 1999 zijn ontslag aanbood. Van Boxtel: “Daar gaat de euthanasiewet”, dacht ik. Uiteindelijk kreeg de vice-president van de Raad van State alle partijen weer op één lijn. “Herman Tjeenk Willink heeft de wet gered.”