“Meneer, mevrouw? Komt u uit Nederland?” Het was niet direct de vraag die we verwacht hadden toen we bezweet met onze tassen uit de bus rolden op een stoffige halte aan de rand van Selçuk, nu precies veertig jaar geleden. Je was in die jaren als toerist op veel plaatsen in Turkije nog best een bezienswaardigheid. Nog maar twee dagen en een busreis eerder hadden we op een dorpsplein achter een kopje thee gezeten, toen de halve bevolking in optocht een oudere Zorba-figuur in blikkerend wit overhemd was komen voorgeleiden, die enthousiast verklaarde: “iek tiewintieg jaar kielérewienkel, Kienkersjtraat!” Toen, vertelde hij, had hij het welletjes gevonden, en nu was hij als wereldwijze man in bonis met pensioen in het dorp waar hij geboren was.

‘Spelen op de man? Dat pik ik niet meer’, zo lichtte Geert Wilders op 22 april zijn aangifte tegen Frans Timmermans toe, die gezegd had niets te zullen nalaten om te voorkomen dat de PVV-leider in Nederland ‘aan de macht kwam’. Het was nogal onbesuisde spierballentaal van mannen die maar gebrekkig greep leken te hebben op de zaken – en ook op zichzelf.