Toen ik nog in Amsterdam woonde vlakbij het Concertgebouw zag ik cineast Kees Hin regelmatig fietsen. Met een ernstige en vastberaden blik in de ogen. Nu enkele jaren later heeft dezelfde dichter onder de filmmakers de documentaire De Fietser gemaakt.
De katheder. De lessenaar. Het papierhoudertje, zo mogelijk met een eigen lampje, dat, omhoog schijnend, strenge schaduwen van de leesbril op het gezicht van de dichter tekent. Het is het soort noodzakelijk kwaad waar ieder poëzie- of literatuurfestival mee van doen heeft. Alleen de powerpoint ontbreekt om er een saai zaaduientelerscongres van te maken.
Er worden meer opera’s en klassieke concerten aangeboden in de Nederlandse schouwburgen en concertzalen. Ook werd er meer theater aangeboden voor de jeugd. Mooie ontwikkelingen, maar de stijging in het aanbod (3 procent) leidde niet direct tot een evenredige stijging in het publiek. Dat nam met slechts 1 procent toe. Het aantal toeschouwers voor toneel en cabaret daalde zelfs.
Ze is jong, mooi en goed van de tongriem gesneden. Schrijfster Silvia Avallone, bekend van haar bestseller Staal, schuwt ook in haar meeslepende nieuwe roman Levenslichtde gevoelige thema’s niet, zoals de economische crisis, onvruchtbaarheid en het ongelijk verdeelde ouderschap. “Vrijheid voor jezelf opeisen is voor een Italiaanse vrouw iets angstaanjagends.”
Lamont Dozier maakte onderdeel uit van het befaamde Holland-Dozier-Holland songwriters trio, dat verantwoordelijk was voor 54! nummer 1-hits voor Motown artiesten als Marvin Gaye, The Supremes, Four Tops, Martha Reeves & The Vandellas. Op 25 mei verscheen zijn cd Reimagination waarop akoestische herinterpretaties staan van zijn legendarische Motown hits. Muzieklegendes Graham Nash, Sir Cliff Richard, Gregory Porter, Marc Cohn, Todd Rundgren en Rumer werden gevraagd als de achtergrondzangers. Reporters Online popjournalist Peter Schavemaker interviewde Lamont Dozier.
Geenstijl.nl, de website die ooit werd opgericht om het vrije woord in al zijn uitingen te vieren, heeft iets ontdekt. Nu ja. Zo ingewikkeld was het niet om te ontdekken, want het centrum van Utrecht kan er nogal moeilijk omheen. Maar het gaat dus om de bouwplaats van Dries Verhoeven, een van de manifestaties van het verder vaak nogal onopvallend in de stad aanwezige festival Spring.