Column: De terreur van de tributebands

Wanneer je naar een optreden gaat van een tributeband zeg je eigenlijk tegen jezelf: ik wil niet meer leven. Liefhebbers van tributeconcerten bezoeken op zaterdagmiddag de woonboulevard. Ook dat is niet meer willen leven. De ware fan gaat natuurlijk nooit naar een dergelijk optreden, juist omdàt je oprechte bewondering koestert voor je favoriete artiest.

Op het podium gaan staan en denken dat je Bruce Springsteen bent. Overdag filiaalleider, backofficemedewerker of iets vaags in de zorgsector. En altijd maar weer de populaire artiesten klakkeloos naspelen. Nooit eens een keertje eer betonen aan Einstürzende Neubauten. De muzikant van een tributeband ziet immers geen verschil tussen een boutje en een schroefje.

Dit stukje is om 4 uur ’s nachts in mijn hoofd ontstaan. U kent dat wel. Je wordt wakker en ineens denk je aan tributebands. De gedachte laat je niet meer los. Je voelt de adrenaline naar je hoofd stijgen en kunt de slaap niet meer vatten. Om op andere gedachten te komen ga ik denken aan het wieden van onkruid in de tuin. Dat dus een week later weer groeit als kool tussen de stoeptegels.

Verdomd. Zo is het ook met tributebands. Even niet opletten of een stel pensionado’s rapen zich bijeen om Led Zeppelin na te doen zonder het besef dat de karakteristiek van de oorspronkelijke muziek nooit zal worden benaderd. Wrijven in een vlek. Kapot maken van talent dat de echte artiest met veel pijn en moeite in goede banen wist te leiden.

Namen verzinnen die doen denken aan innovatiemanagement. Abba Experience, Back To Blondie, Best Of Foo (Foo Fighters), The Neil Diamond Project, Genesis Project, Made in Purple (Deep Purple), Physical Graffiti (Led Zeppelin), Station To Station (David Bowie), The Bruceband. Ik geef er eentje cadeau: The Boss Rules.

Een lieve vrouw die mij erg dierbaar is bezocht onlangs een ‘eerbetoon’ aan haar idool David Bowie. Haar ‘vrienden’ wilden graag dat ze meeging. Binnen twintig minuten moesten ze haar in bedwang houden omdat zij de figuur die op het podium Heroes uit zijn nek stond te ‘zingen’, te lijf wilde gaan. Zo ken ik haar niet. Dat is wat een bezoek aan een tributeconcert met je doet. Ben je thuis nog een lieveheersbeestje, in de zaal verander je spontaan in een pitbullterriër.

Duidelijk dus. Het bezoeken van een concert door een tributeband is erger dan het bijwonen van een begrafenis. Muziek gespeeld door een tributeband is als het slikken van een onschuldige antibioticakuur met als enige bijwerking: diarree.

Mijn gekozen waardering € -

Muziek. Film. Boeken. Ooit Opscene, Heaven, Platenblad. Reporters Online. Boek POSTPUNK HEDEN EN VERLEDEN (uitgeverij Koninklijke Van Gorcum, longlist nominatie Pop Media Prijs 2021)