We zitten samen in het café, de Alcoholist en ik. Hij neemt een espresso en een doppio, ik drink twee thee. Daarna, omdat het meisje alweer komt vragen of we nog iets willen, bestellen we een Spa en een Bionade.
We kennen elkaar van vroeger, toen we bij hetzelfde bedrijf werkten. In twee uur overbruggen we een jaar of tien, waarbij stoppen met drinken het dominante gespreksthema is. Hij staat al ruim vijf jaar droog en vertelt over zijn rock bottom en de weg terug omhoog in de rustige toonzetting van iemand die zichzelf goed heeft leren kennen.
“Ik ben een alcoholist,” herhaalt hij een paar keer – en van dat woord schrik ik dan steeds een beetje. Het rinkelt in mijn hoofd, terwijl ik hem uithoor over zijn ervaringen met de AA. Hij vertelt dat hij de hele eerste bijeenkomst heeft zitten huilen, ik stel me voor hoe het zou zijn daar zelf te zitten: “Hallo, ik ben Tanja en ik ben een alcoholist.” De rest van het cafébezoek lach ik te hard.
Wanneer is Netflix mijn nieuwe witte wijn geworden?
Terug thuis, op de bank. Ik moet een nummer instuderen voor de zangcursus van morgen, maar ik haat mijn eigen stem. Ik moet het huis schoonmaken, want het is een bende, maar ik haat schoonmaken. Ik haat trouwens ook dit huis en deze bank waarop ik mezelf zit te haten. Het kost wel negen afleveringen van The Nanny om mijn hoofd uit te zetten, de volgende morgen voel ik me brak. Shit, wanneer is Netflix mijn nieuwe witte wijn geworden?
Hier heeft de psycholoog van The Home Clinic voor gewaarschuwd. Ze heeft me zelfs in een signaleringsplan laten opschrijven welk gedrag ik vertoon als ik niet goed in mijn vel zit en dus vatbaar ben voor de verleidingen van alcohol. Ik lees terug: piekeren, uitstelgedrag, ongericht internetten en tv-kijken, zelfmedelijden…
Hallo! Ik ben gestopt met drinken! Ik verdien geluk!
In het plan staat ook wat ik kan doen om uit de gevarenzone te geraken. Maar ik hou niet van hardlopen in de regen, mijn vrienden zitten echt niet te wachten op weer een gesprek over mijn onbestemde sores en van die mindfulnessoefeningen krijg ik de zenuwen. Ook wil ik nu helemaal geen motivatiehandleiding maken, met ankers en herbevestigingsteksten. Ik wil gewoon dat mijn hoofd me met rust laat, zodat ik niet steeds bijna begin te huilen. Hallo! Ik ben gestopt met drinken! Ik verdien geluk!
Maar bij de zangcursus moeten we tekst improviseren op een melancholiek pianodeuntje. Ik hoor mezelf zingen: ‘Morgen wordt het beter, morgen wordt het…’ En nog voordat ik veilig in de lach kan schieten om de pathetiek daarvan gaan de sluisdeuren open.
De huilbui duurt af en aan een paar uur, daarna is mijn keuken schoon en mijn hoofd rustig. “Ik ben een alcoholist,” zeg ik hardop. Het woord rinkelt niet meer.
Zin
Deze column is eerder geplaatst in Zin. Inmiddels ligt in de winkel alweer het julinummer van dit maandblad, met aflevering 8: Wat drink je als je niet drinkt?
Eedere afleveringen teruglezen? Dat kan door te klikken op:
Deel 2: ‘Voelt u insecten onder uw huid kriebelen?’
Deel 5: Kijk mama, zonder handen!
Meer van de auteurs van TPO Magazine
