Ik heb altijd wel een lijstje met nummers in mijn hoofd gehad voor dit doel. Daar kom ik nog op. Vorig jaar mei zag ik mij genoodzaakt de muziek uit te kiezen voor de begrafenis van mijn moeder. Muziek die werd afgespeeld voorafgaand aan de tocht naar het graf, wanneer iedereen zich verzamelde bij een kop koffie en een plak cake. De achtergrondmuziek of muzak zeg maar.
Oeps, muziek uitzoeken voor een uur lang. En dat voor iemand die nooit naar de radio luisterde (‘alleen maar herrie’), geen muziek kocht en ook geen muziekwensen kenbaar had gemaakt. Gelukkig kon je bij Dela kiezen uit een eindeloze rij artiesten en nummers die zij dan voor je zouden verzamelen en afspelen.
Van Wim Sonneveld tot Metallica
Ik besloot zo dicht mogelijk bij haar leven en zienswijze te blijven in mijn keuze. Daarbij wel die artiesten en nummers sorterend die ik zelf graag hoor. Als je niets hebt met Frans Bauer, ga je geen Frans Bauer laten horen. Dan kwel je alleen jezelf. Zo begon ik met Mieke Telkamp. Waarheen, waarvoor blijft voor mij de ultieme uitvaartsong. Zeker bij iemand van 81 past het ook perfect. Daarna programmeerde ik Wim Sonnveld met Het Dorp. Mijn moeder was immers in een klein dorp geboren.
Ik ga niet alle 15 nummers opnoemen. Ik zou niet eens alle tittels meer weten. Er zat van alles tussen. Fado, James Last, The Beatles en Metallica. Bij leven heeft ze nooit van Metallica gehoord. Ik ben er zeker van dat ze het ook niet zou hebben gewaardeerd. En toch was er een link met haar. Ze hield me altijd voor dat ik moest doen wat goed voor mij was en mij niet te veel moest laten beïnvloeden door wat anderen denken of doen. Het ging ten slotte om mij. Met dat standpunt was ik het overigens niet volkomen eens. Het is in mijn optiek goed om ook steun en waardering bij anderen te vinden. Maar goed, in termen van muziek: denk eerst aan jezelf en Nothing else matters. Metallica dus.
People are strange
Terug naar mijn eigen persoon. Ik luister wel veel naar muziek en mijn smaak is breed. Ik ben niet verzekerd bij Dela. Bij mijn begrafenisverzekering kun je maar vier nummers kiezen en er is geen keuzelijst. Die heb ik ook niet nodig. Vier nummers is wel een beetje weinig. Wie sowieso voorbij zullen komen, zijn The Doors.
Ergens jaren 80 begon ik een interesse in Jim Morrison te ontwikkelen die verder ging dan Riders on the storm en Light my fire. Sinds begin jaren 90, met de release van de Oliver Stone film over Morrison, ben ik helemaal om. Het is een minder bekend lied dat bovenaan mijn uitvaartlijstje prijkt. People are strange reflecteert perfect mijn kijk op mijn eigen leven.
Laat me
Ook het tweede nummer op mijn lijst is op mijn lijf geschreven. Laat me van Ramses Shaffy. Ik hoef het denk ik niet uit te leggen. Of voor wie mij niet (goed) kent misschien wel. ‘Laat me mijn eigen gang maar gaan. Ik heb het altijd zo gedaan.’ Het is een perfecte weergave van hoe mijn leven verloopt.
Op nummer 3 staat Threads van Portishead. Trip hop uit Bristol. Het is de laatste track van hun derde album uit 2008. Zangeres Beth Gibbons klinkt erop alsof ze al het leed in haar leven niet meer aan wil. Of ze persoonlijk veel leed heeft, weet ik niet. Haar teksten zijn in elk geval zelden vrolijk. De muziek past goed bij mijn karakter. Meestal ben ik ook geen vrolijke Frans die zich probleemloos door het leven slaat. Ik sluit het kwartet af met A Forest van The Cure. Dat is dan weer mijn meest favoriete song aller tijden.
Zoveel goede muziek valt buiten de boot
Je moet natuurlijk een beetje denken aan het publiek dat tijdens de begrafenis aanwezig is. Je kunt wel helemaal uit je dak gaan in je muziekkeuze, maar zelf hoor je er op het moment suprème niets van (als het goed is). De gasten moet je er niet mee weg jagen. Ik denk dat mijn keuzenummers redelijk goed zullen vallen. Portishead is wel een tricky keuze. Maar hé, het is mijn favoriete band!
Er zijn meer bands;, artiesten en genres die ik goed vind. Daar is dan geen gelegenheid voor. Geen gitaren (Metallica, Smashing Pumpkins). Ook geen diepzinnige gedachten over leven en dood (Nick Cave), geen Antwerpse anarchie (dEUS), geen klassiek. En geen dance. Het zou wat zijn als ik een hard techno track van Charlotte de Witte had geprogrammeerd.. Of voor mijn part Born Slippy van Underworld.
Ik heb normaal gesproken nog flink wat jaren te gaan. Mijn muzieklijstje staat echter nu vast. Het eerste nummer laat ik alvast voor jullie klinken.
https://www.youtube.com/watch?v=j0Mz_IqpZX8
