Ik doel niet op de verklede variant met het stalen brilletje en de valse lach, Nee, het gaat hier om de echte versie: gespierd, een bek vol tanden, gesoigneerde kop vol haar en priemende ogen. Die wolf staat de trappelen aan onze grenzen en schijnt er af en toe dus al overheen te wandelen. Tot jubel en vreugde van natuurfilosofen, -omarmers en -evangelisten die de bewegingen van 18 Duitse en 23 Poolse roedels nauwlettend volgen. Een wolf draaft per nacht zo'n 50 kilometer achtereen, het is een kwestie van tijd eer Den Haag wordt gevisiteerd.
Nu kan zo'n wolf helaas echter op vrij weinig sympathie van het volk rekenen. Er schijnt een sterk positief verband te bestaan tussen de mate van de angst voor het beest en de afstand van de woonplaats van de ondervraagde tot het leefgebied van het roofdier. Nu hoor ik u zeggen: dat beest is gewoon een invasieve exoot, en dus gewoon húp, wég ermee? Net als met de waternavel, nijlgans, Japanse eekhoorn, halsbandparkiet en de tijgermug? Nee, de wolf komt op eigen kracht over de grens, en dan is het geen exoot. Bovendien was het beest in het ijkjaar 1492 inheems. En mag dus ook op die grondslag geen exoot worden genoemd.
De angst voor de wolf schijnt trouwens wel wat overdreven. Ze hebben niet allemáál hondsdolheid en volgens de natuurliefhebbers loop je nog eerder kans door je eigen Golden Retriever te worden verscheurd dan dat een wolf je te pakken krijgt. Er ligt al wel een handig draaiboek wolfmanagementsplan en een kleurige folder klaar, mocht het toch zover komen. Maar sowieso zul je overdag weinig last van het beest hebben, ze zijn wat schuw. Tenzij je Roodkapje heet. Maar dat is weer een ander verhaal. We leggen de loper uit voor de wolf. Maar geef ze voorlopig alsjeblieft géén namen. Dat heb ik van mijn visboer geleerd, toen hij vlak voor oud en nieuw twee nog levende kreeften verkocht aan een deftige dame in een bontje. "Geen namen geven, mevrouwtje, anders ga je je eraan hechten…"
Door: Wendy Hendriksen
