Of het nu een eenvoudige flat is, een zogenaamde stadsvilla of een woonboerderij: zwart staal, dito marmer, visgraatparket en voor de rest de ‘kleuren’ variërend van beige-achtig grijs tot grijs-achtig beige. Inmiddels is deze besmettelijke en bijzonder hardnekkige ziekte, genaamd greige, overgeslagen naar de buitenruimtes.
Kapotte spijkerbroek, gelikte woonomgeving
Vaak ben ik goed in het aanvoelen en voorspellen van trends. Soms sla ik de planken ook compleet mis. Zoals met de versleten spijkerbroeken of nog erger: die met knollen van gaten erin. Ik dacht: “Het is een hype. Lekker en gezond dwars doen van jonge mensen. Zoiets als de punk uit de jaren ’80!” Mispoes. Op een gegeven moment zag ik (door mij tot dan toe gerespecteerde) volwassen mannen en vrouwen in zogeheten ‘distressed jeans’ voorbij schuifelen. En nu tien jaar later is het nog niet over met deze idiote modegril. Synchroon daarmee lopen de ‘Vijftig tinten grijs in eigen huis en tuin’.
Het greige virus
Op de kleurenwaaiers (foute aanduiding in dit geval) van de verfspecialisten staat de boel ‘aangeprezen als dolfijn, kiezel, spelt, zand, nude en jawel: greige. En in zekere zin kan het dan best wel fraai zijn, maar meer zoals je een crematorium ‘verstild mooi’ vindt of een oud klooster met uitgesleten gangen. En ik dacht ineens aan de naam van dat ooit zo bediscussieerde schilderij: ‘Who’s afraid of red, yellow and blue?’ Nou bijkans heel Nederland dus.
Ontgroening
Vlak bij het oude vissersbuurtje waar ik woon is een nieuwe wijk uit de grond gestampt. Gooische prijzen, postzegeltuintjes maar allee: wel gasvrij en ik begrijp de mensen die dat gekocht hebben, want woningen zijn schaars. Maar wat ze met die tuinen doen is al net zo dodelijk als wat ze binnen doen. Zo is één van de voortuintjes ingericht met grijs gehakseld betongrint met daarop twee kolossale spierwitte kubus-plantenbakken met identieke strak geschoren buxusvierkanten. Met een groot bord erbij van de ’tuinarchitect’ die hiervoor doorgeleerd heeft. Er omheen zag ik gelukkig nog wat groens, wat bij nadere inspectie kunstgras bleek te zijn. Daarover berichtte ik gefrustreerd op mijn Facebookpagina.
Onderhoudsarmoe
Een FB-vrind verwees me naar de accounts van ‘Onderhoudsarmoe’ en toen heb ik toch nog gelachen. Zij omschrijven zichzelf namelijk als: ‘Bloemlezing op de vergrijzing. Keramische tegelwijsheden. Voor- en natuinen. Onze tuiniers hebben recht op privacy!’ Op hun twitteraccounts staan de leukste reacties. Bij een foto van kunstgras dat over de compleet vergrijsde tuinschuttingen te luchten is gehangen, staat: ‘Van het gas af en ook van het gras af!’
Tuinhaard, BBQ & airco
Sociologe Mieke van Sticht schreef er een column over getiteld ‘Welkom bij de familkie Bakplaat’. En dat is enorm raak als het over dat soort tuinen gaat. De zomers worden steeds heter en onze woonomgevingen hebben steeds minder bomen. De enige echte natuurlijke verkoeler. Mensen met ‘harde tuinen’ hebben waarschijnlijk ook een airco aangeschaft. En een elektrische BBQ en/of tuinhaard (?!). Van Sticht schrijft dan ook: “Dat de tuinmuren niet geluidsdicht zijn, dat de kankerverwekkende rook over de buurt verspreid wordt, dat de mussen geen heg meer vinden om in te nestelen, dat hun exotische planten niets doen voor de inheemse insecten en andere dieren, zal hen allemaal hun achterwerk oxideren. Hooguit klagen ze nog over de boom van de buren, want die geeft schaduw en bladeren. Schandalig!”
Onttegelen
Terwijl bomen en tuinen nu juist zorgen voor een fijne woonplek, zeker met de meer extreme weersomstandigheden van de laatste decennia. Sinds ik (op wat smalle stukken voor tafels en stoelen na) mijn tuin ‘onttegeld’ heb, heb ik geen overstroming meer gehad bij een hoosbui. Zeker aan het eind van de zomer, als de grond kurkdroog is, wilde het geburen dat het water mijn huis van onder de vele deuren. (Ik woon in een oud visserspakhuis annex stal). De door mij lustig geplante hortensia’s en vlinderstruiken slurpen het water weg. De egels scharrelen er lekker tussendoor en de familie pimpelmees heeft zelfs 2x genesteld. De bomen in de straat zorgen voor verkoeling, daar kan geen airco tegenop.
Calvinistisch strak en schoon
Dat Funda een website is in full color is voor 98% van de panden compleet zinloos. Maak er maar zwart-wit foto’s van (overigens gaan die bij de woonwinkels ook als zoete broodjes voor aan de muur): dan heb je een zuiverder beeld van de waarheid. Geen kleur in ons interieur en exterieur. Een strak protestantse kerk is er niks bij. Onder het makelaarsmotto ‘Vergrijsd in de tijd’. Al of niet met geweld. De oudgemaakte kleurloos ‘getoverde’ vloerdelen zijn 3x zo duur als de nieuwe. Tafels worden expres met bouten en spijkers bewerkt en in de regen gezet om ze maar zo dood en grijs mogelijk te laten ogen. Nieuwe (tuin)potten worden met yoghurt besmeurd om ze te doen schimmelen. En dan worden er kunstplanten ingezet. Die hoef je namelijk geen water te geven, alleen maar af te stoffen, net zoals het kunstgras buiten. Geen wormen meer, geen vogels, geen nesten. Lekker schoon toch?
Even rounduppen
Schiet mij maar lek. Waar bij mensen anti-aging bovenaan staat en leeftijdsdiscriminatie welig tiert, is dat bij onze woonomgeving exact andersom. Tegen hen zeg ik dan ook: weet je wat oud, vergrijsd en rimpelig is? Droogte, zoals op bijgaand plaatje. Wellicht leuk voor een plastic tuinposter boven je tegeltuin, die recent nog met roundup is behandeld. Die droogte is ook in Nederland aanstaande. Daarom: stop de verstening! Zie ook de gelijknamige Facebookpagina.
