Kent u die mop van de alcoholiste die wilde stoppen met drinken?
Ze mocht niet.
Het is echt waar. Heb ik eindelijk oprecht genoeg van mijn drankorgelige zelf, wil ik serieus nú stoppen, moet ik met mijn goede bedoelingen eerst langs de psychiater, de psycholoog en de verslavingsarts. En in die aanloopfase mag ik mezelf niet droogleggen, want dan kunnen er enge dingen gebeuren. Alsnog een delirium krijgen, bijvoorbeeld, of een acute vorm van Korsakov.
Tsja.
De psychiater moet me keuren omdat ik meedraai in een onderzoek naar Baclofen, een spierverslapper die ook effectief lijkt te zijn als zuchtremmer. De onderzoekers willen weten of onder mijn verslaving een depressie of ander psychiatrisch leed schuilgaat, want dat zou me diskwalificeren als proefkonijn.
De psycholoog heeft niets met de Baclofen te maken. Zij zit standaard in het pakket van The Home Clinic, die me de komende maanden zal helpen leren leven zonder drank. En dat begint natuurlijk met een uitgebreid intakegesprek.
Nog weer eens twee weken later loopt de verslavingsarts de detoxhandleiding met me door, compleet met boodschappenlijst: bloeddrukmeter, oorthermometer, blaastestapparaat, drie injectieampullen vitamine B1, meer vitamines in pilvorm en een strip valium. "Als je alles in huis hebt én een afspraak voor eerste vitamine-injectie, mag je beginnen."
En zo neem ik dan eindelijk, zeven weken na Het Besluit, afscheid van mijn drinkende bestaan
En zo neem ik dan eindelijk, zeven weken na Het Besluit, afscheid van mijn drinkende bestaan: alleen, thuis op de bank, met een fles Veuve Clicquot en nog wat zonder bubbels achter de hand.
De volgende morgen gaat de eerste statusmail naar de verslavingsarts: 'Temperatuur 35,5. Bloeddruk 103/77. Hartslag 78. Promillage: de restanten van een fles champagne en een fles pinot grigio.' Want nee, blazen daar doe ik niet aan. Zo'n apparaat is duur en elk promillage boven nul is te hoog, toch?
De andere metingen tik ik wel trouw vier maal daags door, samen met de score op een vragenlijst die ontwenningsverschijnselen meet ('Heeft u het gevoel alsof er insecten onder uw huid kriebelen?’) en een oneliner over de stemming.
'Verwachtingsvol, vrolijk,' zo omschrijf ik die 's morgens nog. Maar op de huisartsenpost spatten de tranen opeens uit mijn ogen als de arts vraagt naar de reden van de injectie. En 's avonds luidt het stemmingsrapport: 'Moe en een beetje wiebelig, verdrietig; beschaamd ook.'
Het hart onder de riem komt per kerende mail: 'De komende dagen ga je in emotionele zin de achtbaan door. Dat is een reactie van de hersenen, die op zoek gaan naar een nieuw evenwicht. Hang er nog niets aan op, meestal is dit na enkele dagen stabiel. De echte detox is nu begonnen.'
Zin
Deze column is eerder geplaatst in het januarinummer van Zin. Inmiddels ligt in de winkel het maartnummer van dit maandblad, met aflevering 3: Afkicken is sáái!
Aflevering 1 teruglezen? Dat kan hier
